Persymona - Katarzyna Maicher

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Data wydania: 11 września 2013

Liczba stron: 262

Każda rodzina ma swoją historię, a także pewne tajemnice, które strzeże przed otaczającym światem. Nie zawsze wszystko przedstawione jest jak na tacy, bo zdarza się, iż młodsi członkowie rodziny muszą sami odkrywać prawdę, kawałek po kawałeczku, aby dojść do sedna i choć trochę zrozumieć tych, którzy dali im życie, sprawiając, że stało się takie a nie inne. Aby w pełni zrozumieć historię własnej rodziny, niekiedy należy powoli złożyć pewne elementy, zarówno te usłyszane, jak i te widoczne gołym okiem, aby mogły one stworzyć spójną całość, dającą pełen obraz relacji łączących poszczególnych domowników.

Otępiała, apatyczna, bierna matka z duszą artystki oraz tendencją do depresji. Wykazuje swoiste uzależnienie od małżonka, nie potrafi funkcjonować bez niego, odżywa tylko wtedy, gdy on znajduje się w pobliżu. Jego wiecznie nie ma, a kiedy już pojawia się w domu, to niewiele mówi. Z pozoru wycofany, potrafi umiejętnie wpływać na innych, co widać zwłaszcza w relacjach z żoną. Pomiędzy nimi znajduje się jeszcze jedna istota - wiecznie zagubiona i niepewna siebie córka, która nie wie, co stało się pomiędzy jej rodzicami, ale pragnie dowiedzieć się tego. Wspominając pierwsze lata swoje życia, doskonale pamięta, iż rodzice kochali się, a łącząca ich nić pękła po latach. Zrozumienie oraz uczucie, które niegdyś połączyło dwoje ludzi, w końcu przeszkodziło im w odpowiednim funkcjonowaniu. To, co powinno trwać, będąc pięknym i mocnym, zamieniło się w specyficzną relację, pozbawioną zdrowych granic.

Łatwo zagubić się w codzienności, przekroczyć granicę, kiedy przestajemy odczuwać szacunek do innych domowników. Wówczas powitania i pożegnania przestają być użytecznym rytuałem, stanowią zbędne fasady. * 

Małżonkowie, którzy nie rozmawiają ze sobą, a porozumiewają się jedynie półsłówkami i to zazwyczaj w zaciszu sypialni, gdzie łączą się ich ciała. Osobliwa więź odbija się na ich córce, sprawiając, iż dziecko czuje się wyizolowane, zupełnie odcięte od rodzinnego życia. Córka, będącą jednocześnie narratorką, gubi się, dzieli pewnymi szczegółami, aby po chwili odciąć się od nich, zapomnieć. Bohaterka omija najbardziej drażliwe tematy, nie lubi wspominać pewnych wydarzeń, nie wiedząc dokładnie czy miały one miejsce, czy jednak są jedynie owocem wybujałej wyobraźni. Nie mogąc szczerze porozmawiać z kimś, dzieląc się swoimi spostrzeżeniami, radościami oraz smutkami, zaczyna powielać błędy, nie mając odpowiedniego wzorca.

Pamięć jest zawodna, wciąż tworzymy "obrazy obrazów" i tracimy z oczu to, co wydarzyło się naprawdę. Oczy zresztą nie dokonują interpretacji i jedno wydarzenie może być oglądane na różne sposoby. **

Katarzyna Maicher przedstawia historię bezimiennych postaci, sprawiając, iż każdy może utożsamić się z opowieścią. Autorka zgrabnie posługuje się słowem, kreując intrygujące obrazy, które długo tkwią w głowie. Oszczędna i elegancka okładka, a także plastyczny język sprawiają, że Persymona kusi. Z pewnością jest to specyficzna lektura, która nie wszystkim przypadnie do gustu. Na szacunek zasługuje pomysłowa fabuła oraz wykonanie, jednak według mnie zbyt wiele tutaj niedopowiedzeń oraz ogólników. Jestem przekonana, że wiele czytelników traktuje to jako plus, ponieważ książka skłania do przemyśleń, wysnucia własnych wniosków. Autorka nie narzuca niczego, dając jedynie zarys sytuacji, dzięki czemu czytelnik ma okazję do poruszenia szarymi komórkami i domyślania się pewnych kwestii. Jednak ja należę do grona osób, które od książek oraz filmów wymagają przedstawienia wszystkiego czarno na białym, z dokładnie dopracowanymi szczegółami. Wychodzę z założenia, że codzienne życie zbyt często zmusza do snucia domysłów, zatem nie potrzebuję tego, kiedy poznaję (mniej lub bardziej) wymyśloną historię.

Persymona - coś pomiędzy, słodkawy smak pomidora i moreli, kobiece biodra i dziecięce usta. Dzieciństwo i dojrzewanie, niewinność oraz dojrzałość, smutek i delikatna radość z poznawania tego, co dotychczas było obce. Persymona to opowieść warta poznania, skłaniająca do wysnucia pewnych refleksji i postawienia sobie pytania: Jak doświadczenia z dzieciństwa oraz więź łącząca moich rodziców wpływają na moje aktualne życie? Jeśli dzięki nim, cieszymy się wspaniałymi wspomnieniami, a nasze relacje z innymi ludźmi są zadowalające, to możemy nazywać się szczęściarzami. Jednak jeżeli to, co wynieśliśmy z domu nie napawa optymizmem, to warto zrobić wszystko, aby reszta życia była zdecydowanie lepszym okresem.

* cytat ze str. 141
 **cytat ze str. 11