Łatwopalni - Agnieszka Lingas-Łoniewska

Wydawnictwo: Filia

Seria/cykl: Seria z tulipanem

Data wydania: 23 września 2013

Liczba stron: 276

Monika - polonistka w szkole podstawowej, pozbawiona wiary w siebie, niepotrafiąca walczyć o to, czego pragnie. Jarek - chirurg, aktualnie niepracujący w swoim zawodzie, który próbuje uciec od przeszłości, niestety bez skutku. Z pozoru dwie różne osobowości, które stykają się zupełnie przypadkowo - miłość roznieca płomień w ich sercach. Jednak nie trwa to zbyt długo, ponieważ demony przeszłości powracają ze zdwojoną siłą, aby przeszkodzić owemu uczuciu. Poza tym, dawna miłość Moniki nie próżnuje i nadal zabiega o jej względy... 

Och, dlaczego tacy jesteśmy? Jedna iskra, płomień i zmieniamy swoje życie? Brniemy w ten złowrogi ogień, który pochłania nas, nasze marzenia, oczekiwania, plany. Zbyt dumni, aby przyznać się do błędu, zbyt uparci, aby po prostu zapytać, zbyt pewni siebie, aby uznać własną słabość. Rzucamy się w ten ogień, aby spłonąć, aby wszystkie nasze uczucia umarły i aby potem do końca życia płakać nocami nad poniesioną stratą. *

Łatwopalni to niezła książka, którą czyta się bardzo szybko, jednak cała historia spodobała mi się odrobinę mniej niż chociażby pierwsza część Zakrętów losu tej autorki. Akcja rozwijała się dość powoli i w zasadzie nie porywała mnie, dopóki w życie Moniki nie wkroczył na dobre Grzegorz - jej dawna miłość. Mężczyzna zakochany w niej od lat, który przez namowy rodziców odszedł od niej, czego niezwykle żałuje. Początkowo ideałem męskości wydaje się Jarek, jednak zmieniłam zdanie, gdy tylko na horyzoncie pojawił się Grzesiek. Zazwyczaj stoję po stronie głównego bohatera, aczkolwiek w tym przypadku było zupełnie inaczej. Nadal trzymam kciuki za Grzegorza, który pomimo tego, iż niegdyś sprawił Monice ból, to stara się naprawić to, co zepsuł. Natomiast Jarek, znikający bez śladu i niedający żadnego znaku życia, zirytował mnie tym niemiłosiernie. Nie mogę przyjąć do wiadomości tłumaczenia typu: kocham cię, więc muszę odejść. Jeżeli kocha się kogoś, to trwa się przy nim, nawet pomimo wszelkich przeciwności losu. Ucieczka nigdy nie jest dobrym rozwiązaniem. 

  

Bo nie jest sztuką żyć na granicy, obarczać siebie i wszystkich dookoła winą, szukać zapomnienia w alkoholu, ryzykować, tropić własną przeszłość i rozpamiętywać ją wciąż i wciąż, bez końca. To potrafi każdy, bo to jest takie proste, idziesz za swoimi emocjami i dajesz im sobą zawładnąć. Ale sztuką jest po prostu... żyć. W równowadze. Żyć tak, aby nie patrzeć w przeszłość z nienawiścią. Aby dostrzec w niej wszystko to, co było dobre i piękne. Żyć tak, aby uświadomić sobie wszystkie błędy, które się popełniło, i starać się już więcej nie iść tą błędną drogą. To jest sztuka (...). **

Owa lektura uwrażliwiła mnie na wiele kwestii, ponieważ porusza masę problemów, pobudzając czytelnika do refleksji i wysnucia niezwykle istotnych wniosków. Historia Jarka pokazuje, jak łatwo ferować wyroki, gdy nie zna się człowieka i nie ma się żadnego pojęcia o tym, co działo się w jego życiu i co owa osoba przeszła. Z kolei historia Moniki uświadamia, iż przeżycia i przeszłość naszych rodziców mają znaczący wpływ na nasze życie, chociaż często nie zdajemy sobie nawet sprawy z tej zależności. Ponadto, cała opowieść niesie bardzo ważny przekaz - nie wolno wiecznie obwiniać się o coś, na co niekoniecznie mieliśmy bezpośredni wpływ. Tkwiąc w przeszłości, nie będziemy cieszyć się teraźniejszością i nie zbudujemy satysfakcjonującej przyszłości...

* cytat ze str. 205-206

** cytat ze str. 265