Kawiarenka pod Różą - Katarzyna Michalak

Wyobraź sobie, że pewnego dnia budzisz się w szpitalu - zupełnie nie wiedząc, co się stało ani dlaczego jesteś w tym miejscu, a do tego nie masz bladego pojęcia o tym, jak się nazywasz, skąd pochodzisz, ile masz lat i dokąd podążasz. Jedynie w kieszeni kurtki znajdujesz krótki liścik od nieznajomej osoby, która przekazuje Ci pewną sumę pieniędzy, a także starą kamieniczkę w mało znanej miejscowości. Cóż innego pozostaje poza poddaniem się temu, co zesłał los, i budowaniem własnego życia na nowo? 

W dość nieoczekiwanych okolicznościach Amelia trafia do małego miasteczka koło Chojnic, nazwanego Zabajką, aby rozpocząć nowe życie. Co ciekawe, dziewczyna niewiele wie o sobie samej, ponieważ dopiero wyszła ze szpitala, ponieważ w wyniku nieszczęśliwych zdarzeń, doznała amnezji i nie pamięta nawet własnego imienia czy daty urodzenia. W kieszeni kurtki odkrywa liścik, który prowadzi ją do pewnej starej kamieniczki idealnie nadającej się do stworzenia wspaniałej kawiarenki, gdzie swój wolny czas mogliby spędzać mieszkańcy Zabajki, w większości pozbawieni entuzjazmu z powodu pojawienia się nowej osoby wśród ich społeczności...

Mam za sobą dziesięć powieści Katarzyny Michalak, zatem uważam, że już dość dobrze poznałam mocne i słabe strony jej twórczości. Jedno jest pewne - książki tej autorki są niesamowicie nierówne. W imię miłości oraz wszystkie części Sklepiku z Niespodzianką skradły moje serce, niosąc ze sobą naprawdę interesujące historie, przepełnione wspaniałymi bohaterami, wzbudzając masę emocji. Z kolei wiele opowieści uplasowało się na średniej pozycji, najczęściej ze względu na schematyczność i lekką sztampowość, chociażby Nie oddam dzieci!, Mistrz czy Dla Ciebie wszystko. Sięgając po Kawiarenkę pod Różą, miałam ogromne nadzieje, wierząc, że ta lektura zdobędzie miano jednej z najlepszych. Niestety, moja naiwność okazała się zgubna, a owa książka najsłabszą w dorobku autorki, jaką miałam okazję czytać.

W zasadzie powinnam przyzwyczaić się, że przedstawiona historia będzie iście dramatyczna, ludzie będą albo dobrzy, albo źli (bez żadnych ustępstw), prawdziwe przyjaźnie na śmierć i życie będą zawiązywały się już po pierwszym spotkaniu, a miłość ujawni się już od pierwszego wejrzenia, chociaż (jak zawsze) bohaterowie będą próbowali bronić się przed tym uczuciem, bo przynajmniej jedno z nich obarczone będzie złymi doświadczeniami bądź pewnymi zobowiązaniami, utrudniającymi oddanie swojego serca w czyjeś dłonie. Gdzieś z tyłu głowy tliła mi się jeszcze iskierka nadziei, że jednak autorka zaskoczy mnie, ale niestety - sam pomysł na fabułę nie jest taki zły, za to wykonanie sporo gorsze. Powieść niby o współczesnym świecie, a bohaterowie młodzi i pełni sił posługują się niekiedy wręcz archaicznym słownictwem, szczególnie w początkowej części. Do tego masa tajemnic (rzecz jasna, główna bohaterka to nader cudowna osóbka, przed którą każdy nieznajomy odkrywa swoją duszę, dzieląc się wszystkimi smutkami i radościami, jakie nosił w sobie od lat), zbyt dużo odrealnienia, a także co najmniej jedno irytujące słowo, które wtykane jest gdzie tylko można - w tym przypadku jest to częste określanie Amelii drimerką, cokolwiek to oznacza.

Kawiarenka pod Różą to książka, którą trudno w zasadzie nazwać powieścią, wszak większość stron to przepisy kulinarne. Nie mam nic przeciwko rzuceniu paru przepisów czytelnikom, aby wzbudzić w nich większy apetyt (zarówno na książkę, jak i coś pysznego do zjedzenia), jednak jeżeli chciałabym sięgać po niemal same przepisy, zdecydowałabym się na literaturę stricte kulinarną, a nie powieść obyczajową, w której więcej jedzenia niż życia bohaterów. Nie da się ukryć, że równie niezłym chwytem marketingowym jest zakończenie powieści w momencie, kiedy akcja dopiero zaczyna się rozkręcać, jedynie po to, aby czytelnicy musieli kupić kolejną część, aby poznać dalsze losy bohaterów, które tylko w znikomej ilości pojawiły się w pierwszym tomie (w końcu gdzieś trzeba było umieścić te - jeżeli nie pomyliłam się w obliczeniach - 161 przepisów!)... Błagam, czy nie lepiej byłoby stworzyć jedną porządną powieść, a do tego oddzielnie wydać książkę kulinarną? Naprawdę wtedy zupełnie inaczej czytelnicy patrzyliby na całą sytuację - ja aktualnie czuję ogromny niesmak, bo tak nie powinno traktować się moli książkowych...

Książka bierze udział w wyzwaniach:  Grunt to okładka, Pod hasłem oraz Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (2,8cm).
Dane techniczne o książce
Wydawnictwo: Filia
Data wydania: 24 września 2014
Liczba stron: 304
Gatunek: powieść obyczajowa, literatura kulinarna