I nie było już nikogo - Agatha Christie

Tytuł oryginału: And then there where none 

Wydawnictwo: Dolnośląskie

Data wydania: grudzień 2009

Liczba stron: 216

Przebywanie na wyspie odciętej od świata, w dodatku z zupełnie nieznanymi osobami, może być naprawdę frustrującym uczuciem. Tym bardziej kiedy wszyscy wiedzą, że w przeszłości dokonaliśmy czegoś okrutnego, o czym wolelibyśmy zapomnieć. Kiedy nagle okazuje się, że ktoś pragnie samodzielnie wymierzyć karę wszystkim po kolei...

Agatha Christie to angielska autorka znana głównie z kryminałów, w których zaczytują się ludzie pochodzący z różnorodnych zakątków świata. Od dawna pragnęłam poznać jej twórczość, jednak ciągle coś stawało mi na przeszkodzie. Kiedy blogerka Ewelina, znana większości jako Ejotek, dowiedziała się o tym, iż nie przeczytałam jeszcze żadnej powieści Królowej Kryminału, od razu postanowiła to zmienić, tworząc indywidualne wyzwanie czytelnicze - specjalnie dla mnie! Dodatkowo, aby wzmocnić moją motywację, Ewelinka uprzedziła, że muszę poznać pióro Christie do 16 sierpnia, czyli dnia, w którym wstąpię w związek małżeński. Wiedziałam, że muszę podjąć się tego wyzwania i jak najszybciej wywiązać się z obietnicy, dlatego sięgnęłam po jeden z najsłynniejszych kryminałów, czyli I nie było już nikogo, znany także jako Dziesięciu Murzynków.

Dziesięć osób, zupełnie różnych i nieznających się nawzajem, przybywa do rezydencji znajdującej się na Wyspie Żołnierzyków (natomiast we wcześniejszej wersji - Wyspie Murzynków). Większość gości została zaproszona tu przez tajemniczych państwa Owenów, których nikt nie zna osobiście, a dotąd żadna z tych osób nawet nie miała pojęcia o istnieniu owego małżeństwa. Wszyscy podchodzą do siebie z nieukrywaną rezerwą, ponieważ wydaje się, iż nikt nie ma pojęcia o tym, co ich czeka. Sytuacja pogarsza się, kiedy już na początku okazuje się, iż każdy z gości posiada tajemnicę, o której wolałby zapomnieć... Na domiar złego we wszystkich pokojach znajduje się tekst dziecięcego wierszyka, w którym każdy z bohaterów ginie - pozornie niewinna rymowanka zaczyna nabierać głębszego znaczenia, kiedy goście zaczynają umierać...

W końcu poznałam twórczość wychwalanej Agathy Christie, zaczynając od jednej z najpoczytniejszych pozycji. Na pewno sięgnę po inne książki jej autorstwa, jednak przyznam szczerze, że spodziewałam się czegoś bardziej zaskakującego. Tak naprawdę zakończenie nie wprawiło mnie w konsternację i nie przyprawiło o drżenie serca. Sama fabuła również nie zwaliła mnie z nóg, ponieważ jakiś czas temu czytałam Zamieć śnieżną i woń migdałów Camilli Läckberg, w której wydarzenia były całkiem podobne - oczywiście Agatha Christie pierwsza zrealizowała swój pomysł, a ja sięgnęłam po te książki w nieodpowiedniej kolejności. Niemniej na pewno niebawem rozejrzę się za kolejnym kryminałem Christie, jednak postaram się wybrać lekturę, która zaskoczy mnie zdecydowanie mocniej niż I nie było już nikogo.

I nie było już nikogo to niedługi kryminał, który czyta się wręcz błyskawicznie. Pewnie niejeden czytelnik podczas czytania kryminałów Christie nieustannie zastanawia się, kto stoi za konkretną sprawą - w tym przypadku było tak również u mnie, aczkolwiek miałam cichą nadzieję, że jednak zakończenie wręcz wbije mnie w fotel. Szkoda, że nie mogłam tego odczuć, ponieważ zabrakło mi dreszczyku emocji, którego spodziewałabym się po takim dziele, a także iskierki zapalającej moją miłość do twórczości Królowej Kryminału. Jednak wierzę, że stanie się to przy następnej książce Christie.

wyzwanie specjalnie dla mnie

Książka bierze także udział w wyzwaniach: Book Lovers, Grunt to okładka, Pod hasłem, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (1,4cm) oraz Z półki.