Kochani, dlaczego się poddaliście? - Ava Dellaira

Tytuł oryginału: Love Letters to the Dead

Wydawnictwo: Amber

Data wydania: 17 marca 2015

Liczba stron: 304

Szesnastoletnia Laurel to wrażliwa dziewczyna, która nadal bardzo mocno przeżywa śmierć swojej siostry. May ze względu na swój wiek, charakter oraz sposób bycia stała się niejako niedoścignionym wzorem dla głównej bohaterki - Laurel podziwiała siostrę, a wręcz ubóstwiała ją, dlatego niezwykle ciężko jest jej pogodzić się z utratą ukochanej osoby. Dziewczyna nie może w pełni stać się sobą, ponieważ nieustannie porównuje się do siostry, która wprowadziła ją w świat dziewczęcych tajemnic, osnutych swoistą magią. May uwielbiała ryzyko, zawsze znajdując się na jego pograniczu. Z tego względu Laurel próbuje odnaleźć poczucie bezpieczeństwa w niekiedy niepewnym towarzystwie, imprezach i alkoholu, poszukując ukojenia w pisaniu listów do znanych, ale już zmarłych osób.

Coś we mnie było zepsute i wiem, że on to zauważył. Nikt nie mógł tego naprawić. Próbowałam być tak odważna jak May, być tak samo jasna, wolna i pełna gwiazd, ale nie umiałam. Nie byłam taka. A on to widział. Otworzył drzwi do głębszej części mnie, gdzie byłam tylko młodszą siostrą, która nie mogła jej uratować ani nic zrobić. *

Główna bohaterka odznacza się, mimo wszystko, silną osobowością, ponieważ musi radzić sobie ze śmiercią siostry, której nie może do końca wybaczyć, oddaleniem się od taty, a także wyprowadzką mamy nieradzącej sobie z zaistniałą sytuacją. Przykre jest to, że w zasadzie zostaje sama ze swoim bólem, a rodzice zamiast wspierać ją, pogrążają się we własnej żałobie, zamykając w sobie i udając, że wszystko jest w porządku. Zachowanie matki Laurel wzbudziło we mnie największą złość, gdyż nie wyobrażam sobie, jak można opuścić własne dziecko ze względu na swoją słabość oraz nieumiejętność przezwyciężenia napotkanych trudności.

Wiele rzeczy jest niesprawiedliwych. Możemy się albo o to wściekać przez całe życie, albo zrobić wszystko, żeby było lepiej, dzięki temu, co wiemy teraz. **

Tęsknota, wylewająca się z kartek tej powieści, zaczęła mnie wręcz fizycznie boleć. Smutek, żal oraz osamotnienie Laurel wzbudza współczucie, sprawiając, że niejednokrotnie miałam ochotę przytulić ją, a także wytłumaczyć, że powinna zaakceptować siebie taką, jaką jest, a nie porównywać się do starszej siostry, która zdecydowanie nie była ideałem. Dodatkowo przerażającą kwestią jest niewiedza rodziców i brak zainteresowania własnymi dziećmi. Zapewnienie podstawowych potrzeb i jakiekolwiek doglądanie pociech nie wystarczy, aby wyrosły one na pewne siebie, mądre i kochane jednostki. Należy interesować się życiem własnych dzieci, a nie jedynie czubkiem swojego nosa, bo w następstwie mogą właśnie wydarzyć się takie tragiczne sytuacje, jak w Kochani, dlaczego się poddaliście?.

Cała historia jest godna uwagi, ponieważ uświadamia kilka kwestii, nad którymi warto pochylić się. Pewnym mankamentem okazał się dla mnie sposób narracji - lekko dziecinny i chaotyczny, co wynika zapewne z wieku Laurel, będącej narratorką. Z kolei pozytywnym oraz oryginalnym zabiegiem jest przedstawienie całej historii w formie listów do znanych osób, chociażby Amy Winehouse, Jima Morrisona, Janis Joplin, Kurta Cobaina czy Heatha Ledgera. Podejrzewam, że większość z Was będzie zachwycona powieścią napisaną w lekki sposób, jednocześnie przekazującą masę emocji, wzruszeń oraz wartościowych tematów.

Przedstawiona historia przekazuje, że warto przemierzać oceany naszych obaw, bo po drugiej stronie stoi to, czego pragniemy. Nie wolno stać w miejscu, które wzbudza w nas nieustanną tęsknotę czy żal, bo każdy człowiek musi brnąć do przodu, pomimo wszelakich przeciwności, jakie los rzuca pod nogi. Trzeba walczyć o swoje i wykazywać się odwagą, nawet wtedy gdy wydaje nam się, że nie jesteśmy tego warci lub zdolni do wejścia na szczyt. Jesteśmy i musimy w to uwierzyć!

* cytat ze str. 172
** cytat ze str. 267

Książka bierze udział w wyzwaniu: Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (1,9cm).