Czas kobiet - Jelena Czyżowa

Tytuł oryginału: Время женщин

Wydawnictwo: Czarne

Seria/cykl: Proza Świata

Data wydania: 30 września 2013

Liczba stron: 224

W wielu społeczeństwach utarło się przeświadczenie, iż kobiety to kruche oraz słabe istotki, które nie potrafią odpowiednio funkcjonować, kiedy u ich boku brakuje mężczyzny. Nic bardziej mylnego - płeć piękna bardzo często pokazuje, jaka siła w niej drzemie, co potrafi wprawić w konsternację, a nawet w kompleksy, niejednego osobnika płci przeciwnej. Ponadto, kiedy kobieta ma oparcie w innych paniach, potrafi przenosić góry, nawet jeżeli wydawałoby się, iż nie podoła takiemu wyzwaniu... Można przekonać się o tym, czytając chociażby Czas kobiet Jeleny Czyżowej.


Antonina to młoda kobieta mieszkająca w Leningradzie, będąca pracownicą jednej z socjalistycznych fabryk. Szybko zachodzi w ciążę i musi wychowywać nieślubną córkę, co w owych czasach nie jest mile widziane. Kobieta nie ma lekkiego życia, jednak nie jest pozostawiona na pastwę losu, ponieważ w opiece nad Siuzanną pomagają jej trzy starsze kobiety, stając się babkami dla dziewczynki. Glikierija, Jedwokija oraz Ariadna różnią się pod wieloma względami, są to zupełnie odrębne jednostki posiadające własne przekonania oraz wartości. Każda z nich próbuje wychowywać Siuzannę po swojemu, co nierzadko bywa kłopotliwe. Jednak w poważnych chwilach potrafią zjednoczyć się i walczyć o to, co jest najlepsze dla dziecka.

W metryce zapisane miała: Siuzanna. Imię barbarzyńskie, przebacz Panie. Kiedyś tak nazywano dziewki nieprzyzwoite, żeby zastępów świętych nie obrażać. A teraz, matka rodzona sama wybrała to imię sobacze... Myślały, myślały, wertowały "Żywoty świętych". Dobrych imion nie brakuje, ale pierwszego z brzegu przecież nie wybierzesz. (...) Glikierija też wymyśliła: może Serafima, powiada. Nie. Postanowiły, że na cześć Sofii. Wieczorami, przy matce, uciekały od imienia, mówiąc: jej, dla niej, ona. W ciągu dnia zwracały się do niej czule: Sofiuszka. Między sobą zawsze: Sofija. *

Ariadna to wykształcona arystokratka, w której rodzinnym domu mówiło się po francusku. Z tego względu kobieta pragnie nauczyć Siuzannę dobrych manier oraz języka, którym dziewczynka mogłaby porozumiewać się za granicą, jednak martwi je fakt, iż córka Antoniny nie potrafi mówić. Jewdokija zdaje się być przeciwieństwem Ariadny - skończyła zaledwie trzy klasy szkoły podstawowej, a jej życie upływa na tęsknocie za dziećmi, które umarły w młodym wieku. Natomiast Glikerija pracowała niegdyś jako pielęgniarka, którą łączył romans z hrabią, co do tej pory wspomina z rozrzewnieniem. Każda z kobiet przeżyła w swoim życiu wiele cierpień, radości i smutków, co wpłynęło na ich osobowość, zachowanie oraz podejście do Siuzanoczki.

Nie słuchaj wszystkiego - mówi. - To rozmowy dorosłych. A jak usłyszysz, to nie wierz we wszystko. Ludzie są różni... Wygląd potrafi kłamać. Zdarzają się ludzie chytrzy jak lisy, a bywają i kruki... Dorośniesz, sama nauczysz się rozeznawać w ich gatunkach... **

Na pierwszy plan tej opowieści wysuwają się zdecydowanie babki, które zawsze mają coś do powiedzenia i potrafią uparcie walczyć o własne przeświadczenia, nawet jeżeli są zupełnie nieracjonalne. W całej historii zabrakło mi głównej bohaterki Antoniny, a także jej córki - mimo tego, iż ich obecność wywarła niemały wpływ na życie Glikeriji, Jewdokiji oraz Ariadny, to jednak uwaga czytelnika skupia się głównie na starszych paniach. Wiele sytuacji, jakie przedstawiła Jelena Czyżowa, sprawiło, iż na mojej twarzy pojawiał się uśmiech - często odnosiłam je do realnych zdarzeń, jakie mają miejsce w wielu domach, kiedy to matka ma niewiele do powiedzenia w sprawie wychowania swojego dziecka. Niektóre matki czy babcie są przekonane, że ich wiek oraz doświadczenie przewyższają instynkt macierzyński oraz to, co czują i wiedzą młodsze panie posiadające dzieci. Nie dochodzą do nich żadne racjonalne argumenty, a ich zachowanie potrafi być nie tylko komiczne, ale także irytujące.

Czas kobiet zawiera historię mieszczącą się na odrobinę ponad dwustu stronach, jednak smutek, jaki z niej wyziera, mógłby objąć jeszcze kilka innych lektur. Jelena Czyżowa napisała książkę specyficzną, a wręcz dziwną, której lektura nie przychodzi z największą łatwością, ale wymaga skupienia. To opowieść o przypadkowej i dość nietypowej rodzinie, która ukazuje, iż nie zawsze rodzina musi składać się z mamy, taty i dziecka, aby mogła być szczęśliwa. Ponadto, co widać w owej historii, niezwykle istotnym aspektem życia jest wsparcie bliskich - mając świadomość, że obok znajduje się ktoś, kto wyciągnie dłoń w potrzebie, jest bardzo ważna. Życzę Wam wszystkim, abyście posiadali w pobliżu chociaż jedną osobę godną zaufania oraz zdolną do poświęceń dla czyjegoś dobra.

* cytat ze str. 18-19

** cytat ze str. 102

Książka bierze udział w wyzwaniach: Book Lovers, Czytamy powieści obyczajowe, Grunt to okładka, Pod hasłem oraz Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (1,5cm).