Opactwo Northanger - Jane Austen

Tytuł oryginału: Northanger Abbey

Wydawnictwo: Świat Książki

Seria/cykl: Angielski ogród

Data wydania: 30 kwietnia 2014 

(pierwsze wydanie - grudzień 1817)

Liczba stron: 240

Powieści Jane Austen to klasyka literatury angielskiej, którą pragnęłam poznać od dawna. Mój wybór okazał się ograniczony przez czasową niedostępność niektórych książek w bibliotece - te najbardziej znane są bardzo rozchwytywane, zatem na pewno będę musiała trochę odczekać. Kiedy tylko zabrałam do domu Opactwo Northanger, Perswazje oraz Mansfield Park, błyskawicznie zabrałam się za czytanie pierwszego tytułu, mając ogromną nadzieję, że Austen zauroczy mnie swoją twórczością...

17-letnia Katarzyna Morland pochodzi z wielodzietnej i niezbyt bogatej rodziny, mieszkającej na wsi. Ze względu na swoje pochodzenie, a także charakter, dziewczyna jest prostolinijna, niewymagająca, nieobyta, a do tego niekiedy nazbyt naiwna. Katarzyna jest wniebowzięta, kiedy dostaje od sąsiadów propozycję kilkutygodniowego wyjazdu do Bath - miasta, w którym życie tętni zdecydowanie bardziej niż na wsi. W owym miejscu główna bohaterka poznaje piękną, acz podstępną i chciwą Isabelle, a także jej brata Johna Torpe'a, który podejmuje nieudaczne próby zdobycia serca Katarzyny. Na szczęście na swojej drodze dziewczyna spotyka również wspaniałego Tilneya oraz jego uroczą siostrę Eleonorę, z którymi nawiązuje bliższe relacje.
 
Moje oczekiwania względem tej powieści były bardzo wysokie. Mając na uwadze świetność XIX-wiecznej literatury angielskiej, byłam wręcz przekonana, że Opactwo Northanger przypadnie mi do gustu. Niestety nawet wspaniały klimat owej epoki, jak również wyważony i wręcz poetycki język, nie spowodowały, abym zapałała miłością do twórczości Jane Austen (przynajmniej na razie, bo nie poddaję się i mam zamiar sięgnąć po kolejne powieści tej autorki, wierząc, że spodobają mi się bardziej). Książkę męczyłam nadzwyczajnie długo - pierwsza połowa wynudziła mnie przeokropnie, dopiero pod koniec akcja rozkręciła się. Niestety o kilkadziesiąt stron za późno...

Opactwo Northanger miało być finezyjną oraz przepełnioną humorem parodią popularnych powieści gotyckich, pojawiających się na przełomie XVIII i XIX wieku. Owszem, w niektórych scenach można było doszukać się owych właściwości, jednakże powieść nie wzbudziła we mnie niespotykanych emocji, nie licząc politowania dla atrybutów co poniektórych bohaterów, a także ironicznego uśmiechu, szczególnie w przypadku nieobycia Katarzyny oraz chytrości Isabelle. Na pewno owa lektura jest historią uniwersalną - po dziś dzień u wielu osób trwa kult pieniądza, a osoby biedniejsze spychane są na boczny tor.

Książka bierze udział w wyzwaniach: Grunt to okładka oraz Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (2cm).