Michael Seed - "Dziecko niczyje"

Tytuł oryginału: Nobody's Child
Wydawnictwo: Promic
Seria/cykl: Losy

Data wydania: październik 2010

Liczba stron: 288

Urodzony w 1957r. Michael Seed od wielu lat pełni posługę w Katedrze Westminsterskiej jako sekretarz do spraw ekumenizmu. Jest franciszkaninem, posiadającym trzy dyplomy uniwersyteckie i dwa doktoraty. Mężczyzna jest znany jako duszpasterz cele brytów, a ponadto cieszy się ogromnym uznaniem parlamentarzystów. Wspiera wiele charytatywnych inicjatyw, a w 2004r. przyznano mu najwyższe watykańskie odznaczenie – Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice. Dziennik The Times nazwał go "księdzem stulecia".

Ojciec Michael Seed jest szanowanym, sympatycznym i wykształconym człowiekiem. Kto podejrzewałby, że ten wspaniały człowiek przeszedł przez piekło?

Z okładki książki "Dziecko niczyje" spogląda uśmiechnięty, ładny, kilkuletni chłopiec o imieniu Michael. Podnosi kciuk do góry, pokazując, że "wszystko jest okej". Niestety to tylko pozory… Spostrzegawczy obserwator zauważy, że jego wielkie oczy skrywają strach, a uśmiech jest niepewny i niezbyt szczery.

Michael Seed zostaje adoptowany, mając 17 miesięcy. Wraz ze swoimi rodzicami mieszka w ubogiej dzielnicy Manchesteru. W domu jest wiecznie brudno, a w lodówce często gości jedynie światło. Matka to piękna kobieta o imieniu Lillian, która zdaje się nie zauważać syna. Jest ciągle nieobecna i uzależniona od leków. Ojciec Joe jest strażnikiem więziennym, który znęca się nad matką oraz adoptowanym synem.

Czas dzieciństwa i dorastania Michaela to istny koszmar. Chłopiec jest nie tylko maltretowany i wyzywany, ale i wykorzystywany seksualnie przez ojca. Joe nazywa syna "dzieckiem niczyim".

Można zadawać sobie pytanie – co z sąsiadami i dalszą rodziną? Czyżby nikt nic nie wiedział i nie widział siniaków oraz okropnych ran na ciele matki i syna? Owszem, widzieli i nieraz słyszeli wrzaski oraz obelgi rzucane przez człowieka katującego swoich bliskich. Jednak po co wtrącać się i ingerować w życie innych ludzi? Każdy ma swoje problemy i woli nie wchodzić z butami w cudze życie. Ponadto sam chłopiec oraz jego matka czują tak ogromny wstyd i strach, że nawet nie próbują szukać pomocy. Kłamią nauczycielom oraz pracownikom socjalnym, w wyniku czego nie mają oni żadnych podstaw do podjęcia poważniejszych kroków.

W pewnym momencie rodzina jest zmuszona do przeprowadzki. Zamieszkując u rodziców Lillian, jej adoptowany syn ma ogromne nadzieje na to, iż jego sytuacja polepszy się. Niestety robi się coraz gorzej. Do znęcania się nad nim dołącza również dziadek. Jedynym oparciem dla chłopca jest babcia, która zajmuje się jego wychowaniem. Jednak kobieta za bardzo boi się własnego męża i nie interweniuje, kiedy Michael jest bity i wyzywany. Nie lepiej jest mu u drugiej babci, czyli matki jego ojca, która nienawidzi go całym sercem i udowadnia mu to przez cały czas.

Jakby wszystkiego było mało – chłopiec jest prześladowany w szkole. Dzieci wyśmiewają i obrażają go na każdym kroku. Znęcanie się nad Michaelem nasila się, kiedy jego matka odbiera sobie życie. Kobieta nie radzi sobie z zaistniałą sytuacją i po kilku próbach samobójczych, w końcu rzuca się pod pociąg, zostawiając ośmioletniego syna na pastwę losu. Chłopiec jest zdruzgotany, chce pójść w ślady matki, jednak zawsze coś powstrzymuje go od popełnienia samobójstwa.

Życie Michaela jest pozbawione miłości, ciepła, czułości, troski, poczucia bezpieczeństwa. Na szczęście zaczyna trafiać na ludzi, którym los chłopca nie jest obojętny. Jako kilkunastoletni chłopiec poznaje fantastycznego nauczyciela, odkrywającego przed nim inny, lepszy świat. Na jego drodze pojawiają się życzliwe i pomocne osoby. W końcu Michael wstępuje na drogę, która przynosi mu radość.

Książka jest wstrząsająca. Niektóre wspomnienia są tak okrutne, że czyta się je z przerażeniem, czując dreszcze na całym ciele. Jednak autor nie użala się nad sobą, nie zadaje pytania: "dlaczego to spotkało właśnie mnie?". Michael Seed podchodzi do wszystkiego z dystansem. Książka jest napisana łatwym i przystępnym językiem, co sprawia, że czyta się ją błyskawicznie. Autor nie upiększa swoich wspomnień, przedstawia wszystko w dość suchy sposób, przez co cała opowieść porusza jeszcze mocniej.

W pewnych momentach miałam przeogromną chęć… przytulić tego małego, przerażonego chłopca. Gdybym miała taką okazję – nie zawahałabym się ani chwili. Nie mogę pojąć dlaczego człowiek może mieć w sobie tyle nienawiści. Jak można znęcać się nad kimkolwiek, zwłaszcza nad małą, bezbronną istotą? Jakim trzeba być pozbawionym uczuć potworem i brutalem?

"Dziecko niczyje" to szczera i osobista opowieść, która wstrząśnie każdą osobą, mającą chociaż odrobinę człowieczeństwa w sobie. Ta historia daje wiarę i nadzieję oraz udowadnia, że nie można poddawać się, ale warto walczyć o siebie, gdyż mimo przeciwności losu, można wygrać.

Warto również uświadomić sobie, że trzeba działać, jeśli widzi się krzywdę innych osób. Nie każda historia kończy się tak dobrze, jak w przypadku Michaela Seeda. Wiele takich osób przegrywa własne życie, nie radzi sobie z własnym bólem i cierpieniem, ponieważ nie ma przy sobie nikogo, kto mógłby podać pomocną dłoń. Miejmy w sobie choć odrobinę empatii i dobroci, bo być może też kiedyś będziemy potrzebowali pomocy (czego oczywiście nikomu nie życzę!). Byłoby miło, gdyby ktoś w pobliżu miał dobre serce.

Za książkę serdecznie dziękuję wydawnictwu Promic.