Cisza pod sercem - Monika Orłowska

Wydawnictwo: Replika

Data wydania: wrzesień 2011

Liczba stron: 442

Ujrzenie dwóch kresek na teście ciążowym na zawsze zmienia życie człowieka. Ten moment potrafi sprawić, iż kobieta czuje ogromne szczęście, a uśmiech nie znika z jej twarzy ani na chwilę. Niejednokrotnie jest to również powód do smutku, złości bądź żalu, bo to nie ten czas, nie ten wiek, nie ten facet... Bywają również sytuacje, gdy pozytywny test ciążowy wiąże się z nieustającym niepokojem o życie bądź zdrowie nienarodzonego maluszka, tym bardziej kiedy zajście w ciążę było żmudnym i trudnym procesem, a także gdy wcześniejsze ciąże kończyły się poronieniem.

Bohaterki Ciszy pod sercem poznają się na mateczniku - internetowym forum dla przyszłych i obecnych matek, gdzie jeden z wątków dotyczy poronień. Historia każdej z nich jest zupełnie inna, wyjątkowa i niepowtarzalna. Pis-anka to 30-letnia księgowa Anna, zagorzała katoliczka, która poroniła w dwunastym tygodniu ciąży. Kotusiek to 23-letnia Mariola, która poroniła bardzo wczesną biochemiczną ciążę. Kapibara75 jest tłumaczką języka hiszpańskiego, której dziecko umarło w jedenastym tygodniu ciąży. Natomiast pod nickiem ghij kryje się Ewa, która początkowo myśli o aborcji, jednak kiedy postanawia urodzić dziecko, traci je. Na forum przez cały czas przewijają się różne kobiety, chociażby Kombinatorka, Zeze77, Majanna, mauzona, slonecznikowa czy Cyklistka - dzieli je wiek, stan cywilny, miejsce zamieszkania, status społeczny i charakter, ale łączy jedno - utrata dziecka.

Dość często sięgam po książki poruszające trudne tematy, ponieważ wychodzę z założenia, że należy o nich pisać i mówić, a nie traktować je jako tabu, o którym należy milczeć. W swoim życiu przeczytałam niewiele książek o tematyce związanej z utratą ciąży, zatem tym chętniej sięgnęłam po Ciszę pod sercem. Cieszę się, że miałam okazję poznać historie bohaterek, przeżywając je razem z nimi, ciesząc się i smucąc. Nieustannie trzymałam kciuki za każdą z nich, wierząc, że los w końcu uśmiechnie się do nich, bo zasługują na to.

Przeraziło mnie przedmiotowe traktowanie kobiet po poronieniu, co z pewnością nie jest jedynie fikcją literacką, gdyż często zdarza się to również w rzeczywistości. Utrata dziecka to coś okropnego, czego nie życzyłabym nawet najgorszemu wrogowi. Niektórzy uważają, iż kilkutygodniowy płód nie jest dzieckiem, jednak ja wychodzę z założenia, że istota, którą nosi się pod sercem, jest człowiekiem już od chwili poczęcia, dlatego należy obdarzyć szacunkiem zarówno ją, jak i jej bliskich, dając im możliwość przeżycia żałoby po utracie malucha. A jest ona przepracowywana na różnorakie sposoby - kobiety często pragną upamiętnić swoje nienarodzone pociechy, aby posiadać namacalny ślad pomagający w odpowiednim przeżyciu żałoby. Z owej lektury dowiedziałam się kilku istotnych rzeczy, chociażby tego, iż kobieta po poronieniu może iść na urlop macierzyński, a szpital ma obowiązek wydać ciałko rodzicom, aby mogli zorganizować pogrzeb.

Moja ocena dotyczy jedynie strony technicznej tej książki oraz stopnia, w jaki wciągnęła mnie lektura - nie wystawiam noty samym historiom, ponieważ one nie podlegają jakiejkolwiek ocenie. Przyznam, że irytował mnie nawał zdrobnień, jakimi posługiwały się bohaterki książki. Owszem, nazywanie męża zdrobniale jest słodkie i miłe, jednak robienie tego nieustannie zaczyna być mdłe, bo ileż można czytać o Piotrze będącym Pietruszką albo Wiesławie - kochanym mężulku Wiesiulku wyprowadzającym psa Dziubusia... Ponadto, o ile w książkach nie przeszkadzają mi jakiekolwiek odniesienia religijne, to tutaj było ich zdecydowanie za dużo, co może zniechęcić do lektury tych, którzy nie są katolikami. Do tego uważam, że pouczanie innych, dotyczące odpowiedzialności związanej z zakładaniem rodziny i zachodzeniem w ciążę, nie powinno wychodzić z ust kobiety, która spodziewała się dziecka przed własnym ślubem. Trochę zakrawa to na hipokryzję.

Cisza pod sercem to powieść, którą powinny przeczytać wszystkie kobiety, niezależnie od tego, czy kiedykolwiek poroniły, czy mają dzieci bądź planują zajść w ciążę. Nie ukrywam, że jest to niezmiernie smutna lektura, jednak cały czas tli się w niej nadzieja na kolejne ciąże ze szczęśliwym zakończeniem, co ma miejsce w niektórych przypadkach. Monika Orłowska uświadamia poprzez tę książkę, że nie wolno poddawać się i rezygnować, bo łatwiej żyje się, kiedy mamy w sobie nadzieję...

Książka bierze udział w wyzwaniach: Book Lovers, Czytam opasłe tomiska, Czytamy powieści obyczajowe, Grunt to okładka, Pod hasłem, Polacy nie gęsi, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (3,3cm) oraz Z półki.

Ciszę pod sercem przeczytałam dzięki akcji: