Zasrane życie mojego ojca, zasrane życie mojej matki i moja zasrana młodość - Andreas Altmann

Tytuł oryginału: Das Scheißleben meines Vaters, 

das Scheißleben meiner Mutter und meine eigene Scheißjugend

Wydawnictwo: Czarna Owca

Data wydania: 5 lutego 2014

Liczba stron: 288

Dzieciństwo i lata młodzieńcze to czas kształtowania się charakteru, wyrabiania pewnych nawyków oraz przyjmowania konkretnych wartości, jakimi człowiek stara się kierować w dorosłym życiu. Każde dziecko powinno być kochane i akceptowane, a jeśli nie doświadcza bezinteresownej miłości, nie potrafi odpowiednio przystosować się do otaczającego go świata, zaczyna wątpić nie tylko w innych ludzi, ale także w siebie, co jest niezwykle krzywdzące i w znacznym stopniu wpływa na jego dalsze funkcjonowanie.

Andreas Altmann to człowiek, który przychodzi na świat w nieszczęśliwej i niezbyt zdrowo funkcjonującej rodzinie. Jego matka będąc w ciąży, marzy o córce, ponieważ ma już synów, a z jej doświadczeń wynika, iż każdy mężczyzna charakteryzuje się gwałtownym charakterem oraz posiada skłonności do przemocy. Kobieta załamuje się, rodząc kolejnego chłopca, a jej poczucie szczęścia delikatnie wzrasta dopiero wtedy, gdy rodzi dziewczynkę. Andreas zostaje rzucony w cień, z którego nieraz wydostaje go ojciec cierpiący na zespół stresu pourazowego spowodowany doświadczeniami wojennymi, które wpływają na jego zachowanie w bardzo znaczący sposób. Ojciec Andreasa znęca się nad żoną oraz dziećmi, upokarzając ich, mieszając z błotem i wyzywając od najgorszych. Jego nienawiść do wszystkich ludzi ogarnia go każdego dnia z coraz większą siłą.

Dom Altmannów cały był przeniknięty smrodem nikczemności i pretensjonalności, był już tylko wylęgarnią uczuć tłumionych w zalążku, zamieszkałą górą lodową, niezawodnym przyrzeczeniem, że nikt tutaj nie otrzyma ani grama ciepła. *

Autor książki nigdy nie zaznaje rodzicielskiej miłości, ciepła oraz poczucia bezpieczeństwa, jakie powinno dostawać każde dziecko. Nerwowa matka, panicznie bojąca się własnego męża i cierpiąca na depresję, nie jest w stanie ochronić własnych dzieci ani zaopiekować się nimi tak, jak powinna. Dobrym przykładem nie świeci także głowa rodziny - ojciec sprzedający różańce oraz inne dewocjonalia, uczęszczający na coniedzielne msze, w domowym zaciszu jest tyranem żyjącym w obłudzie i zakłamaniu. Zupełnie nie dziwię się, że Andreas Altmann tak krytycznie podchodzi do wiary katolickiej, jej wyznawców oraz księży. Będąc świadkiem oraz uczestnikiem ogromu krzywd ze strony człowieka podającego się za wspaniałego katolika, żyjącego według boskich przykazań, miał prawo zwątpić we wszystko, czego uczono go w szkole oraz kościele.

Utraciłem moje życie. Nie było przygód i podniet, nie było rodziców, którzy wybrali się w wielką podróż i niestrudzenie pokazywali mi świat. Nie było życia dziecka, które przybiegało rozczochrane i zasmarkane z placu zabaw do domu, by zostać pochwalonym za jego ciekawość, niesforność, za głód doznań. Nie, ja byłem dzieckiem żołnierzem. Choć bez broni. Wyposażonym jedynie - co uświadomiłem sobie dopiero później - w bezwzględną wolę, żeby nie dać się zniszczyć tej wojnie. **

Andreas Altmann bardzo szczerze, czasami aż do bólu, relacjonuje swoje życie. Nie owija w bawełnę, nie przedstawia siebie ani innych w samych superlatywach. Nie boi się pisać o problemach i sytuacjach, które mogłyby stanowić tabu dla ogromnej liczby osób. Ze stron jego powieści wyziera smutek, potężne pragnienie i tęsknota za ojcowską oraz matczyną miłością, jakiej nigdy nie doznał, pomimo usilnych starań. Wydarzenia z wczesnego dzieciństwa oraz młodości wpłynęły na tego człowieka w kolosalny sposób, tak jak zresztą dzieje się z nami wszystkimi. Z tego względu warto byłoby przemyśleć swoje poczynania, zwłaszcza kiedy mamy dzieci bądź decydujemy się na nie - rodzicielstwo to niezwykle odpowiedzialne zadanie, dlatego należy przemyśleć je po stokroć.

* cytat ze str. 193-194

** cytat ze str. 83