Wieczna wiosna - Katarzyna Zyskowska-Ignaciak

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Seria/cykl: Cztery pory roku

Data wydania: 24 września 2014

Liczba stron: 352

45-letnia Łucja wiedzie pozornie sielskie życie u boku swojego męża Marka, który jest znanym i szanowanym lekarzem. Już jako młoda kobieta zrezygnowała ze swojego samorozwoju oraz osobistych ambicji na rzecz kariery męża, wspierając go i usuwając się w cień. Ich małżeństwo z perspektywy pobocznych obserwatorów wydaje się sielanką, jednak wewnątrz rozsypuje się powoli, acz sukcesywnie. Główna bohaterka już dawno przestała marzyć o miłości przepełnionej namiętnością i romantyzmem, a przyzwyczaiła się do stabilnego, spokojnego, bezpiecznego i dostatniego życia, które zostało definitywnie zburzone wraz z wiadomością o złośliwym nowotworze piersi. Owa informacja spada na Łucję jak grom z jasnego nieba, burząc jej cały świat, który do tej pory był niezwykle poukładany. Oczywiście pierwszym uczuciem, jakie pojawia się u głównej bohaterki, jest zatroskanie o rodzinę - Łucja martwi się o bliskich, ponieważ nie chce ich obciążać swoim nieszczęściem, przecież zawsze oszczędzała im zmartwień...

Główna bohaterka Wiecznej wiosny z energicznej, bezpośredniej, serdecznej, a czasami nawet szalonej i beztroskiej kobiety, popada w apatię i marazm, co niezwykle irytuje jej męża, który już dawno przestał być ideałem mężczyzny. Całe szczęście, że Łucja może liczyć chociaż na wsparcie swoich dzieci oraz swojego przyjaciela, będącego jednocześnie jej lekarzem, a także tajemniczego Edwarda, który z niedojrzałego emocjonalnie, choć dawno dojrzałego pod względem fizycznym mężczyzny w typie Piotrusia Pana, staje się w pełni opiekuńczym facetem, wręcz zbliżającym się do męskiego ideału, za jakim rozglądają się wszystkie panie.

Każda taka historia porusza mnie do głębi - podejrzewam, że tym mocniej przeżywa się podobne opowieści, im większą styczność ma bądź miało się z osobami chorymi na raka. Znam ludzi, którzy przeżywali ogromne katusze, męcząc się podczas operacji, farmakoterapii, chemioterapii i mastektomii. Większość z nich przeżyło, cieszą się lepszym bądź gorszym ogólnym samopoczuciem, ale żyją. Z kolei niektórym z nich nie udało się wygrać walki z tym wstrętnym choróbskiem pozbawionym litości...

Czasami wydaje nam się, że jesteśmy Pan(i)ami życia, którym w zasadzie nic nie straszne - jesteśmy za młodzi, za silni, za dobrzy, zbyt zapracowani na chorowanie. A tu nagle - trach! Okazuje się, że dzieje się z nami coś niedobrego - świat zaczyna się nam walić, ale kiedy patrzymy na nasze otoczenie - wszystko kręci się nadal, inni żyją tak jak wcześniej... W czasie poważnej choroby, kiedy człowiek ma nóż na gardle, zaczyna wracać wspomnieniami do minionych wydarzeń, co pobudza do wielu refleksji, a także rozmyślania nad swoim życiem. Dlatego nieraz warto postawić wszystko na jedną kartę, wywrócić swoje życie do góry nogami i spróbować czegoś nowego, zwłaszcza w obliczu nieuleczalnej choroby...

Historia przedstawiona przez Katarzynę Zyskowską-Ignaciak pokazuje, że nie warto trwać w niesatysfakcjonującym związku dla dobra innych czy z samego przyzwyczajenia, bo jest to męczące zarówno dla nas, jak i dla reszty bliskich. Nieustannie należy dbać o siebie - i o zdrowie, i o samopoczucie, bo jest to niezwykle istotne. Życie Łucji pokazuje również, że prawdziwa miłość nie patrzy na wiek, dlatego warto dbać o to, co nam jeszcze zostało. Ponadto zawsze należy korzystać z pomocy i wsparcia bliskich osób, bo po to ich mamy. Nie ukrywam, że Wieczna wiosna to historia smutna, ale jednocześnie dająca nadzieję - szkoda tylko, że zbyt schematyczna i przewidywalna.

Książka bierze udział w wyzwaniach: Grunt to okładka, Moja półka, Pod hasłem, Polacy nie gęsi oraz Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (1,7cm).