Joanna M. Chmielewska - "Poduszka w różowe słonie"

Wydawnictwo: MG

Data wydania: 6 kwietnia 2011

Liczba stron: 280

Wyobraź sobie, że prowadzisz uporządkowane życie, w którym nie istnieje miejsce dla nieoczekiwanych niespodzianek i zwrotów akcji. Masz swoje codzienne rytuały, bez których nie wyobrażasz sobie życia. Każda rzecz w Twoim mieszkaniu i biurze znajduje się w wyznaczonym miejscu - nawet mając zamknięte oczy, wiesz co i gdzie leży. Sam/-a wybierasz sobie osoby, z którymi chcesz się widywać. Chodzisz  w te miejsca, które lubisz i omijasz te, za którymi nie przepadasz. Ktoś mógłby posądzić Cię o to, że Twoje życie jest nudne i monotonne, ale nie - czasami zdobywasz się na jakieś odstępstwo od normy czy pewne szaleństwo, jednak nie zaburza to Twojego harmonijnego i ułożonego bytu. Nagle w Twoim życiu pojawia się mała istotka, która wywraca Twoje życie do góry nogami. Wymaga wielu wyrzeczeń, opieki oraz czasu. Nawet jeśli chciał(a)byś rzucić to wszystko w cholerę - nie możesz, ponieważ obiecałaś/-eś komuś bliskiemu, że nigdy tego nie zrobisz. Ciężka sprawa, prawda? W takiej sytuacji znalazła się główna bohaterka "Poduszki w różowe słonie" autorstwa Joanny M. Chmielewskiej, której twórczość miałam przyjemność poznać podczas czytania "Sukienki z mgieł".

Hanka to trzydziestoletnia, niezależna kobieta, która lubi, kiedy wszystko idzie po jej myśli i jest poukładane według jej gustu oraz potrzeb. Pracuje w firmie cukierniczej, marząc o stworzeniu miejsca z duszą, gdzie ludzie będą mogli odpocząć i zapomnieć o przyziemnych troskach, popijając wspaniałą kawę i pałaszując rozpływające się w ustach czekoladki, ciasta i ciasteczka. Bohaterka stara się ignorować narzekania matki, która jest niezadowolona ze stylu życia córki oraz braku mężczyzny u boku. Nie wie, iż Hanna wcale nie stroni od mężczyzn, a wręcz przeciwnie.W takim razie dlaczego taka inteligentna i ładna kobieta nie trwa w cudownym, wręcz sielskim związku? Nie chce, boi się, nie potrzebuje tego. Woli podrywać, wodzić za nos, podrywać, aby rzucić, upokorzyć i zdeptać w odpowiednim momencie - wtedy, kiedy facet zaczyna czuć coś więcej. Dlaczego jest tak bezduszna i nieczuła? Wpływ na jej aktualne zachowanie mają wcześniejsze doświadczenia, które są niejako piętnem, głęboko zapisanym w jej duszy i sercu.

Czuła gorzką satysfakcję, kiedy rozpaleni pożądaniem faceci wili się u jej stóp. Jak robaki. Bezmózgie robaki we władzy popędu. Impuls - reakcja. Nic więcej. Bawiło ją to. Bawiło ją pociąganie za sznurki, poczucie władzy i ich zadufanie. Robaki. Zwierzęta doświadczalne, którym nigdy nie przyszłoby do głowy, że są obiektem eksperymentu. Że to ona i tylko ona ustala reguły. Dozuje impulsy i bada reakcje. *

