J. M. Chmielewska - "Sukienka z mgieł"

Wydawnictwo: MG

Data wydania: 7 marca 2012

Liczba stron: 240

Przeczytanie „Sukienki z mgieł” jest moim pierwszym (i z pewnością – nie ostatnim!) spotkaniem z twórczością Joanny M. Chmielewskiej. Już teraz poluję na „Poduszkę w różowe słonie”.  

Główną bohaterką książki jest Weronika – właścicielka Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem. Dziewczyna dostała ją od ciotecznej babki, która zapisała jej tę piwnicę z przeznaczeniem na kawiarnię. Główna bohaterka marzyła o stworzeniu miejsca, w którym inni będą mogli poczuć się ważni, wartościowi i mile widziani. Sama nie doświadczyła tego w dzieciństwie, więc pragnęła pomóc innym, mając świadomość tego, iż jest to niezwykle potrzebne. Rodzice Weroniki byli lekarzami, którzy nigdy nie mieli czasu dla córki. Dziewczynka była pod opieką nieustannie zmieniających się opiekunek. Pragnęła bliskości i bezinteresownej miłości. Zazdrościła innym dzieciom ich bliskich kontaktów z mamą i tatą. Marzyła o tym, żeby rodzice poświęcili jej chociaż kilkanaście/kilkadziesiąt minut. Jednak praca była najważniejsza i znajdowała się na pierwszym miejscu. Wydaje mi się, że to główny powód tego, iż Weronika stała się osobą pełną empatii i zrozumienia dla innych. Sama nie doświadczyła tego w dzieciństwie, więc postanowiła, że obdaruje innych swoją dobrocią i będzie pomagała im w ich kłopotach. Stała się świetną obserwatorką, wrażliwą i spostrzegającą zmiany bądź w ludziach. 

Weronika jest niezwykła – potrafi odpowiadać na pytania, zanim ktokolwiek zapyta o coś; potrafi przewidywać przyszłe wydarzenia, widzi więcej niż inni ludzie. Dziewczyna jest osobą, która ma w sobie mnóstwo wrażliwości i empatii. Ponadto, nie udaje, że nie widzi ludzkich problemów – zawsze stara się pomóc najlepiej jak potrafi. W swoich działaniach jest bardzo skuteczna. Nie zawsze wszyscy chcą dzielić się swoimi problemami z obcymi ludźmi – główna bohaterka doskonale o tym wie i nikogo nie zmusza ani nie namawia do mówienia. Wie, że niektóre tematy trzeba przemilczeć, gdyż w końcu człowiek zechce się komuś wygadać i powiedzieć co leży mu na sercu. Właśnie tak robią goście przychodzący do kawiarni. A bywają to osoby, które różnią się pod wieloma względami. Jednak łączy ich jedna rzecz – wszyscy pragną zrozumienia, pomocy i kogoś z kim mogą porozmawiać o tym, co ich trapi. 

Podczas lektury jesteśmy świadkami wielu zmian, które zachodzą w gościach Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem. Spotykamy się z Małomównym, którego najlepszym przyjacielem jest laptop. W końcu dowiadujemy się do czego mu służy i co ten mężczyzna ma wspólnego z medycyną. Niezwykła przemiana zachodzi w zmęczonej, smutnej, zakrywającej siniaki Krysi, która zaczyna dostrzegać w sobie wartościową kobietę, dzięki.. swojemu pierwszemu imieniu – Anastazja.  Częstym gościem kawiarni jest też jej syn, który z obgryzającego paznokcie chłopca staje się wrażliwym i pewnym siebie młodym mężczyzną. Mamy okazję również zapoznać się Paulą oraz jej autystyczną córką, której w nawiązaniu kontaktu ze światem pomaga.. ludzik z kamyków. Ponadto, jesteśmy świadkami rodzącego się uczucia pomiędzy Mateuszem a Alą. To właśnie kawa pomogła im w nawiązaniu bliskiej znajomości. To nie jedyni bohaterowie książki. Jest ich więcej, a każdy z nich ma swoją własną historię, którą warto poznać. Kawa oraz słodkości, które można dostać w Piwnicy to jedynie pretekst do tego, aby ją odwiedzić. 

Piwnica pod Liliowym Kapeluszem jest „oczkiem w głowie” właścicielki. Weronika bardzo o nią dba, cały czas udoskonala, upiększa. Kawiarnia jest namiastką domu, w którym zawsze będzie mile widziana. Przez to próbuje chociaż w niewielkim stopniu odzyskać te utracone chwile. Cieszy się, gdy nawet po krótkim czasie nieobecności, okazuje się, że goście pytali o nią, martwili się i czekali na jej powrót. Z pewnością, jest to bardzo miłe uczucie, gdyż każdy chce czuć się potrzebny i lubiany. Tak już jesteśmy stworzeni . Nawet jeśli człowiek twierdzi, iż nie potrzebuje niczyjej sympatii – nie wierzę w to. Owszem, każdy ma inne zapotrzebowanie na to, jednak uważam, iż dzięki temu stajemy się silniejsi, pełni energii oraz bardziej pewni siebie.

Czekam na "Karminowy szal", który ma zostać napisany przez panią Chmielewską. Nie mogę doczekać się! Jak na razie - zachęcam wszystkich do lektury "Sukienki z mgieł", która jest świetną pozycją dla osób, które pragną zrelaksowania się, chwilowego odcięcia od własnych problemów i trosk.

Za książkę dziękuję wydawnictwu: