Zorkownia - Agnieszka Kaluga

Wydawnictwo: Znak

Data wydania: 17 lutego 2014

Liczba stron: 288

Zorkownia.

Choroba. Cierpienie. Ból. Pokora. Odwaga. Nadzieja. Miłość. Bezsilność. Złość. Rozgoryczenie. Niemoc. Walka z bólem. Świadomość nieuchronnej przegranej. Śmierć. 

Wolontariat - świadoma, dobrowolna działalność podejmowana na rzecz innych, wykraczająca poza więzi rodzinno-przyjacielsko-koleżeńskie. Wolontariusz - osoba, która dobrowolnie, ochotniczo i bez wynagrodzenia niesie pomoc, angażuje się w pracę na rzecz różnorodnych osób i instytucji działających w konkretnych obszarach życia społecznego. Osoba chętna ma przed sobą szereg możliwości pomocy, którą może oferować w wybranym przez siebie miejscu. Na dwadzieścia trzy lata mojego życia (pod koniec września dobiję do dwudziestu czterech) przypada pięć wspaniałych lat wolontariatu. Niezwykle dobrze wspominam ten czas, kiedy, wydaje mi się, że to ja zyskałam więcej, niżeli dali mi moi podopieczni. Trzy lata wolontariatu w świetlicy socjoterapeutycznej, a także dwa lata w domu dziecka, były czasem cudownym, inspirującym, niezwykle emocjonującym i wartościowym, chociaż nierzadko smutnym i przygnębiającym, a niekiedy nawet irytującym. Jednak nigdy nie żałowałam chwil spędzonych w tych placówkach, bo zdobyte doświadczenia ukształtowały mnie w sposób niezwykle wyrazisty i konkretny, za co dziękuję i polecam wszystkim, którzy wahają się nad podjęciem tego wyzwania. Owszem, łatwo nie jest, ale warto (i to w każdym wieku).

Odczuwanie bólu jest takie względne. Sporo zależy od bariery, jaką mu postawimy sami, od naszego przekonania, że jesteśmy nadal nad nim, że nas nie topi. Domyślam się jednak, że przychodzi moment, gdy ból połyka nas wielorybim brzuchem i powyższe teorie nadają się do kosza.

Agnieszka Kaluga, autorka Zorkowni, dzieli się z nami swoimi doświadczeniami z wolontariatu w hospicjum, czyli miejsca, w którym przebywają osoby nieuleczalnie chore. W zasadzie owa książka to swoisty dziennik, gdzie autorki nie ma zbyt wiele, ponieważ większość swojej uwagi przekierowuje na pacjentów hospicjum, z którymi bardzo często zaprzyjaźnia się, choć na chwilę, zanim nie znikną z tego świata... Bycie wolontariuszem w takim miejscu nie jest łatwe, a na pewno nie każdy nadaje się do przebywania w takim miejscu - czas błyskawicznie to weryfikuje. Autorka bardzo głęboko wchodzi w świat pacjentów, co nie jest trudne, kiedy przebywa się z nimi niekiedy nawet codziennie, przez wiele lat. Agnieszka Kaluga płacze wraz z nimi, wraca wspomnieniami do minionych chwil, martwi się o bliskich, boi się przyszłości - na tym polega bezinteresowna przyjaźń. Agnieszka Kaluga doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że człowiekowi potrzeba niekiedy niewiele, bo często zwykły uśmiech, trzymanie za rękę, przytulenie czy pomoc przy posiłku okazuje się największym wsparciem.

Nie można płakać po dziecku. Słyszałam, że potem dźwiga na ramionach dzbany pełne łez i nie może przez to odejść do nieba. Więc nie płakałam.

Wolontariuszem może być w zasadzie każdy człowiek wyrażający chęć wsparcia innych. Jednak podczas lektury Zorkowni uświadomiłam sobie, że być może nasze przeżycia i doświadczenia wpływają pozytywnie na wzmacnianie relacji. O ile łatwiej jest nawiązać kontakt z kimś, kto sam przeżył życiowe dramaty, mniejsze bądź większe. Taka osoba wydaje się wtedy bardziej zaufana, prawdziwa, realna i... tak bardzo bliska. Może pacjenci hospicjum widzieli w Agnieszce takiego anioła ze względu na nieszczęścia, które niegdyś spadły na jej barki, a do tego aktualnie nie omijają również jej samej? Ja osobiście czuję się lepiej, kiedy rozmawiam o swoim problemach z osobą, która również przeżyła coś w swoim życiu, co wpłynęło na to, kim teraz jest. 

Zorkownię czytałam ze ściśniętym gardłem, jak również zgodnie z poradą, jaką niegdyś Agnieszka Kaluga usłyszała, jakoby przyciskanie języka do podniebienia hamowało łzy, jakie napływają do oczu. Nie wiem, co ma język do łez, ale pomogło - zarówno mi, jak i autorce, która zapewne praktykuje to każdego dnia, odwiedzając pacjentów. Uprzedzam, że może dojść do tego, że przez całą lekturę nie oderwiecie języka od podniebienia...

Książka bierze udział w wyzwaniach: Grunt to okładka, Moja półka, Pod hasłem, Polacy nie gęsi oraz Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (2,1cm).

[definicja wolontariatu oraz wolontariusza pochodzi z TEJ strony]