Tajemnica pani Ming - Éric-Emmanuel Schmitt

Tytuł oryginału: Les Dix Enfants Que Madame Ming n'a Jamais Eus

Wydawnictwo: Znak

Data wydania: 17 lutego 2014

Liczba stron: 80

Mędrzec w sobie odkrywa przyczynę własnych przywar. Głupiec oskarża o nie innych.

Pani Ming pracuje jako tzw. babcia klozetowa w męskiej ubikacji w Grand Hotelu w Yunhai. Owa praca sprawia przyjemność kobiecie, napawając ją dumą, ponieważ szorowanie damskiej wygódki znajdującej się na końcu korytarza byłoby poniżające w kraju, który ceni tylko chłopców. Tam byłaby służącą, tu była królową, bo faceci defilowali przed nią tysiącami, kłaniali się jej i czekali, aż łaskawie udzieli im prawa do zaznania ulgi. Narratorem jest mężczyzna, który przybywa do Chin w interesach. Kiedy spotyka panią Ming, nawiązuje z nią więź, lubując się w rozmowach z nią i powoli odkrywając tajemnicę, jaką skrywa. Historia kobiety uwielbiającej dzielić się z innymi wszelakimi informacjami o swoich dzieciach, uświadamia, że czasami kłamstwo popłaca, a niepewność bywa lepsza od prawdy. 

Milczenie to przyjaciel, który nigdy nie zdradza.

Niejednokrotnie miałam przyjemność poznać pióro Erica-Emmanuela Schmitta, chociażby za sprawą Dziecka Noego, Księgi o Niewidzialnym, Małych zbrodni małżeńskich, Oskara i Pani Róży oraz Pana Ibrahima i kwiatów Koranu. Jedne pozycje podobały mi się bardziej, a inne zdecydowanie mniej, ale w ostatecznym rozrachunku cała twórczość autora wywołuje we mnie pozytywne emocje. Tym razem było podobnie, ponieważ Tajemnica pani Ming to krótka lektura w stylu Schmitta, która jest lekka i nieprzytłaczająca, a jednocześnie zmusza do refleksji. Oczywiście, jak zawsze, na niewielu stronach znalazłam mnóstwo krótkich, aczkolwiek niezwykle trafnych spostrzeżeń, które musiałam niezwłocznie wypisać i zapamiętać. 

Doświadczenie jest świecą, która oświetla wyłącznie tego, kto ją trzyma.

Historia pani Ming oraz bezimiennego, głównego bohatera, będącego równocześnie narratorem, ukazuje, iż wszyscy jesteśmy tacy sami - stworzeni z identycznej gliny. Rodzimy się jako białe, czyste kartki i dopiero konkretne wydarzenia i doświadczenia, naznaczające nas i tworzące odrębną historię, sprawiają, że zaczynamy różnić się, przeobrażając w wyjątkowe i niepowtarzalne jednostki. Z tego względu nie odrzucajmy nikogo, bo przecież to też człowiek z krwi i kości, a jedynym, chociaż niezwykle istotnym, co go od nas odróżnia, jest jego życie, które ułożyło się tak, a nie inaczej.