Kosogłos - Suzanne Collins

Tytuł oryginału: Mockingjay

Wydawnictwo: Media Rodzina

Seria/cykl: Igrzyska śmierci

Data wydania: 10 listopada 2010

Liczba stron: 376

Po zapoznaniu się z wcześniejszymi częściami Igrzysk śmierci, wiedziałam, że sięgnięcie po ostatnią część jest tylko kwestią czasu. Nie myliłam się, bo po kilku tygodniach koleżanka dostarczyła mi Kosogłosa - od razu zatopiłam się w lekturze, chociaż miałam lekkie obawy, nie mając pojęcia, co nowego mogła stworzyć Suzanne Collins. Już teraz przyznam, że ta część przeszła moje najśmielsze oczekiwania.

Katniss Everdeen przebywa w Trzynastym Dystrykcie, gdzie znalazła się po tym, kiedy na Ćwierćwieczu Poskromienia udało się jej wycelować strzałę w słaby punkt pola siłowego znajdującego się wokół areny. Jej czyn spowodował przeogromny gniew w Kapitolu, co zaowocowało spaleniem prawie całego Dwunastego Dystryktu, który do tej pory był domem Katniss. Trzynastka to legendarny podziemny dystrykt, który pragnie rozprawić się z władzą w Panem, którego przywódcą jest okrutny i bezlitosny prezydent Snow. Katniss staje przed arcyważnym zadaniem, polegającym na zostaniu Kosogłosem symbolizującym opór przeciw kapitolińskiej władzy. Wypełnienie tej misji zostaje okupione przytłaczającym bólem, wieloma litrami krwi, a także śmiercią ogromnej liczby, często zupełnie niewinnych ofiar. Głównej bohaterce przychodzi się zmierzyć z niemałą ilością dylematów, gdzie każda decyzja ponosi za sobą bolesne konsekwencje. Okazuje się, że zaistniała sytuacja zaczyna przypominać próby przetrwania na arenie z jedną różnicą - podczas Igrzysk Śmierci mogła wygrać tylko jedna osoba, a teraz liczba zwycięzców może być znacznie wyższa. Tylko jak dowiedzieć się, kto jest sprzymierzeńcem, a kto robi wszystko, aby przeszkodzić w dojściu do upragnionego celu?

Jego ręce nie są tak pewne jak niegdyś, lecz nadal ciepłe i silne. Przez moją głowę przelatują teraz tysiące wspomnień z czasów, gdy te ręce były moim jedynym schronieniem przed światem. Może dawniej nie dość je doceniałam, lecz zapadły mi w pamięć, a teraz utraciłam je na zawsze.*

Przyznam szczerze, że miałam pewne obawy przed sięganiem po ostatnią część trylogii, ponieważ nie wiedziałam, co mnie czeka. Pierwszy tom przypadł mi do gustu, gdyż była to powieść z gatunku, po który sięgam rzadko, dlatego wiele z pozoru oczywistych sytuacji, okazywało się czymś zupełnie nowym i świeżym. Druga część również była dobra, ale w moim odczuciu nieco odbiegała od poziomu zaprezentowanego w pierwszym tomie. Bałam się tendencji spadkowej, która nie byłaby pożądana nie tylko przeze mnie, ale z pewnością również przez innych czytelników. Na szczęście moje obawy okazały się bezpodstawne. Kosogłos został utrzymany na wysokim poziomie, prezentując się jako fantastyczne, aczkolwiek smutne i brutalne zwieńczenie trylogii.

Kosogłos wywołał we mnie lawinę emocji - od podekscytowania i zaciekawienia, poprzez lęk i rozgoryczenie, kończąc na złości, żalu i smutku. Przeraża mnie wizja świata przedstawionego w całej trylogii, bo przecież nikt nie wie, jak będzie wyglądało życie za kilkaset lat. Może świat zacznie opierać się na zbliżonych zasadach? Wierzę, że nigdy nie dojdzie do tego, chociaż patrząc na to, co dzieje się już teraz, sama nie wiem, czy ludzkość będzie miała tyle siły, mądrości i opanowania, aby nie dopuścić do takich sytuacji.

Powieść jest przepełniona raptownymi zaskoczeniami, sytuacjami pozornie bez wyjścia, a także wzajemnie napędzającymi się zdarzeniami. Bohaterowie są w ciągłym niebezpieczeństwie - nikt nie może być do końca pewien, czy osoba podająca się za przyjaciela, nie zastrzeli go bądź nie wbije noża w plecy. Suzanne Collins tworzy wstrząsające obrazy, naładowane brutalnością i okrucieństwem. Kosogłos to zręcznie ułożona historia, trzymająca w napięciu od początku do końca. Trudno oderwać się od tej powieści, która ciągle kusi, aby przewrócić jeszcze jedną kartkę, a potem kolejną i następną...

* cytat ze str. 322

Poprzednie tomy:

Igrzyska śmierci | W pierścieniu ognia