Światła września - Carlos Ruiz Zafón

Tytuł oryginału: Las luces de septiembre

Wydawnictwo: Muza

Data wydania: 3 listopada 2011

Liczba stron: 256

Carlos Ruiz Zafón to hiszpański pisarz znany na całym świecie. Jego książki obiegają cały świat, uprzyjemniając czas ogromnej liczbie czytelników. Pozytywne recenzje skłoniły mnie do sięgnięcia po jego twórczość, a dodatkowym bodźcem była chęć nadrabiania zaległości czytelniczych, czyli poznawania książek autorów znanych w szerszych kręgach, których dzieł jeszcze nie miałam okazji przeczytać. Powoli, ale dość systematycznie, staram się sięgać po lektury, które miałam w planach od dawna. Jedna powieść Zafóna już za mną, zatem przyszedł czas na kolejną książkę.

Świat Simone Sauvelle zawalił się po śmierci męża. Kobieta zostaje z długami, nie ma za co utrzymać swoich dzieci - Irene i Doriana. Jednak los uśmiecha się do nich i Simone dostaje ofertę pracy w małym miasteczku zwanym Błękitną Zatoką. Bycie ochmistrzynią zarządzającą rezydencją znajdującą się w lesie Cravenmoore, której właścicielem jest Lazarus Jann, zdaje się wymarzoną pracą. Pracodawca okazuje się być nie tylko uprzejmym, pomysłowym oraz tajemniczym człowiekiem, ale także fabrykantem zabawek oraz zamożnym wynalazcą. Jego dom przepełniony jest ekstrawaganckimi, przerażającymi, a wręcz demonicznymi zabawkami, które wywołują strach u wszystkich gości. Kiedy w rezydencji zaczynają dziać się dziwne rzeczy, Irene ze swoim przyjacielem Ismaelem postanawiają rozwiązać wszelkie zagadki i tajemnice, którymi owiana jest posiadłość Lazarusa.

(...) szkoda czasu na jakiekolwiek próby zmieniania świata, wystarczy uważać, by świat nie zmienił ciebie. *

Światła września bardzo przypominają inną lekturę Zafóna, którą czytałam dwa miesiące temu, pod tytułem Książę Mgły. Nie mówię już o samej okładce w zbliżonej konwencji, ale fabule, która jest dość podobna. W obu książkach pojawiają się tajemnicze postacie,  zdarzenia trudne do racjonalnego wytłumaczenia czy nastoletni bohaterowie, których pragnieniem jest odkrycie prawdy. Nie ukrywam, że Książę Mgły bardziej przypadł mi do gustu, być może dlatego, że czytałam tę książkę wcześniej niż Światła września, więc wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Zakończenie nie zaskoczyło mnie, a wręcz przeciwnie - mniej więcej od połowy książki domyśliłam się, jak autor pokieruje akcją.

Autor opowiada z cudowną lekkością, zgrabnie operując słowem, dzięki czemu książkę czyta się błyskawicznie i przyjemnie. Przedstawiona historia ukazuje, jak silnym i bezinteresownym uczuciem jest miłość, dla której potrafimy poświęcić bardzo wiele, a nieraz nawet wszystko, łącznie ze swoją duszą. Podczas lektury, a także po niej, nasuwają się także inne wnioski - ludzie cały czas pragną lepszego życia, nieraz ślepo pędząc za karierą, pieniędzmi i prestiżem. Rzadko zastanawiają się nad konsekwencjami swoich działań, zupełnie zapominając o najbliższych, którzy cierpią przez ich zachowanie.

Światła września, Książę Mgły, Pałac Północy oraz Marina to książki, które Carlos Ruiz Zafón stworzył z myślą o młodszych czytelnikach. Jednocześnie zaznaczając, iż będzie wniebowzięty, gdy owe dzieła przypadną do gustu także starszym osobom, nie zaliczanym już do grona młodzieży. Ja jestem pewna, że sięgnę po dwie książki z tej serii, których jeszcze nie czytałam, wierząc, że fabuła będzie znacznie różniła się od obu przeczytanych powieści. Wierzę, że Carlos Ruiz Zafón nie stworzył każdej z nich w ten sam sposób, posługując się identycznym schematem. Mam nadzieję że wkrótce przekonam się o tym.

* cytat ze str. 39