Szczeniaki - Mario Vargas Llosa

Tytuł oryginału: Los cachorros
Wydawnictwo: Znak
Data wydania: luty 2011
Liczba stron: 144 (same Szczeniaki - ok. 64)*

Każdy człowiek doświadczył kiedyś utraty czegoś bądź kogoś, a jeżeli nigdy go to nie dotknęło, to na pewno, prędzej czy później, wydarzy się. Niestety ludzkie życie wiąże się z nieustannymi stratami, zarówno materialnymi, jak i emocjonalnymi czy duchowymi. Jedni radzą sobie z tym lepiej, a inni gorzej, szczególnie kiedy utracili coś niezbędnego dla ich jestestwa - czegoś, co sprawia, że mogą poczuć się osobą, jaką powinni bądź zawsze pragnęli być. Jeżeli nagle zostają tego pozbawieni, nie potrafią uporać się z rozgoryczeniem, jakie ich spotyka, co bywa bardzo brzemienne w skutkach.

Szczeniaki to historia grupy chłopców dorastających w zamożnej dzielnicy Miraflores. Choto, Chingólo, Mañuco i Lalo to koledzy chodzący do jednej szkoły, spędzający ze sobą każdą wolną chwilę. Po pewnym czasie dołącza do nich także Cuéllar - dobry uczeń pochodzący z bogatej rodziny. Pewnego dnia chłopiec zostaje pogryziony przez psa - owo zdarzenie rzutuje na całe jego życie. Pomimo tego, iż Cuéllar z najmniejszego i najchudszego chłopca stał się najwyższym i najsilniejszym mężczyzną, utrata pewnej części ciała uniemożliwia mu uzyskanie życiowej satysfakcji i szczęścia w ramionach wymarzonej kobiety. Cuéllar nie radzi sobie z poczuciem beznadziei oraz wszechogarniającej go samotności, widząc przyjaciół wstępujących w związki małżeńskie i cieszących się życiem. Mężczyzna popada w złe towarzystwo, a poczucie inności i niedopasowania prowadzi do tragedii.

Przedstawiona historia uświadamia, jak doświadczenia z przeszłości wpływają na dalsze życie. Człowiek, który przeżyje coś traumatycznego w swoim dzieciństwie, zatrzymuje to na zawsze w swojej pamięci. Tym bardziej, jeśli dana sytuacja odbiła się na jego zdrowiu czy wyglądzie - wtedy nie da się od tego uwolnić, a każde spojrzenie na własne ciało przypomina o tym, co miało miejsce dawno temu. Cuéllar stracił niezwykle ważną część siebie, a owa utrata sprawiła, iż nie mógł poradzić sobie w życiu, ponieważ nie czuł się stuprocentowym mężczyzną. A, jak wiadomo, faceci mają często bzika na punkcie swojej męskości - pragną być postrzegani jako macho, wierząc, iż tym zdobędą serca kobiet.

Szczeniaki to moje pierwsze spotkanie z prozą Mario Vargas Llosy - bardzo znanego peruwiańskiego pisarza, laureata Literackiej Nagrody Nobla w 2010 roku. Przyznam szczerze, że te doświadczenie było czymś nowym, ponieważ styl, jakim posługuje się Llosa, jest dość specyficzny, wymagający przyzwyczajenia. Opowiadanie jest napisane chaotycznie, niezwykle długie zdania przepełnione są przecinkami, a liczba kropek ograniczona jest do niezbędnego minimum. Pomimo tego, opowiadanie czyta się niezwykle szybko, w czym na pewno pomaga niewielka liczba stron, a także sposób przedstawienia historii, który intryguje na każdym kroku, a nieraz wywołuje również uśmiech.

*Ze względu na to, iż nie jestem w stanie znaleźć odpowiedniej okładki dla opowiadania Llosy, które przeczytałam, czyli Szczeniaków,  umieszczam okładkę książki wydanej przez Znak, zawierającej dwa opowiadania autora - oprócz Szczeniaków, jest tu także Wyzwanie. Same Szczeniaki nie zostały wznowione, a że jest to dość stary utwór, nie miałam możliwości dotarcia do odpowiedniego zdjęcia zawierającego polską okładkę (opowiadanie czytałam w formie e-booka).

Książka bierze udział w wyzwaniach: Book Lovers, Book-Trotter, Czytamy powieści obyczajowe, Pod hasłem, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (0,5cm) oraz Z półki.