Znaki szczególne - Paulina Wilk

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Data wydania: 20 marca 2014

Liczba stron: 256

Ile razy słyszeliście bądź mówiliście, że kiedyś było inaczej? Owe słowa nieraz budzą irytację, niekiedy wywołują masę wspomnień, a czasami sprawiają, że człowiek tęskni za tym, co było - nawet jeżeli wszystko było mniej dostępne i rzadsze, bo jednocześnie bardziej doceniane...

Znaki szczególne to wspomnienia Pauliny Wilk, które dotyczą jej pokolenia, czyli dzieci polskiej transformacji - tych urodzonych około 1980 roku. To pokolenie wielu zmian - zarówno tych lepszych, jak i gorszych. To ostatni obywatele Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, a pierwsi mieszkańcy wolnej Polski. W niedługim czasie nadeszło mnóstwo zmian - jedne przystępne, a inne bardzo trudne do przyswojenia. Przez wiele lat wszystkiego było mało, jednak życie wydawało się dużo mniej skomplikowane, a ludzie bliżsi sobie, mniej zabiegani i zadowoleni z tego, co mają. Bez nieustannej pogoni za dobrobytem i ciągłą potrzebą dorabiania się.

Zadłużeni, związani umowami, lepiej niż demokrację znamy pułapki rynku. Zdobyta przez pokolenie rodziców wolność polityczna, prawo do wyrażania przekonań, zrzeszania się i podróżowania przyszły w pakiecie ze zniewoleniem konsumpcyjnym.

Urodziłam się około dekady później niż bohaterowie tej książki, aczkolwiek moje dzieciństwo zdecydowanie było bliższe tym czasom niż współczesnym, gdzie najlepszymi przyjaciółmi dziecka są tablety, laptopy, smartfony i telewizory. Niegdyś czas wolny spędzany był na trzepakach i placach zabaw, grze w gumę, chodzeniu po drzewach i wyczekiwaniu słodyczy oraz owoców, które najczęściej pojawiały się dopiero na święta Bożego Narodzenia.  Rodzice musieli zaganiać nas do domów, czemu opieraliśmy się rękoma i nogami, niejednokrotnie wracając z płaczem - aktualnie dzieci ronią łzy, kiedy namawia się ich na wyjście na podwórko, słysząc, że nie ma, co tam robić, bo poza domem jest nudno. 

Samo wykonanie tej książki nie powaliło mnie na kolana - spodziewałam się porywającej historii, a dostałam opowieść o wszystkim, a tak naprawdę trochę o niczym, którą należy sobie dawkować, gdyż nie sposób pochłonąć ją w krótkim czasie. Pragnienie stania się głosem pokolenia nieco burzy fakt, że autorka pochodzi z dość zamożnej rodziny, zatem i tak nie miała trudnego startu - nie to, co wiele innych osób. Już jako młoda osoba miała szansę zwiedzania różnorodnych krajów czy kształcenia się w wybranym kierunku, na co nawet teraz nie stać wielu ludzi. Ponadto uważam, że niektóre wątki są zbyt przesadzone i wyolbrzymione, wszak twierdzenie, że aktualnie na wczasy nad morze nie da się pojechać pociągiem z dzieckiem i kilkoma walizkami, a niezbędne okazują się dwa samochody wypełnione po brzegi bagażem, zakrawa o śmieszność, bo chyba ktoś tu zapomina, że wiele rodzin posiada zaledwie jedno auto... Poza tym, nie wiem, jakim cudem udaje mi się przeżyć, skoro autorka twierdzi, że nie da się pomieścić z rodziną na trzydziestu pięciu metrach kwadratowych - pewnie żyję jeszcze dlatego, że mam... jeden metr kwadratowy więcej. Owszem, czasy się zmieniły, a i ludzie chcieliby żyć na wyższej stopie, ale mierzenie wszystkich jedną miarą (zazwyczaj własną) jest dość nie na miejscu, bo pomimo ogromu zmian wiele rodzin nadal żyje skromnie - oby tylko szczęśliwie. 

Książka bierze udział w wyzwaniach: Grunt to okładka, Pod hasłem oraz Wyzwanie biblioteczne.