Jak z obrazka - Jodi Picoult

Tytuł oryginału: Picture Perfect

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Data wydania: 2 października 2008

Liczba stron: 360

Miłość jest wspaniałym uczuciem, które powinno uskrzydlać, wznosić nas na wyżyny i dawać poczucie ogromnej mocy pozwalającej na więcej, niż do tej pory osiągaliśmy w pojedynkę. Prawdziwe, bezgraniczne i szczere uczucie nie powinno ograniczać bądź niszczyć godności drugiej połówki; powinno być powodem do nieustającej radości i poczucia spełnienia, a nie ustawicznego płaczu oraz strachu. Ponadto, przed nawiązaniem poważniejszej relacji (w trakcie również!) warto dopuścić do głosu także rozsądek, który może okazać się mądrzejszy od serca - niekiedy może uchronić przed popełnieniem istotnego błędu, zaważającego na dalszym życiu...

Główną bohaterkę Cassie poznajemy w dość niespotykanym momencie jej życia - kobieta błąka się po mieście, nie pamiętając zbyt wiele ze swojej przeszłości. Kiedy kobieta trafia na policyjny posterunek, zgłasza się po nią mąż, którym jest sławny hollywoodzki aktor Aleks Rivers. Cassie bardzo powoli zaczyna powracać wspomnieniami do minionych wydarzeń, próbując sobie przypomnieć własną osobę, jak i powody, dla jakich znalazła się w takim, a nie innym miejscu...

Jeśli chcesz coś w życiu zaplanować, musisz odwołać się do przeszłości, poza nią nic innego nie masz do dyspozycji. Nie istnieje nowy początek. Jest tylko zbieranie w całość kawałków, które za sobą zostawiłeś. *

Cassie Barrett okazuje się uznaną antropolożką, która pomimo młodego wieku osiągnęła już spore sukcesy, jakich można jej pozazdrościć. Kiedy wspomnienia zaczynają stopniowo powracać do niej, kobieta uświadamia sobie, iż jej małżeństwo nie jest tak wspaniałe i idealne, jak kreują to media, a także jak próbuje jej wmówić mąż. Cassie zauważa, że każda najmniejsza iskierka wywołuje wybuch u jej męża. Aleks tak ambitnie podchodzi do swojego zawodu, że niezwykle mocno angażuje się w role, co odciska niewyobrażalnie głębokie piętno na jego psychice - mężczyzna zaczyna zachowywać się tak, jak bohaterowie, których gra w danym momencie. Nieraz zapomina być sobą, dlatego pozostaje jedne zasadnicze pytanie - jakie oblicze jest tym prawdziwym? Mąż Cassie od dziecka szukał pociechy w udawaniu kogoś, kim tak naprawdę nie był, co z jednej strony okazuje się niezwykle pomocne w byciu aktorem, a z drugiej przeszkadza w pewnych sferach życia. Mężczyzna czuje nieustanną presję oraz chęć bycia coraz lepszym, w czym umacniają go reżyserzy, inni aktorzy, a także widzowie, którzy klepiąc go po plecach i gratulując mnożących się sukcesów, jednocześnie wymagają od niego coraz większych osiągnięć, spełniających oczekiwania ogółu. Główna bohaterka jako kochająca żona, przepełniona niezmierzoną empatią, pragnie dbać o swojego ukochanego, nie zdając sobie sprawy, że krzywdzi tym i siebie, i jego. Zdaje się zupełnie nie rozumieć różnicy pomiędzy byciem potrzebną, a byciem krzywdzoną...

Wiem, że nie rozumiesz, ale mogę to wytłumaczyć tylko tak: kochałam go tak bardzo, że łatwiej mi było godzić się na to, by ranił mnie, niż patrzeć, jak rani siebie. Ból fizyczny był niczym w porównaniu z wyrazem jego oczu, kiedy nie dorastał do własnych wymagań.  **

Jak z obrazka to opowieść o niezdrowym przywiązaniu do drugiej osoby i uzależnieniu od siebie nawzajem, co nie jest zdrowe, ale niebezpieczne i to bardzo. Przyznam szczerze, że NIGDY nie zrozumiem kobiet, które wierzą, że po ślubie ich mężczyzna zmieni się wręcz diametralnie - oczywiście na lepsze. To bzdury, które wmawiają sobie kobiety słabe, niepewne siebie, zagubione i pragnące bycia pomiataną. Jeżeli facet już przed ślubem ukazuje swoje ciemne strony charakteru, wyżywając się na kobiecie poprzez przemoc psychiczną bądź fizyczną, czy przejawiając jakiekolwiek niebezpieczne zachowania w stosunku do innych osób, jego kobieta powinna sto razy przemyśleć decyzję o zawarciu z nim związku małżeńskiego, a w zasadzie... powinna uciekać, gdzie pieprz rośnie. Nigdy nie zrozumiem ślepego zapatrzenia w człowieka, który jednego dnia bije, kopie i rzuca o ścianę, a drugiego płacze, przeprasza, przynosi kwiaty i obiecuje, że nigdy więcej tego nie zrobi. Jak można uwierzyć takiemu człowiekowi? Jak można z nim być? Jak można pragnąć dziecka, kiedy posiada się męża psychopatę? Bo facet krzywdzący swoją wybrankę, jest dla mnie psychopatą. 

Tak, wiem, że jak w przypadku Aleksa - wiele dorosłych zachowań wynika z burzliwego dzieciństwa, gdzie dziecko zostało pozbawione odpowiednich wzorców zachowań. Owszem, takiemu człowiekowi jest zdecydowanie trudniej zaadaptować się w normalnym środowisku, jednak według mnie - nikt ani nic nie daje mu prawa do wyżywania się na innych ludziach, szczególnie tych najbliższych. Niezmiernie irytują mnie kobiety, które zdają się nie widzieć prawdziwego oblicza swoich facetów i wolą trwać w chorym związku dla dobra ogółu, zupełnie nie zwracając uwagi na własne potrzeby. Takie panie poświęcają siebie, wierząc, że ich życiowym celem jest uratowanie drugiej połowy, wyrzucając z pamięci złe chwile i pielęgnując te, w których ich mąż ukazywał przebłyski dobroci. 

Istnieje pewien problem ze zranionymi ptakami. Albo pewnego dnia od ciebie odlecą, albo ich stan nigdy się nie poprawi. Choćbyś nie wiem co robiła, nie uleczysz ich ran. ***

Owa powieść jest dziewiątym dziełem Jodi Picoult, jakie miałam przyjemność poznać. Autorka słynie z tworzenia poruszających oraz trudnych opowieści, które burzą poukładany świat, dotykają wielkich, jak i małych problemów. W tej powieści brakuje sądowej tematyki, co jest wręcz znakiem rozpoznawczym Picoult. Uwielbiam książki jej autorstwa i sięgam po nie w ciemno, w zasadzie polecając wszędzie, gdzie tylko się da. Jak z obrazka wydaje mi się najsłabszą książką z dorobku Picoult, jaką dotychczas przeczytałam, jednak nadal dobrą i poruszającą każdą cząstkę mojej emocjonalności. 

* cytat ze str. 327

** cytat ze str. 225

** cytat ze str. 171

Książka bierze udział w wyzwaniach: Grunt to okładka oraz Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (2,5cm).