Dotyk Julii - Tahereh Mafi

Tytuł oryginalny: Shatter Me

Wydawnictwo: Otwarte/Moondrive

Seria/cykl: Dotyk Julii

Data wydania: 11 lipca 2012

Liczba stron: 336

Od swoich pierwszych dni potrzebujesz miłości, ciepła oraz czułości ze strony najbliższych, aby czuć się bezpieczną, kochaną oraz potrzebną istotą. Kiedy wzrastasz w zdrowej rodzinie, której członkowie obdarzają się bezinteresownym uczuciem oraz szacunkiem, to stajesz się osobą pewną siebie, otwartą, a także gotową stawić czoła wszelkim przeciwnościom. Problem pojawia się wtedy, gdy nie masz pojęcia, czym są czułe gesty, jak smakuje matczyny pocałunek w czoło, a także czym są szerokie ramiona ojca, który potrafi przytulać jak nikt inny. Nie znasz tego, ponieważ dotykając innych, zabierasz im energię, co w konsekwencji zabija ich. Krótka chwila, jeden nierozważny gest i masz ludzkie życie na sumieniu, pozostając na zawsze morderczynią.

Julia jest siedemnastolatką przebywającą od 264 dni w szpitalu dla umysłowo chorych. Pobyt w maleńkiej celi pozbawionej łóżka, rzadkie i okropne posiłki, błyskawiczny prysznic, na który przeznaczone są zaledwie dwie minuty, a także brak jakiegokolwiek kontaktu z ludźmi, bardzo niekorzystnie wpływają na tytułową bohaterkę. Dziewczyna trafiła do zakładu przez swoich rodziców, którzy sami poprosili władze o zabranie córki z domu. Spowodowane to było darem, jaki posiada Julia - nie dość, że ma nadludzką siłę, to jeszcze jej dotyk potrafi zabić. Ów dar staje się przekleństwem dziewczyny, który odbija się na jej kontaktach z ludźmi, ponieważ nikt nie chce mieć z nią do czynienia, obawiając się o własne życie. Rodzice także nie mają zamiaru narażać swojego istnienia, dlatego zamiast walczyć, idą na łatwiznę, oddając córkę w ręce obcych.

Czasem wydaje mi się, że moja samotność eksploduje, rozsadzając mnie od środka. Czasem zastanawiam się, czy wypłakanie, wykrzyczenie albo wyśmianie tego obłędu może w czymkolwiek pomóc. Czasem pragnienie dotyku, bycia dotykaną, czucia jest tak silne, że porywa mnie do jakiegoś innego wszechświata, a tam, stojąc na krawędzi przepaści, nabieram pewności, że spadnę i nikomu nie uda się mnie znaleźć. *

Powojenny krajobraz nie napawa optymizmem. Zwierzęta wymierają, ptaki nie latają, kwiatów prawie nie ma, pogoda wariuje przez zniszczoną powłokę ozonową, a znaczny niedobór żywności daje się we znaki głodnym i przestraszonym ludziom. Komitet Odnowy obiecuje podwyższenie standardu życiowego ludności, jednak wszelkie zapewnienie okazują się jedynie mrzonkami. Przywódcom, zwłaszcza Warnerowi, zależy na zawładnięciu światem, w czym niezwykle pomocny może okazać się dar, jaki posiada Julia. Władze pragną wykorzystać jej moc, traktując ją jak wspaniały atut, do niecnych planów. Jednakże główna bohaterka nie chce pozwolić na to - ma zamiar walczyć, mając u boku Adama, chłopaka znanego już z dzieciństwa, którego od dawna darzy uczuciem.

Dotyk Julii napisany jest oryginalnym, bardzo specyficznym stylem, z którym zetknęłam się pierwszy raz w swoim życiu. Początkowo wszelkie powtórzenia, przekreślenia oraz wymyślne metafory mogą sprawiać pewną trudność w przyswajaniu treści, jednak szybko okazują się atutem powieści. Przekreślenia, jakimi posługuje się Julia, przypadły mi do gustu, wspaniale obrazując, jak ogromne potrafią być różnice pomiędzy tym, co mówimy, a myślimy bądź piszemy. Cieszę się, że pomimo tematyki oraz tego, że jest to literatura skierowana zwłaszcza do młodzieży, bohaterowie nie są infantylni, a wręcz przeciwnie - są naprawdę interesującymi postaciami, złożonymi zarówno z zalet, jak i wad. Książkę czyta się niezwykle lekko i błyskawicznie, w czym pomagają krótkie rozdziały, a także wyraźna czcionka. Rzecz jasna, grzechem byłoby nie wspomnieć o przecudownej okładce, w której zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Moim skromnym zdaniem, polska wersja przebija wszelkie zagraniczne. Zdecydowanie! Na pochwałę zasługuje także fakt, iż Tahereh Mafi umiejętnie poprowadziła akcję powieści, rozbudzając ciekawość czytelnika i kończąc Dotyk Julii w sposób, który pozostawia wiele pytań i niedopowiedzeń, automatycznie zachęcając do sięgnięcia po kontynuację losów bohaterów.

Tematyka poruszana w tej powieści przypomniała mi trochę Dobranych czy Igrzyska Śmierci, zwłaszcza utwór stworzony przez Ally Condie. To Dobrani sprawili, że poczułam ochotę na sięganie po powieści antyutopijne oraz dystopijne, przekonując się do tego gatunku literackiego. Świat, na jakim zmuszeni są żyć bohaterowie w tych książkach, przeraża i jednocześnie skłania do przemyśleń nad rzeczywistością, która otacza nas. Nie mamy pewności, że za kilkadziesiąt bądź kilkaset lat to, co aktualnie jest fikcją literacką, nie stanie się faktem...

Każdy człowiek ma pewne słabe strony, o których nie chce i nie lubi mówić. Należy pamiętać, że każda słabość może stać się naszą siłą, dzięki której będziemy w stanie zdziałać niewiarygodne rzeczy. Trzeba tylko chcieć przerodzić to, co uważamy za złe, w coś wartościowego, a także pomocnego w życiu. Niech ci, którzy wytykali nam nasze wady, śmiejąc się i odpychając nas, uświadomią sobie, że ich zachowanie było błędne, bo tak naprawdę, to właśnie my jesteśmy zwycięzcami.

* cytat ze str. 15