Wszystkie boże dzieci tańczą - Haruki Murakami

Tytuł oryginału: Kami no kodomo-tachi wa mina odoru

Wydawnictwo: Muza

Data wydania: 10 stycznia 2007

Liczba stron: 182

Haruki Murakami to japoński pisarz, który zadebiutował powieścią Hear the Wind Sing. W jego dorobku znajdują się książki, które zdobyły serca wielu czytelników na całym świecie. Do najbardziej znanych dzieł, które wyszły spod jego pióra, zalicza się trylogia 1Q84, Kafka nad morzem, Kronika ptaka nakręcacza, Na południe od granicy, na zachód od słońca czy Po zmierzchu. Za wspomnianą trylogię pisarz został wyróżniony nagrodą Naoma dla pisarzy młodego pokolenia. W internecie roi się od recenzji powieści Murakamiego, dlatego postanowiłam zapoznać się z jego twórczością. Widząc Wszystkie boże dzieci tańczą na bibliotecznej półce, postanowiłam skorzystać z okazji i wypożyczyć opowiadania japońskiego pisarza.

Wszystkie boże dzieci tańczą składa się z sześciu opowiadań, których punktem wspólnym jest minione trzęsienie ziemi w Kobe. UFO ląduje w Kushiro opowiada o Komurze, którego odejście żony stało się początkiem jego nowej drogi życiowej. Krajobraz z żelazkiem przedstawia pana Mitake, panicznie bojącego się śmierci w lodówce, często ukazującej się w jego snach. Nierzadko towarzyszy mu młoda Junko, która spędza z nim czas, gdy mężczyzna oddaje się swojemu hobby, czyli paleniu ognisk. Opowiadanie Wszystkie boże dzieci tańczą ukazuje Yoshiyę przekonywanego od dzieciństwa, iż jest dzieckiem bożym. Po wielu latach bohater dochodzi do wniosku, że świadomość swojego pochodzenia nie jest mu już do niczego potrzebna. Główną bohaterką opowiadania pod tytułem Tajlandia jest Satsuki nosząca w sobie tajemnicę, siedzącą w niej jak kamień. Na szczęście pewien mężczyzna pomaga jej uwolnić się z tego ciężaru dręczącego ją od wielu lat. Pan Żaba ratuje Tokio wyróżnia się na tle reszty pomysłowością, jednak najmniej przekonało mnie do siebie. W tej opowieści Katagiri poznaje ogromną Żabę, która prosi go o pomoc w uratowaniu Tokio przed trzęsieniem ziemi. W Ciastkach z miodem główny bohater kocha swoją przyjaciółkę, będącą równocześnie żoną jego przyjaciela. Małżonkom nie układa się zbyt dobrze, aż w końcu dochodzi do ich rozstania - wtedy Jumpei wkracza do akcji, dochodząc do wniosku, iż musi zawalczyć o te uczucie.

(...) cała zażarta walka odbyła się w wyobraźni. To właśnie jest nasze pole walki. Tam wygrywamy i przegrywamy. Oczywiście wszystkim nam dany jest tylko ograniczony czas, więc i tak na końcu przegrywamy. Ale jak trafnie zauważył Ernest Hemingway, ostateczna wartość naszego życia zależy nie od tego, jak wygrywamy, lecz jak przegrywamy. *

Każde opowiadanie jest inne, jednak Murakami postanowił połączyć bohaterów pewnym węzłem, aby zbiór tworzył spójną całość. Każdy z przedstawionych bohaterów ma pewne lepsze bądź gorsze relacje z innymi ludźmi. Każdy z nich posiada jakąś manię, która destruktywnie wpływa na jego życie. Jednak wszyscy odkrywają pewne sekrety swojego życia po to, aby w pełni zrozumieć siebie i zrobić wszystko, aby pogodzić się z tym, co daje im los. Znalezienie sensu w swoim życiu jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, zapewniające zdrowie umysłowe, społeczne oraz fizyczne.

Jak to w zbiorach opowiadań bywa, jedne opowieści są lepsze, a inne gorsze. Przykro mi, że w tym przypadku te słabsze przeważają. Do gustu przypadło mi jedynie tytułowe opowiadanie, czyli Wszystkie boże dzieci tańczą, jak również opowieść wieńcząca ten zbiór, czyli Ciastka z miodem. Oba opowiadania wyróżniają się na tle reszty - są dobrze skonstruowane, sensowne i całkiem wciągające. Jednak całość nie porwała mnie - owszem, opowiadania pochłonęłam bardzo szybko, jednak wynika to z ich długości, a nie frapującej treści. Jednak miłośnicy niezupełnie jasnych oraz niedokończonych opowieści mogą być zachwyceni, ponieważ opowiadania skłaniają do wykorzystania własnej wyobraźni.

Fanów Murakamiego nie muszę namawiać do sięgnięcia po Wszystkie boże dzieci tańczą, ponieważ albo mają te opowiadania już za sobą, albo przeczytają je w bliższej lub dalszej przyszłości. Niemniej nie polecam tego zbioru osobom, które nie znają jeszcze twórczości Murakamiego, ponieważ mogą zrazić się do niej na dłuższy czas (chyba, że opowiadania przypadną im do gustu - wtedy nie będzie żadnego problemu). Wszystkie boże dzieci tańczą to moje pierwsze spotkanie z Murakamim - niezbyt udane, ale także nie najgorsze, dlatego z pewnością dam kolejną szansę temu autorowi, bo podejrzewam, że inna powieść, która wyszła spod jego pióra, może skraść moje serce.

* cytat ze str. 137