Kochanie, zabiłam nasze koty - Dorota Masłowska

Wydawnictwo: Noir sur Blanc

Data wydania: 17 października 2012

Liczba stron: 160

Żyjesz sobie całkiem spokojnie, chodzisz do pracy, myjesz ręce żelem antybakteryjnym, aby nic Cię nie dopadło, czasami spotkasz się z przyjaciółką na plotki i tak mija dzień za dniem. Aż w końcu kobieta, która zdawała się być jedną z najbliższych osób, informuje, że czuje się przeogromnie szczęśliwa, bo znalazła swoją miłość. Od tej pory nic nie jest już takie jak dawniej - przyjaciółka nie ma czasu, gdyż woli spędzić go z drugą połówką, a Ty siedzisz wieczorami w domu, nudząc się jak mops i złorzecząc na faceta, który zniszczył Twoje życie, zabierając Ci całkiem bliską osobę. To nic, że nie była zbyt rozgarnięta - przynajmniej miałaś do kogo otworzyć usta, czego teraz bardzo Ci brakuje...

Farah, zwana w skrócie Fah, i Joanne to przyjaciółki, które różnią się od siebie dosłownie wszystkim - wyglądem, sposobem bycia, a także podejściem do życia. Jednak zupełna niezgodność charakterów nie przeszkadza kobietom w niczym, dopóki Joanne nie wchodzi w związek ze sprzedawcą w sklepie z armaturą. Od tej pory relacja przyjaciółek ulega diametralnej zmianie. Fah staje się piątym kołem u wozu, które kawałek po kawałku zaczyna odpadać od pojazdu, gdzie mile widziane są jedynie dwie osoby. Kobieta, jak każdy człowiek, potrzebuje bliskości, zrozumienia oraz miłości, zatem poszukuje tego w świecie przepełnionym zadufaniem i dbaniem o własny interes.

Myślisz, że z kimś jesteś blisko, a potem spotykasz go przypadkiem w sklepie, mówisz mu "jadę nad ocean", a on się w ogóle z tobą nie cieszy. Nie cieszy się twoim szczęściem! Kochasz się z kimś i myślisz już, że będzie tobą razem z tobą, że zlepicie się i będziecie tak na zawsze, głowa w głowę, serce w serce, że w wielkim ognisku miłości spalisz tę samotność, ten cały tłuszcz życia, druzgocącą ohydę własnego istnienia! A tymczasem: on tylko wstaje i idzie do łazienki się wysikać, a ty leżysz i patrzysz na zwały cellulitisu, które niegdyś były twoimi udami. *

Książkę czyta się błyskawicznie, ponieważ jej objętość jest skromna, a duża czcionka i potężne akapity sprawiają, że strony nie są obładowane treścią. Początkowo nie miałam pojęcia, dlaczego na okładce widnieje kobieta znajdująca się pod wodą, jednak wszystko wyjaśnia się w trakcie lektury. Przyznam szczerze, że czytając Kochanie, zabiłam nasze koty miałam wrażenie, że tekst przelewa mi się przez palce. W moim przypadku problemem nie okazał się język typowy dla Masłowskiej, ponieważ nie mam do niego większych zastrzeżeń. Ważniejszym mankamentem okazała się sama historia, która nie zachwyciła mnie, bo w moim odczuciu jest tak naprawdę... o wszystkim i o niczym. Niewiele konkretów, skakanie po wątkach na pograniczu realizmu i fantastyki, to coś, czego nie potrzebowałam w tej chwili, a dostałam w nadmiarze. Jak wiemy, co za dużo, to niezdrowo. 

Dorota Masłowska zgrabnie operuje słowem, z dużą ironią przedstawiając wszelkie absurdy dzisiejszego świata. Jej powieści można odbierać w dwojaki sposób - jako bełkot i nieopanowany słowotok, z którego nie wynika nic logicznego i wartościowego, a z drugiej strony jako mądre i prawdziwe historie, idealnie ukazujące otaczającą rzeczywistość przepełnioną egoizmem, dwulicowością i zewsząd wylewającym się brudem. Wcześniejsza powieść autorki, pod tytułem Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną nie zachwyciła mnie, a Kochanie, zabiłam nasze koty także nie porwało mnie na tyle, aby czuć nieodpartą chęć sięgnięcia po kolejne książki Masłowskiej. Niemniej uważam, że jedynym słusznym wyjściem jest przekonanie się na własnej skórze, czy pióro tej polskiej autorki przypadnie Wam do gustu. A jak głosi się od dawna - o gustach nie dyskutujemy. 

* cytat ze str. 59

Książka bierze udział w wyzwaniach: Book Lovers, Pod hasłem, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (1,5cm), Polacy nie gęsi oraz Czytamy powieści obyczajowe.