To tylko dziecko - Malin Persson Giolito

Tytuł oryginału: Bara ett barn

Wydawnictwo: Czarna Owca

Seria/cykl: Czarna Seria

Data wydania: maj 2014

Liczba stron: 400

Rodzice bywają różni - jedni robią wszystko, aby zapewnić swoim dzieciom wszystko, co najlepsze, a inni zupełnie nie dbają o to, aby ich potomstwu żyło się lepiej, niekiedy wręcz dążąc do tego, żeby zgotować im dokładnie to samo, co kilkanaście bądź kilkadziesiąt lat temu spotkało ich. Jest to przerażające i, w moim odczuciu, zupełnie niezrozumiałe - tacy ludzie nie powinni mieć dzieci, bo zdecydowanie nie zasługują na ten dar.

Siedmioletni Alex Andersson sprawia wiele problemów w szkole, wykazując ogrom agresji zarówno w stosunku do dzieci, jak i dorosłych. Dodatkowo jest wyobcowany, apatyczny i nie potrafi odnaleźć się w społeczeństwie. Kiedy jego wychowawczyni odkrywa liczne obrażenia na ciele chłopca, zaczyna zgłaszać tę sprawę odpowiednim służbom. W konsekwencji Alex zostaje odebrany rodzicom - najpierw trafia do pogotowia opiekuńczego, a później do rodzinnego domu dziecka. Okazuje się, że jego rodzice swego czasu byli niejednokrotnie karani, a do tego nie stronią od alkoholu i niezbyt chętnie współpracują z opieką społeczną. Matka twierdzi, że bardzo zależy jej na powrocie syna, jednak wszystko komplikuje się, gdy w ich rodzinie dochodzi do tragedii, w której głównym, a w zasadzie jedynym, podejrzanym jest Alex. Sophia Weber, prawniczka wyznaczona na kuratorkę chłopca, stara się za wszelką cenę dotrzeć do prawdy...

Historia Alexa przeraża - jego zachowanie nie zasługuje na aprobatę i początkowo może irytować, jednak kiedy człowiek dowie się prawdy, to zupełnie inaczej spogląda na to biedne dziecko. Przemoc fizyczna i psychiczna ma przeogromny wpływ na człowieka, który błyskawicznie zaczyna marnieć, wątpić w siebie oraz bronić się przed ludźmi, podejrzewając ich o niecne zamiary. Nie mogę zrozumieć, jak niektórzy mogą zamykać oczy na krzywdę bezbronnych istot - szkoła i opieka społeczna mając kontakt z tą rodziną od wielu lat, nie robi nic, co mogłoby wesprzeć chłopca i wyrwać go z okrucieństwa, jakiemu był nieustannie poddawany. Za każdym razem, gdy słyszę takie historie, otwiera mi się nóż w kieszeni - jak można być tak umyślnie głuchym i ślepym? Wynika to zapewne z tego, że lepiej przemilczeć pewne kwestie po to, aby mieć mniej pracy, jednak chyba to nie na tym powinno polegać...

Sam zarys fabuły jest niezwykle intrygujący i ważny, jednak autorka zmarnowała potencjał, jaki tkwił w tej historii. Losy głównego bohatera są interesujące i powinny wywoływać masę emocji, czego zabrakło, a w takim przypadku jest to wręcz niedopuszczalne. Ponadto miałam nadzieję, że Malin Persson Giolito skupi się na życiu Alexa, ewentualnie jego rodziców, abym mogła nieco głębiej wejść w ich umysły. Niestety autorka zafundowała mi masę niepotrzebnych informacji o życiu pobocznych bohaterów, co na dobrą sprawę zupełnie mnie nie interesowało. Szkoda, że tak dobra fabuła mocno zbladła podczas procesu tworzenia jej przez Malin Persson Giolito...

Przeraża mnie to, że historia lubi się powtarzać, a często ludzie zamiast udać się po specjalistyczną pomoc, trwają z okrutnymi wspomnieniami, nieustannie nosząc w sobie traumę z dzieciństwa i fundując to samo swoim dzieciom. Błagam, zareagujcie, jeżeli w swoim otoczeniu macie kogokolwiek, kto nie miał zbyt szczęśliwego dzieciństwa, przez co swoim zachowaniem krzywdzi własne dzieci. Takim ludziom należy jak najszybciej pomóc, aby ich potomstwo dostało jakąkolwiek szansę na normalne życie...

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy powieści obyczajowe, Grunt to okładka oraz Wyzwanie biblioteczne.