Anna Janko - "Pasja według św. Hanki"

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Data wydania: 13 czerwca 2012
Liczba stron: 368

Pamiętacie polski serial obyczajowy pt.: "Matki, żony i kochanki"?

Główna bohaterka książki autorstwa Anny Janko jest połączeniem wszystkich trzech ról. Być może dlatego wypełnianie ich wszystkich w należyty sposób, przychodzi jej z trudem. Im bardziej stara się sprostać pewnym wymogom, tym wszystko komplikuje się coraz bardziej.

Miłość, która łączyła ją z mężem Pawłem, ulotniła się. Po wielu latach małżeństwa nie czują już tego, co zbliżyło ich do siebie i sprawiło, że przysięgali sobie dozgonne uczucie. Hanka ma dosyć tej nijakości, bylejakości życia. Brakuje jej czułości, miłosnego żaru, pieśni dziękczynnych kierowanych ku jej osobie. Wdaje się w romans z Mateuszem, chce poczuć znowu ten płomień i żywe uczucie, które potrafi rozpalać w kochankach ogromne płomienie.

Zostałam kochanką. Przekroczyłam granicę. Przejechałam ją pociągiem. Przeszłam schodami. I poznałam smak tajnych spotkań w pokojach wynajętych. Nocy zbyt krótkich, gdy świt do drzwi dzwoni z telegramem w dłoni… Obietnic na śmierć i życie, które poranek unieważnia.*

Hanka zatapia się w miłości i namiętności, stawiając je na piedestale. Nic nie jest ważne. Liczy się tylko to, co ona czuje. Wie, że jej życie rozpada się, ale nie potrafi złożyć go do kupy. Problem w tym, że tak naprawdę ona sama nie wie czego chce. Jest nie tylko niezdecydowana i chaotyczna, ale rozchwiana emocjonalnie, wręcz autodestrukcyjna. Szarpie się sama ze sobą. Kocha Mateusza, ale czuje też coś do męża. Chciałaby być z kochankiem, ale żal jej tego co łączyło ją z Pawłem. Przeprowadza się do Mateusza, żeby zaraz od niego odejść. Po krótkim czasie ponownie wraca, ale nie na długo. Co najgorsze - wszędzie ciągnie ze sobą 10-letnią córkę (nastoletni syn jest zbyt mądry i niezależny, żeby biegać za maminą spódnicą i ulegać jej humorkom).

Pragnie być z ukochanym, ale nie podejmuje żadnych poważnych kroków, stoi w miejscu. Chce odejść od męża, ale coś ją przy nim trzyma. Decyduje się na ponowne zamieszkanie z Pawłem, a nawet kochanie się z nim od czasu do czasu. Jednak… co stoi na przeszkodzie, aby jej kochanek odwiedzał ją w domu, w którym ona mieszka z mężem? No właśnie nic. Sielanka trwa w najlepsze – w jednym łóżku uprawia seks raz z Pawłem, a raz z Mateuszem. W sumie mąż również nie jest lepszy, gdyż ma bliską "koleżankę", która nie jest mu obojętna. A Hanka czuje ulgę, bo w końcu okazuje się, że nie tylko jej brakuje silnej woli i wierności.

Hankę i Pawła łączy dziwna relacja, rzadko spotykana w naszym kraju. Chociaż.. może tylko tak mi się wydaje? Być może jest sporo takich bigamistycznych związków, tylko ja łudzę się, że jest to niezbyt częste zjawisko? W końcu o takich rzeczach nie mówi się, ale zachowuje dla siebie, przecież rodzinne problemy należy zamiatać pod dywan.

Jednego jestem pewna - nie chciałabym mieć obok siebie takiej osoby jak główna bohaterka książki, ponieważ autentycznie zwariowałabym. Osobiście kopnęłabym ją gdzieś i tak zakończyłaby się nasza mniej lub bardziej zażyła znajomość.

Nie pamiętam, aby jakakolwiek książka wywołała we mnie takie emocje, co najlepsze – zupełnie skrajne. Współczując głównej bohaterce, miałam chęć potrząsnąć ją solidnie, aby w końcu ocknęła się i zaczęła zachowywać jak dorosła kobieta, a nie rozwydrzona nastolatka. Przyznam, że podczas lektury "Pasji według św. Hanki" zdarzały się momenty, kiedy wprost dusiłam się nadmiarem emocji, jednak coś pchało mnie do tego, aby czytać dalej - wejść jeszcze głębiej w myśli i odczucia bohaterki.

Pani Anna Janko sprawnie operuje słowem. Wszystko wydaje się płynne i dźwięczne. Książka napisana jest prozą, ale momentami czytając ją, czułam się jakbym czytała ponad trzystustronicowy wiersz.. Owszem, ślę ogromne wyrazy uznania za fantastyczną umiejętność dobierania pięknie brzmiących słów, jednak wydawało mi się, że sięgam po prozę, a nie poezję. Nie przeszkadzało mi to w wielkim stopniu, aczkolwiek czasami miałam wrażenie, że autorka odchodzi od głównego tematu książki i błądzi gdzieś w obłokach. Czasami zamiast skupiać się na faktach i uczuciach bohaterki, natykałam się na filozoficzno-teologiczne wątki. Oczywiście wszystko to, co znajdowało się na kartkach powieści, działo się w głowie Hanki, jednak według mnie to zupełnie niepotrzebny zabieg.

Być może dlatego najprzyjemniej czytało mi się opowieści dotyczące dzieciństwa i młodości głównej bohaterki, które pochłaniałam z ogromną ciekawością. Z tego względu muszę sięgnąć po "Dziewczynę z zapałkami", która co prawda nie dotyczy tak wczesnych lat Hanki, ale kręci się wokół jej wczesnych doświadczeń życiowych. Możliwe, że właśnie tam znajdę tę Hanię, której poszukuję.

* cytat ze str. 73

Za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.