Światowy Kącik Filmowy #18

Tytuł oryginału: Kan Shang Qü Hen Mei

Gatunek: dramat, komedia

Produkcja: Chiny, Włochy
Premiera: 15/02/2006 (świat)

Reżyseria: Yuan Zhang 

Głównym bohaterem Czerwonych kwiatków staje się Qiang - początkowo płaczliwy i wycofany 4-latek, który szybko uczy się, że w przedszkolu istnieje prawo dżungli, gdzie poradzą sobie tylko najsilniejsi bądź najsprytniejsi. Powoli zaczyna przejmować zachowania innych dzieci, aby przestać odstawać od reszty, co nie jest łatwe, kiedy nigdy wcześniej nie miało się do czynienia z pewnymi sytuacjami. W zaadaptowaniu się do nowego środowiska nie pomaga także nauczycielka ukazującą niechęć do chłopca. Jednak Qiang stara się robić wszystko, aby wyróżnić się w grupie. 

Czerwone kwiatki to słodko-gorzki film. Słodycz to dzieciaki, których tutaj mnóstwo, przeurocze istotki rozbrajające swoimi minami, nierzadko szalonymi pomysłami, a także niewinnością widniejącą na buźkach. Natomiast gorzką stroną filmu jest smutek i samotność dzieci, które przebywają w przedszkolu przypominającym dom dziecka, a nie miejsce gdzie dzieciaki powinny rozwijać się i cieszyć dzieciństwem. Te młode osóbki przebywają tam tygodniami, miesiącami bądź latami bez kontaktu z rodzicami, którzy są zbyt zajęci własnymi sprawami, aby tracić czas na odwiedziny w ośrodku. Ogromną przykrość i smutek wywołała we mnie sytuacja tych dzieci, a także sposób, w jaki są traktowane przez personel - przedmiotowo, schematycznie, bez jakiegokolwiek indywidualnego podejścia. Wszyscy mają robić to samo, zachowywać się w identyczny sposób i wykonywać wszelkie narzucone polecenia. 

Generalnie nie jest mi łatwo jednoznacznie ocenić ten film - tak naprawdę nie ma w nim akcji, głównymi aktorami są dzieciaki bez przygotowania, zatem dialogi i sama fabuła nie porywa. Natomiast pewne aspekty filmu skłaniają do refleksji, pokazując chińską rzeczywistość, którą spokojnie można odnieść również do polskich realiów, nawet tych aktualnych...

Moja ocena: 6/10

Gatunek: dramat

Produkcja: Chiny, Hongkong, Szwajcaria
Premiera: 09/02/2009 (świat)

Reżyseria: Kit Hung

Dźwięki ciszy to film, na który natknęłam się zupełnie przypadkowo, jednak tematyka zainteresowała mnie na tyle, aby poświęcić prawie dwie godziny na obejrzenie go. Właśnie jestem świeżo po Dźwiękach ciszy i przyznam szczerze, że mam bardzo mieszane uczucia. Nie wiem jak jednoznacznie ocenić ten obraz... 

To historia Ricky'ego z Honkgongu oraz Pascala ze Szwajcarii - dwóch mężczyzn, których spotkanie wywiera ogromny wpływ na ich dalszym życiu. Nieśmiała znajomość przeradza się w poważniejszy związek, jednak pewnego dnia dochodzi do rozstania. Kiedy po jakimś czasie Ricky wyrusza na poszukiwania Pascala, spotyka Ueli, właściciela antykwariatu bardzo podobnego do przyjaciela, którego pragnie znaleźć. 

Dźwięki ciszy to smutny i dość ciężki film, przepełniony tęsknotą, melancholią, pogonią za miłością i poczuciem bezpieczeństwa, a także utratą tego, co najważniejsze. Podejrzewam, że późna pora oraz niezbyt dobre samopoczucie odbiły się na moich odczuciach względem tej produkcji. Wymaga on odpowiedniego skupienia, a także kompletnego wejścia w to, co dzieje się na ekranie - nie podołałam. Jednak sama nie wiem, czy żałuję tego, czy nie... Może kiedyś (w dalszej przyszłości) obejrzę go ponownie i odkryję to, czego nie zdołałam ujrzeć teraz, aczkolwiek nie nastąpi to szybko, bo na dzień dzisiejszy nie czuję potrzeby oglądania Dźwięków ciszy po raz drugi.

Moja ocena: 5,5/10

Filmy obejrzane w ramach wyzwania:

Kraj na luty: 

Chiny