Poczwarka - Dorota Terakowska

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Data wydania: 2001

Liczba stron: 324

Down. Mongoł. Muminek. Dziecko Boga. Dar Pana. Dziecko czujące inaczej. Takimi określeniami nazywa się osoby z zespołem Downa, czyli tych, którzy posiadają dodatkowy 21 chromosom. Na pierwszy rzut oka można rozpoznać zespół Downa, ponieważ wygląd tych osób jest bardzo charakterystyczny. Ich typowe zewnętrzne cechy zwracają uwagę, lecz nie powinny budzić zażenowania czy śmiechu, ponieważ należy pamiętać, iż oni są również wartościowymi ludźmi, bardzo możliwe, że nawet lepszymi niż my. 

Ewa i Adam to małżeństwo ze sporym stażem. Para jest już ustatkowana, dojrzała i wreszcie gotowa na dziecko. Pragną, aby w ich idealny świat wkroczyło równie idealne dziecko, które zapewni pewną zaistniałą pustkę, a jednocześnie sprawi, że wszyscy zaczną zazdrościć im pięknej i mądrej pociechy. Małżeństwo jest zachwycone, kiedy na świecie pojawia się ich córka. Jednak radość nie trwa długo - dziewczynka wygląda inaczej niż większość dzieci... Okazuje się, że cierpi na najcięższą postać Downa, a do tego w jej mózgu znajduje się bliżej niezidentyfikowana czarna plamka, która może oznaczać wszystko, co najgorsze. Życie Ewy i Adama zmienia się diametralnie, a każde z nich inaczej próbuje radzić sobie z tym, co ich spotkało.

Mówił TO JEST DOBRE także wtedy, gdy wiedział, że Mu się nie udało. Pragnął w ten sposób dodać sobie otuchy. Gdyby utracił odwagę stwarzania, wszystkie światy, w jednej chwili, zapadłyby się w nieskończoną, czarną dziurę, w której nie tylko nie było miejsca dla człowieka, ale nawet nie istniał czas. A światy i ludzie nie mogą istnieć w oderwaniu od czasu, choć czas może istnieć. *

Ewa stara się opiekować Marysią, nazywaną Myszką, jak najlepiej, chociaż nierzadko jest na skraju załamania, gdyż nic nie układa się zgodnie z planem. Myszka rozwija się niezwykle wolno, a do tego wydaje się nie rozumieć prostych poleceń czy próśb. Ewa często traci panowanie nad sobą, ponieważ nie wytrzymuje chaosu, jaki zapanował w ich domu. Jednocześnie kobieta pragnie dać córce dużo miłości i poczucia bezpieczeństwa, czego dziewczynka nie dostaje od ojca, który unika jej jak ognia. Adam boi się Myszki, a winy za jej chorobę szuka w genach swojej żony. Owe poszukiwania przybiorą nieoczekiwany obrót, dzięki czemu ojciec Myszki będzie musiał pogodzić się z jej chorobą, chociaż nie uda się mu właściwie naprawić relacji z córką, gdyż będzie już za późno...

Zrozumiał, że ta mała, ułomna istota ma takie same potrzeby jak wszyscy, że może czuć to samo, choć inaczej, ba, że może czuć mocniej, lecz skorupa jej kalekiego ciała niewoli ją tak, jak poczwarka więzi w sobie motyla; tyle że każdy motyl kiedyś wyleci - ten zaś, skryty w ciele Myszki, nie uleci nigdy. **

Dorota Terakowska tworzy książki poruszające, wspaniale ukazujące polską mentalność, jak również skłaniające do refleksji oraz otwierające oczy na pewne sprawy. Tematyka Poczwarki jest niezwykle ważna, a także trudna, dlatego musiałam odpowiednio dawkować sobie tę lekturę, gdyż nie dałabym rady przeczytać jej w jeden dzień. Przyznam szczerze, że zdecydowanie lepiej odebrałabym tę książkę, gdyby autorka skupiła się jedynie na życiu tej rodziny i realiach, w jakich żyją, ale Dorota Terakowska posłużyła się również wątkami magiczno-fantastycznymi, mocno wgłębiając się w religijne aspekty. Takie zabiegi nie przeszkadzają mi w pewnych książkach, ale uważam, że w Poczwarce było to zbędne, a na pewno zaważyło na moim ogólnym odbiorze tej lektury. Jednak zakończenie nadrobiło wszelkie straty, jednocześnie zaskakując, zasmucając i dając nadzieję.

* cytat ze str. 18
**  cytat ze str. 79