Pęknięte odbicie - Dawn Barker

Tytuł oryginału: Fractured

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Seria/cykl: Kobiety to czytają!

Data wydania: 5 marca 2015

Liczba stron: 504

Przyznam szczerze, że historia przedstawiona w Pękniętym odbiciu Dawn Barker intrygowała mnie, odkąd tylko ujrzałam tę książkę w zapowiedziach. Jednak kiedy pojawiła się okazja do przeczytania jej... zaczęłam mieć spore obawy. Doszłam do wniosku, że okres zaawansowanej ciąży może nie być dobrym momentem na tego typu opowieści, które bardzo mocno wpływają na sferę emocjonalną, która w stanie błogosławionym jest nieustannie wystawiana na próby. Ze względu na swój upór i miłość do książek - przemogłam się, czego zupełnie nie żałuję. 

Kiedy Jack, owoc długoletnich starań Anny oraz Tony'ego, pojawia się na świecie, można byłoby przypuszczać, że już niczego nie potrzeba im do szczęścia, ponieważ małżonkowie mają wszystko, o czym pragnęli. Świeżo upieczona mama jest kompletnie wyczerpana, co zostaje złożone na karb problemów z karmieniem, bólem gojącej się rany po cesarskim cięciu, dużą utratą krwi oraz skrajnym niewyspaniem, które towarzyszą niemal wszystkim kobietom po niedawnym porodzie. Anna ze wszystkich sił stara się pokazać swoją siłę, ukrywając, że nie daje rady, a do tego zaczyna słyszeć dziwne głosy, które sprawiają, iż ogarnia ją niesamowity lęk. Niestety wszyscy zdają się bagatelizować jej zmęczenie oraz nietypowe zachowania, co doprowadza do przeogromnej i nieodwracalnej tragedii...

Anna długo walczyła, aby zajść w ciążę i od samego początku wiedziała, jak chce przeżyć swój poród. Niestety życie często weryfikuje plany, a wiele osób nie potrafi pogodzić się z tym. W zaplanowanym porodzie siłami natury bez jakiejkolwiek pomocy zaistniała konieczność ingerencji medycznej, a poród fizjologiczny musiał zakończyć się cesarskim cięciem ze względu na komplikacje. Nie da się ukryć, że kobiety w takich sytuacjach czują, że zawiodły zarówno siebie, dziecko, jak i resztę bliskich. Uważają się za zbyt słabe, wierząc, że nie nadają się nawet do naturalnego porodu. Rzecz jasna, są to wierutne bzdury, ponieważ nieważne, jak kobieta rodzi - istotne jest tylko zdrowie i życie jej oraz dziecka. Z tego względu w przypadku porodu nie nastawiam się zupełnie na nic - wszystko zostawiam w rękach losu, aby nie czuć rozczarowania, jeśli cokolwiek pójdzie nie tak, jak wcześniej zaplanowałam.

Przekręciła głowę tak, że paskudna szczelina w rogu lustra znajdowała się teraz dokładnie pośrodku jej czoła, zniekształcając odbicie. Poruszyła się, a krzywa linia przecięła jej oczy, wargi, podbródek i znowu czoło. Zupełnie jak jakaś rysa: pęknięcie, rozdarcie.

Główna bohaterka pragnąć udowodnić wszystkim, że jest dobrą matką, zaczęła zatracać się w swojej roli, nie radząc sobie z nowym wyzwaniem. Teoretycznie mogła liczyć na wsparcie ze strony męża, jednak mężczyzna jak typowy facet - wyciągał pomocną dłoń, ale szybko ją chował, kiedy tylko słyszał słowa "poradzę sobie". Nie drążył tematu, nie dociekał, dlaczego zachowanie żony zmieniło się - wierzył, że cała sytuacja jest przejściowa. Niestety Annę dopadła depresja poporodowa, która może dotknąć każdą z nas, zupełnie nagle i nieoczekiwanie... Wszyscy zaczynają żyć w strachu, kiedy kobieta znika wraz ze swoim sześciotygodniowym synkiem, po czym dopuszcza się haniebnego i niewyobrażanie okrutnego czynu. Można było mu zapobiec...

Pęknięte odbicie to wstrząsająca historia, która uświadamia, że wielu tragedii można było uniknąć, gdyby tylko ludzie mieli większą świadomość pewnych zachowań. Niewiele mówi się o depresji poporodowej - ten temat zamiata się pod dywan, ponieważ większość uważa, iż jest to wstydliwa choroba, o jakiej nie warto mówić. Niezwykle irytują mnie również ludzie, którzy od razu po porodzie biegną odwiedzać świeżo upieczonych rodziców oraz noworodka, czyli jeszcze zakręconego i niedoświadczonego ojca, bardzo obolałą i niewyspaną matkę oraz maleństwo, które nie zdążyło jeszcze ani nabrać odporności, ani porządnie zaaklimatyzować się w nowym miejscu. Co więcej, nieraz padają komentarze odnośnie bałaganu panującego w domu, ubrań piętrzących się w koszu na pranie, braku obiadu czy niedostatecznie odpowiednim wyglądzie bądź ubiorze mamy. Nie ukrywam, że jestem przerażona tym, co mnie czeka już niebawem - marzę o spokojnych pierwszych tygodniach z noworodkiem w domu, gdzie wizyty gości będą ograniczone do minimum (zarówno ilościowo, jak i czasowo), jednak jestem przepełniona obawami... 

Błagam, miejmy uszy i oczy szeroko otwarte - reagujmy, jeżeli jakiekolwiek zachowanie kobiety, która niedawno urodziła, wydaje się nam niepokojące. Oczywiście należy interweniować w delikatny sposób, jednak lepiej narazić się na złość świeżo upieczonej mamy, niż siedzieć cicho i być świadkiem tragedii. 

Książka bierze udział w wyzwaniach:  Grunt to okładka, Pod hasłem oraz Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (3,1cm).