Zakręty losu - Agnieszka Lingas-Łoniewska

Wydawnictwo: Novae Res

Seria/cykl: Zakręty losu

Data wydania: 17 października 2012

Liczba stron: 352

Do powszechnego obiegu weszło motto Forresta Gumpa, literackiego i filmowego bohatera, który stwierdził, iż: Życie jest jak pudełko czekoladek. Nigdy nie wiadomo, co się trafi. Te stwierdzenie idealnie pasuje do losów bohaterów pierwszej części trylogii Agnieszki Lingas-Łoniewskiej - ich życie przepełnione jest niespodziankami, nagłymi zwrotami akcji, a także zakrętami, z których nie wszyscy wychodzą zwycięsko...

Kiedy Kasia przeprowadza się do nowego miejsca, gdzie mieszka jej macocha wraz z córką, nic nie zapowiada się, że owe przenosiny będą tak owocne w skutki. Dziewczyna będąc już w klasie maturalnej, trafia do nowego środowiska, gdzie musi zaaklimatyzować się, co nie zawsze jest łatwe. Od razu poznaje Krzyśka, z którym błyskawicznie nawiązuje intensywną, młodzieńczą więź. Ich miłość zaczyna wdrapywać się na coraz wyższe etapy, jednak co rusz napotyka masę trudności - niezadowolenie rodziców, przyrodnia siostra Kasi wpadająca w wir nałogu, brat Krzysztofa handlujący narkotykami...Wszystko zaczyna komplikować się, a związek młodej pary zostaje wystawiony na próbę, którą przegrywa. 

Jednak miłość nie jest na tyle silna, żeby zatrzymać działania ludzi, którzy nie mają nic do stracenia, a życie człowieka nie ma dla nich żadnej wartości. *

Katarzyna i Krzysztof nieoczekiwanie spotykają się po trzynastu latach, podczas których przeżyli wiele lepszych i gorszych chwil, zdobywając bogaty bagaż doświadczeń. Nie jest to łatwe spotkanie, ponieważ budzi mnóstwo wspomnień, a także związane z nimi żal i rozgoryczenie... Wszystko byłoby zdecydowanie prostsze, gdyby nie arcytrudne zadanie przed Kasią i Krzyśkiem, które może połączyć albo rozdzielić ich na zawsze.

Niestety, życie nie jest takie proste, a los nie zawsze usłużnie spełnia marzenia ludzi, którzy chcą nim kierować. Los idzie swoją drogą i często wpada w ostry zakręt, lecąc długą drogą w dół... **

Niezwykle interesującym doświadczeniem jest poznanie tych samych bohaterów z dwóch perspektyw, czyli na przestrzeni kilkunastu lat - zarówno jako młode osoby dopiero wkraczające w dorosłe życie, jak i ustatkowanych, dojrzałych ludzi, posiadających pewne przyzwyczajenia czy ukształtowany charakter oraz system wartości. Takie przedstawienie historii bohaterów ukazuje, jak człowiek potrafi zmienić się przez kilka lat - jest tym samym człowiekiem, ale może zmienić się diametralnie, zarówno w pozytywny, jak i negatywny sposób.

Pewnym irytującym zabiegiem były dla mnie zdrobnienia imienia Kasi, czyli Katka oraz Katia - znam kilka Katarzyn i nikt nigdy nie nazywał ich w ten sposób. Poza tym męczące okazały się nieustanne zwroty Krzysztofa do swojej ukochanej, który cały czas nazywał ją swoją śliczną. Oczywiście używanie takich słów jest niezwykle miłe i sympatyczne, ale uważam, że co za dużo, to niezdrowo, tym bardziej jeśli owe określenie używane jest nawet w sytuacjach wymagających użycia zupełnie innej nazwy bądź imienia. 

Nie byłam przygotowana na to, że Zakręty losu wciągną mnie tak mocno w swój niebezpieczny świat, gdzie pewni ludzie nie liczą się z nikim, postępując wbrew społecznym standardom i wszelakim normom czy wartościom. Książka wspaniale ukazuje, jak łatwo jest stoczyć się na samo dno, ponieważ niewiele trzeba, aby wpaść w szpony nałogu. Nieważny okazuje się wiek, wygląd czy poziom życia - jeżeli człowiek nie ma mocnego i nieugiętego charakteru, potrafi uzależnić się wręcz błyskawicznie, a wyjście z nałogu jest zdecydowanie trudniejsze i nie zawsze możliwe...

Za pomocą tej historii Agnieszka Lingas-Łoniewska uświadamia również, że nie wolno obarczać się odpowiedzialnością za wszystkich wokół, ponieważ inni i tak zrobią to, co chcą, a my będziemy żyć z wyrzutami sumienia do końca życia. Ludzie wrażliwi są w stanie uczynić wiele, aby pomóc bliskim osobom - nawet jeżeli jest to sprzeczne z ich przekonaniami czy zdecydowanie przewyższające ich możliwości. Oczywiście uważam, że jeśli jesteśmy w stanie wesprzeć kogoś, to powinniśmy to robić, gdyż warto wierzyć w ludzi i wyciągać do nich pomocną dłoń. Jednak jeżeli ktoś usilnie nie chce skorzystać z naszej pomocy i odrzuca ją za każdym razem, to bezsensowne staje się nasze przekonywanie i poświęcanie cennego czasu, gdyż każdy powinien przeżyć swoje życie tak, jak tego chce - nawet jeżeli, według nas, ów sposób jest definitywnie niesłuszny. 

* cytat ze str. 264

** cytat ze str. 157