Love, Rosie - Cecelia Ahern

Tytuł oryginału: Where Rainbows End

Wydawnictwo: Akurat

Data wydania: 3 grudnia 2014

Liczba stron: 512

Od wielu lat ludzie stawiają sobie pytanie, czy przyjaźń damsko-męska jest w ogóle możliwa. Jedni opowiadają się za istnieniem takowej przyjaźni, twierdząc, że płeć nie wyznacza jakichkolwiek granic związanych z lubieniem kogoś, które nigdy nie przeistoczy się w coś poważniejszego. Z kolei wiele osób uważa, iż zawsze, prędzej czy później, jedna ze stron zacznie widzieć drugą osobę z innej perspektywy, zdecydowanie chylącej się ku miłosnym uczuciom... 

Rosie i Alex to przyjaciele znający się od najwcześniejszych lat swojego życia. W zasadzie są nierozłączni, ponieważ nie dość, że spędzają ze sobą każdą wolną chwilę, to w dodatku siedzą razem na każdej lekcji, nierzadko swoim zachowaniem doprowadzając nauczycieli do szału. Jednak ich przyjaźń zostaje wystawiona na próbę, gdyż Alex musi przeprowadzić się do odległego kraju. Nie jest to dla nich łatwe - oboje często znajdują się w sytuacjach, w których pomocna dłoń jest wręcz niezbędna, a Rosie i Alexowi muszą wystarczyć jedynie listy, e-maile, telefony oraz rzadkie odwiedziny. 

Życie jest zabawne, prawda? Kiedy już myślisz, że wszystko sobie poukładałeś, kiedy zaczynasz snuć plany i cieszyć się tym, że nareszcie wiesz, w którym kierunku zmierzasz, ścieżki robią się kręte, drogowskazy znikają, wiatr zaczyna wiać we wszystkie strony świata, północ staje się południem, wschód zachodem i kompletnie się gubisz. Tak łatwo się zgubić. 

Życie Rosie i Alexa niekiedy przypomina wręcz rollercoaster, który ciężko zatrzymać. Oboje poznają, co to strata, samotność, ból rozstania... Każde z nich ma za sobą nieszczęśliwe związki, a także różne przejścia, które zostawiają potężne ślady na psychice. Nieustannie życie rzuca im kłody pod nogi, a oni wciąż i wciąż muszą dawać sobie radę, bo... czy mają inne wyjście? O ile jednak lepiej byłoby, gdyby mieli siebie na wyciągnięcie ręki, a do tego mogli w końcu odkryć swoje uczucia, zamiast ukrywać je przez kilkadziesiąt lat.

Ludzie przychodzą, ludzie odchodzą. Wiemy o tym, ale za każdym razem, gdy się to zdarza, jesteśmy zaskoczeni. To jedyna rzecz w naszej egzystencji, której możemy być pewni, ale często łamie nam serce. 

Historia przedstawiona w Love, Rosie uświadamia, jak jedno pozornie błahe wydarzenie potrafi zaważyć na całym życiu, odciskając piętno nawet na losach kilku osób. Główni bohaterowie zmarnowali wiele szans, ponieważ nieustannie kierowali się dobrem osób trzecich, zamiast zwracać uwagę jedynie na własne potrzeby. Owszem, każdy człowiek powinien być przepełniony empatią, ale jednak czasami należy stać się skrajnym egoistą, bo jeżeli my nie zadbamy o samych siebie, to prawdopodobnie nikt tego nie zrobi... Często ciężko jest powiedzieć, co leży nam na sercu, ale niekiedy podobna szansa może nigdy nie powtórzyć się, więc warto zacisnąć zęby, zamknąć oczy i ponieść się emocjonalnej fali - nie stracimy w zasadzie nic, a możemy wiele zyskać. Dzięki Cecelii Ahern uwierzyłam, że marzenia spełniają się, tylko niekiedy trzeba wiele czasu na to, aby nasza historia dobiegła do satysfakcjonującego i radosnego końca.

Dodatkową kwestią, jaką pragnę poruszyć, jest przyjaźń damsko-męska. Osobiście uważam, że jest ona możliwa, ale tylko wtedy, kiedy przyjaciele zupełnie nie podobają się sobie pod względem fizycznym, a i to niekiedy nie przeszkadza w zakochaniu się w kimś, wszak ile osób związało się z człowiekiem kompletnie innym, niżeli dotychczasowe wyobrażenia o swoim ideale... Co innego, kiedy jedna z osób jest homoseksualistą - w tym przypadku istnieje duże prawdopodobieństwo, że owa przyjaźń przetrwa. Jestem przekonana, że gdzieś w świecie znajdują się kobiety i mężczyźni utrzymujący wieloletnią przyjaźń, pozbawioną jakichkolwiek przygód miłosnych, za co ich podziwiam i szczerze gratuluję, bo jest to ogromny wyczyn. 

Można uciekać i uciekać w nieskończoność, ale prawda jest taka, że wszędzie tam, gdzie się zatrzymasz, dopadnie Cię Twoje życie.

Love, Rosie to również książka, która może okazać się pomocna młodym dziewczynom w ciąży bądź będących już mamami. Oczywiście Cecelia Ahern, przedstawiając ową historię, nie namawia do współżycia zbyt wcześnie, ale pokazuje, że wszystko da się przeżyć, nawet jeśli początkowo wydaje się być to nierealne. Macierzyństwo jest trudnym wyzwaniem w każdym wieku, ale niezwykle ciężko jest, kiedy dziewczyna nie ma wsparcia w partnerze, dopiero wkracza w dorosłe życie, nie posiada ustabilizowanej sytuacji życiowej - prawdopodobnie poradzi sobie, ale często będzie żałowała, że nie poczekała kilku lat... 

Książka zbiera różnorodne opinie - ja ustawiam się w kolejce osób zadowolonych i zauroczonych tą historią. Być może nie jest to literatura najwyższych lotów, a i historia dość podobna do tych, jakie już znamy, jednak autorka przedstawiła ją w taki interesujący sposób, że skradła moje serce. Uwielbiam powieści epistolarne, więc ucieszyłam się, kiedy ujrzałam, iż Love, Rosie to lektura złożona z e-maili oraz listów. Mój zachwyt wzbudziły słodkie błędy ortograficzne powtarzane od dzieciństwa, które tak mocno wryły się w pamięć, że za nic nie można było ich wykorzenić. Co prawda, jestem niezmiernie wyczulona na wszelakie błędy, szczególnie ortograficzne, które budzą moją irytację, jednak w tym przypadku nadały one tylko realizmu całej opowieści. Tym razem dałam się ponieść fali uczuć oraz emocji do takiego stopnia, że przecierpiałam nawet irytującą tytułową bohaterkę.

Książka bierze udział w wyzwaniach: Grunt to okładka  oraz Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (3,5cm).