Buszujący w zbożu - Jerome David Salinger

Tytuł oryginału: The Catcher In the Rye

Wydawnictwo: Iskry

Data wydania: 1988

Liczba stron: 192

Nieraz sięgam po mało znaną książkę stanowiącą nie lada wyzwanie, niosącą pewną tajemnicę, którą odkrywam z każdą kolejną stroną. Wielokrotnie taka powieść okazuje się wspaniałą ucztą literacką, którą wspominam z rozrzewnieniem i szczerze polecam innym czytelnikom. Z kolei innym razem zdarza mi się skusić na bardzo znaną i często chwaloną lekturę, zakwalifikowaną do miana fenomenu, z którym koniecznie należy się poznać. Z tego względu sięgnęłam po Buszującego w zbożu Salingera - książki wychwalanej oraz rekomendowanej przez wiele osób. Niestety, tym razem zawiodłam się na całej linii...

Holden Caulfield to szesnastolatek, który nader sceptycznie podchodzi do otaczającej go rzeczywistości. Zamiast cieszyć się młodzieńczą beztroską, czerpiąc z niej wszystko, co najlepsze, nieustannie narzeka i doszukuje się samych mankamentów. Chłopiec nie potrafi pogodzić się z powszechną nikczemnością, dwulicowością oraz niefrasobliwością, co wpływa na jego negatywny stosunek do ludzi oraz różnorodnych zdarzeń, jakie go spotykają. Pomimo swojego młodego wieku, Holden jest dobrym obserwatorem, cynicznie oraz z ogromną rezerwą podchodzącym do wszystkiego, co go otacza. Jego buntownicza natura skłania go do ucieczki ze szkoły i buszowania po Nowym Jorku w poszukiwaniu siebie...

 Cholerne pieniądze. Zawsze w końcu człowiekowi ością w gardle staną. *

Główny bohater nie wzbudził we mnie pozytywnych emocji, a wręcz przeciwnie - irytował mnie na każdym kroku. Najpierw zachowuje się jak niedojrzały dzieciak, robiąc głupkowate kawały, żeby za chwilę snuć refleksje na poważne tematy, zwracając uwagę na rozmaite defekty w sprawach damsko-męskich, religijnych, rodzinnych czy społecznych. Holden Caufield dostrzega, że życie jest teatrem, w którym każdy człowiek odgrywa pewną rolę, nierzadko zupełnie bezmyślnie i bezrefleksyjnie. Szesnastolatek zwraca uwagę na wszelkie błędy ludzkie, jednocześnie nieustannie popełniając je. Taka hipokryzja działa na mnie jak płachta na byka.

Akcja książki toczy się niezwykle powściągliwie, a wręcz flegmatycznie i nieinteresująco. Narracja prowadzona przez samego głównego bohatera nie zachwyciła mnie, a jedynie zachęcała do rzucenia książki w kąt. Nieustannie drażniła mnie sama postawa Holdena - wszystkowiedzący i zadufany w sobie podlotek, który neguje dosłownie wszystko, samemu nie będąc ideałem. Zirytowało mnie także ciągłe nadużywanie wyrazu fakt - autor wcisnął je dosłownie wszędzie, czego zupełnie nie pojmuję.

Jerome David Salinger nie zainteresował mnie swoim dziełem. Nie doświadczyłam fenomenu tej historii, a co więcej - z niecierpliwością wyczekiwałam końca. Nie zachwyciła mnie ani fabuła, ani użyty język - nie ujrzałam żadnego głębszego przesłania w tej opowieści. Doczytałam ją do końca jedynie dlatego, iż prowadziła mnie wiara w to, że autor jeszcze mnie czymś zaskoczy bądź zachwyci. Moja wiara okazała się złudna, czego bardzo żałuję.

* cytat ze str. 103