Blizny - Katarzyna Michalik-Jaworska

Wydawnictwo: Dobra Literatura
Data wydania: 16 lutego 2015
Liczba stron: 192

Ile razy obiecujemy sobie, że nie będziemy powielać zachowań swoich rodziców/opiekunów/dziadków/nauczycieli i innych znanych osób? Ile razy wytykamy im błędy, wykrzykując w twarz słowa, które zabolą, aby ci w końcu otrząsnęli się i zrozumieli, jaką krzywdę nam wyrządzają? Ile razy po kilku/-nastu latach postępujemy identycznie, idąc krok w krok za swoimi rodzicami/opiekunami/dziadkami/nauczycielami...? Powtarzamy ich błędy częściej, niżeli nam się wydaje...


Mira rodzi się 5 maja 1968 roku, w ogromnych bólach i wyraźnym cierpieniu, na przekór lekarzom twierdzącym, że na pewno już nie żyje, wszak ułożona jest pośladkowo. Mira robi wszystkim na przekór - przychodzi na świat zdrowa i silna, aby ową moc tracić z każdym dniem swojego życia, które tylko początkowo niosło jeszcze jakąkolwiek radość. Na zawsze w pamięci zatrzyma obraz ojca wiszącego na sznurze, kiedy miała zaledwie pięć lat. Po śmierci ojca sypie się dosłownie wszystko - ojczym maltretuje ją i jej brata, bo praktycznie każdego dnia pije na umór; matka nie wykazuje żadnych cieplejszych uczuć względem swoich dzieci, oddając je dziadkom na wychowanie, co zdecydowanie trafniej można określić jako przechowanie. Niepełnosprawna babcia i pijący dziadek to niezbyt odpowiedni ludzie do sprawowania opieki nad nastolatkami. Kiepskie dzieciństwo, przepełnione smutkiem i rozgoryczeniem, oraz nastoletnie lata pozbawione konkretnego nadzoru znajdują odzwierciedlenie w dorosłym życiu Miry, które przebiega zupełnie innym torem, niż powinno...

Nigdy nie godziłam się z teorią dziedziczności. Dziedziczenia bezrobocia, alkoholizmu... Nie wierzę w fatum. Ale ten zaklęty krąg powielanych schematów zdawał się niezniszczalny.

Głównej bohaterce Blizn niezwykle blisko do stania się postacią tragiczną. Kobieta żyje z milionem złych doświadczeń, dlatego pragnie wyrwać się demonom przeszłości, które nie dają o sobie zapomnieć, ujawniając się w najmniej oczekiwanych momentach. Kiedy wydaje się, że jej życie zaczyna iść poprawnym torem, to nagle dochodzi do niespodziewanego zwrotu akcji - i tak ciągle, nieustannie, bez przerwy... Mira to typowa osoba posiadająca syndrom DDA z wszystkimi jego objawami. Nawet jako dorosła osoba ma problem z odróżnianiem dobra od zła, co skutkuje niepoprawnymi relacjami, a także dążeniem do autodestrukcji. Kobieta z jednej strony obiecuje sobie dać szczęście własnej rodzinie, być inną osobą niż jej opiekunowie, aby w konsekwencji zachowywać się bardzo podobnie...

Ja doskonale rozumiem, że miłość to ogromne, często ślepe, uczucie. Zdaję sobie sprawę z tego, że człowiek, który kocha, jest w stanie wybaczyć wiele dla ukochanej osoby, nawet jeśli doszło do wydarzenia noszącego mnóstwo cierpienia. Staram się zrozumieć w zasadzie wiele, ale NIGDY nie pojmę kobiet, które mogę nazwać tylko bezdusznymi idiotkami bez serca, pozwalających swoim mężczyznom na maltretowanie dzieci - nieważne czy własnych, czy cudzych, a właściwie przysposobionych. Na to nie zgodzę się nigdy, a każdą kobietę, która przymyka oczy na takie okrucieństwa, ukarałabym tak mocno, że już nigdy nie przyszłyby jej do głowy takie okropności. Jeśli jedna pani z drugą czerpią przyjemność z tego, że facet znęca się nad nimi, to proszę bardzo - pozwalajcie na to, ile wlezie, skoro tak to uwielbiacie. Jednak od dzieci wara, bo nie ręczę za siebie...

Blizny to smutna, przez co bardzo życiowa historia. Nadal żal mi Miry, która tak mocno pragnęła wydostać się z zaklętego kręgu, jaki stworzyła jej rodzina, że coraz mocniej zaplątywała się w jej macki. Niestety życie rzadko nas rozpieszcza, jednak jedno wiem na pewno - jeżeli nasze życie nie wygląda tak jak u Miry, to cieszmy się z tego i doceńmy, jakimi jesteśmy szczęściarzami.

Książka bierze udział w wyzwaniach: Moja półka, Pod hasłem, Polacy nie gęsi oraz Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (1,7cm).