Istotną rolę w życiu Hanki odgrywa Ewa - przyjaciółka, z którą zna się już od pierwszej klasy szkoły podstawowej. Ich relacje są mocne i szczere, co jakiś czas rozluźniane z pewnych powodów, jednak przyjaźń przetrwała wszelkie krótsze i dłuższe rozłąki. Niestety, po okrutnych męczarniach - Ewa umiera. Zostawia po sobie nie tylko ból, łzy i żal, ale również... 5-letnią córkę Anię. Właśnie tutaj zaczyna się pewien problem, ponieważ Hanka nie ma żadnego pojęcia o tym, jak należy zajmować się dzieckiem. Nie posiada doświadczenia w tej kwestii, gdyż zawsze unikała bliższych spotkań z maluchami. Byłoby łatwiej, gdyby Ewa przekazała Hance instrukcję obsługi do córki, ale niestety już za późno. Główna bohaterka ma poważne problemy z okazywaniem czułości małej, zagubionej dziewczynce. Jak jej wytłumaczyć, że jej matka umarła i nigdy nie wróci? Co zrobić, żeby w końcu zaczęła jeść? Jak z nią rozmawiać, bawić się? Co uczynić, aby chciała bawić się z innymi dziećmi, nie siedząc cały czas w kącie sali? Przed Hanką pojawia się mnóstwo pytań bez odpowiedzi. Jakby tego było mało - w jej firmie pojawia się Łukasz. Główna bohaterka zaczyna podobać się nowemu pracownikowi i odkrywa, że mężczyzna także nie jest jej obojętny. Jednak kobieta ponownie musi stawić czoła traumatycznym przeżyciom z dzieciństwa.

Ach, jak mi było żal Ani. Biedna, mała, zagubiona dziewczynka, która tak naprawdę nie rozumie dlaczego stało się tak, a nie inaczej. Jak to jej mama odeszła i nie wróci? Dlaczego? Może była niegrzeczna i mama już jej nie chce? Tak... w głowie takiej maleńkiej istotki pojawia się wiele pytań, które dorosłym mogą wydawać się irracjonalne, aczkolwiek dziecko bierze pod uwagę różne ewentualności, niekoniecznie trafne. Problem tkwi także w tym, iż dorośli nie zawsze potrafią bądź nie chcą rozmawiać z dziećmi o poważnych, "dorosłych" sprawach, przez co te młode istotki są zagubione i zdezorientowane. Czytając o przeżyciach i uczuciach targających Anią, nieraz oczy zachodziły mi mgłą stworzoną z łez. Dorośli nie zawsze umieją poradzić sobie ze śmiercią bliskich, a co dopiero małe dzieci, dla których zmarła osoba była najważniejszą i najbliższą? Straszne... nikomu tego nie życzę, chociaż niestety prędzej czy później zetkniemy się z tym, ponieważ taka jest kolej rzeczy.

Okładka może wydawać się lekko infantylna i nieciekawa, a fabuła sztampowa, ale nie dajcie się zwieść. Historia przedstawiona przez Joannę M. Chmielewską zawiera wiele smutku, cierpienia i żalu, jednocześnie dając nadzieję i wiarę. Nie dość, że czyta się ją szybko to w dodatku cały czas pragnie się więcej i więcej...

Trzecioosobowa narracja pozwala nie tylko na uczestnictwo w aktualnych wydarzeniach toczących się w "Poduszce w różowe słonie", ale umożliwia także zapoznane się ze wspomnieniami Hanki oraz Łukasza. Na pierwszy plan wysuwają się relacje Hanny i Ani, ich ból po stracie Ewy. Ponadto, dość istotną rolę odgrywają także wspomnienia Hani z jej dzieciństwa oraz czasów, kiedy była nastolatką - wszystko to, co zaważyło na jej dalszym, dorosłym życiu. Natomiast znajomość Hanki i Łukasza jest jedynie pobocznym wątkiem. Ubolewam nad otwartym zakończeniem, gdyż nie przepadam za tym, ale widocznie autorka wolała zostawić czytelnikom pole do popisu dla ich wyobraźni.

Dodam jeszcze, że w "Poduszce w różowej słonie" spotykamy Weronikę, która była główną bohaterką "Sukienki z mgieł" i właścicielką Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem. Natomiast Łukasz również występował we wspomnianej powieści - jest przyjacielem Weroniki. Zatem polecam tę powieść osobom, którym spodobała się "Sukienka z mgieł" oraz wszystkim tym, których zainteresowała fabuła książki. Naprawdę warto!

* cytat ze str. 41

Za książkę serdecznie dziękuję wydawnictwu MG.
Możecie ją kupić w księgarni Gandalf do czego zachęcam.