Wilczęta. Rozmowy z dziećmi Żołnierzy Wyklętych - Kajetan Rajski

Wydawnictwo: Pro-Partia

Data wydania: 5 maja 2014

Liczba stron: 302

Żołnierzami Wyklętymi określa się żołnierzy podziemia antykomunistycznego i niepodległościowego, którzy stawiali czynny opór próbie sowietyzacji Polski oraz podporządkowania naszego kraju Związkowi Socjalistycznych Republik Radzieckich w latach 40-tych ubiegłego wieku. Komunistom bardzo zależało na zlikwidowaniu naszych żołnierzy oraz sprawieniu, aby słuch po nich zaginął. Jednak dzięki pamięci patriotycznej oraz obecności w sercach najbliższych, nadal wspominamy kapitana Zdzisława Brońskiego "Uskoka", sierżanta Józefa Franczaka "Lalka", kapitana Stanisława Łukasika "Rysia", porucznika Aleksandra Pityńskiego "Kulę" oraz jego żonę podporucznik Stefanię Pityńską "Perełkę", majora Antoniego Żubryda "Zucha" wraz z żoną Janiną Żubryd, podpułkownika dyplomowanego Macieja Kalenkiewicza "Kotwicza", Tadeusza Płużańskiego "Tadeusza Radwana", podpułkownika dyplomowanego Wincentego Ściegiennego "Lasa", rotmistrza Witolda Pileckiego, Franciszka Perlaka, porucznika Romana Wiszniowskiego "Opacza" czy porucznika Edmunda Bukowskiego. 

Wilczęta. Rozmowy z dziećmi Żołnierzy Wyklętych zawierają dwanaście szczegółowych wywiadów z potomstwem tych, którzy walczyli za nasz kraj. Nie da się ukryć, że większość z nich czerpała informacje o swoich rodzicach z różnorodnych publikacji im poświęconym, a także rozmów z ludźmi, którzy znali ich ojców i matki. Wspomnienia dzieci Żołnierzy Wyklętych są niezwykle mgliste i niezbyt precyzyjne z tego względu, iż byli bardzo mali, kiedy ich rodzice, najczęściej ojcowie, tracili życie. Nawet w czasach pozornego spokoju, bo już po wojnie, niezwykle rzadko i na krótko widywali swoich ojców - zawsze w lasach, gdzie ci szukali kryjówki oraz schronienia. 

Niezwykle przykry okazał się dla mnie, jak i pewnie większości czytelników, sposób traktowania dzieci Żołnierzy Wyklętych, których przez jeszcze długi czas po wojnie traktowano jako gorszych, "dzieci bandytów" oraz obywateli drugiej kategorii. Owszem, nie da się ukryć, że nikt nie jest idealny i być może niektórzy żołnierze nadużywali przemocy i agresji, a także możliwe, iż różnorodne zachowania, jakie przejawiali, były zupełnie nieadekwatne do okoliczności, w jakich się znaleźli. Jednak uważam, że nie wolno oceniać innych, kiedy samemu nie przeżyło się identycznej sytuacji, ponieważ niekiedy człowiek zupełnie nie poznaje siebie, gdy napotykają go trudności, z jakimi należy się zmierzyć. Oczywiście niezwykle irytuje mnie obwinianie ludzi za coś, do czego nawet nie przyczynili się w jednym procencie. W tym przypadku mowa właśnie o dzieciach Żołnierzy Wyklętych, których szykanowano za czyny popełnione przez ich rodziców.

Boli również fakt, że niektórzy skupiają się jedynie na negatywnych aspektach, zupełnie nie doceniając tego, co zrobili dla nas ci odważni ludzie, poświęcający własne życie. Aktualne wydarzenia, które mają miejsce, budzą we mnie olbrzymi strach, ponieważ panicznie boję się wojny. Jest to dla mnie coś najgorszego, co może zdarzyć się na świecie. Bardzo współczuję ludziom, którzy poznali, czym jest walka, cierpienie, ból, głód, utrata bliskich. Doceniam siłę każdego człowieka walczącego w imię swojego kraju, ale mam nadzieję, że Polska już nigdy nie będzie musiała powrócić do tego, co działo się w zasadzie nie tak dawno, bo zaledwie kilkadziesiąt lat temu...

Podziwiam tak młodych i ambitnych ludzi, jak Kajetan Rajski, który bacznie zagłębia się w dzieje własnego narodu, wydobywając to, co najistotniejsze i o czym bezapelacyjnie warto mówić. Od razu widać, że jest to człowiek kochający historię oraz zaangażowany w sprawę Żołnierzy Wyklętych. Cenię jego inicjatywę podjęcia się ogromnego wyzwania, któremu zdecydowanie podołał. Co prawda, niektóre pytania są nazbyt schematyczne i powtarzają się w każdym wywiadzie, ale z drugiej strony nie mogę czepiać się o to, bo przecież każda rozmowa poruszała ten sam temat. Generalnie bardzo lubię sięgać po literaturę (między)wojenną, ale zdziwiłam się, kiedy akurat ta pozycja nie wywołała we mnie takich emocji, jakich spodziewałabym się. Być może sięgając po książkę Wilczęta. Rozmowy z dziećmi Żołnierzy Wyklętych, wybrałam nieodpowiedni moment w swoim życiu, dlatego nie wywarła ona oczekiwanych efektów. Niemniej polecam tę pozycję wszystkim osobom, które w jakikolwiek sposób czują się zainteresowane tym tematem, pragną pogłębić swoją wiedzę na temat Żołnierzy Wyklętych bądź nie wiedzą o nich zupełnie nic, dlatego chcieliby dowiedzieć się czegoś o naszych rodakach.

Książka bierze udział w wyzwaniach: Pod hasłem, Polacy nie gęsi oraz Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (1,8cm).