Siostra - Rosamund Lupton

Tytuł oryginału: Sister

Wydawnictwo: Świat Książki

Data wydania: 4 kwietnia 2012

Liczba stron: 320

Kiedy ktoś krzywdzi naszych bliskich, jesteśmy w stanie zrobić wszystko, aby uchronić ich przed niesprawiedliwością i brutalnością otaczającego świata. Niekiedy jednak bywa za późno - wtedy mamy ogromne wyrzuty sumienia spowodowane zareagowaniem w nieodpowiednim czasie, zatem staramy się przynajmniej dotrzeć do prawdy i jakkolwiek zadośćuczynić temu, iż w porę nie pomogliśmy bliskiej osobie. 

Śmierć Tess burzy życie jej starszej siostry Beatrice, która nie przyjmuje do wiadomości, iż mogło dojść do samobójstwa. Jest to dla niej podwójny cios, gdyż z dwojga rodzeństwa nie został jej nikt - młodszy brat w wieku 8 lat zmarł na mukowiscydozę. Bee jest przekonana, że znała siostrę najlepiej na świecie, dlatego nie wierzy, że Tess mogła odebrać sobie życie z powodu depresji poporodowej wywołanej śmiercią dziecka. Z tego względu postanawia sama dojść do prawdy, która okazuje się okrutniejsza od wszelakich przypuszczeń... 

Rozpacz i poczucie winy, jakie dopadają Beatrice, sprawiają, że kobieta jest zdolna do wszystkiego, aby dowiedzieć się, kto zawinił i sprawił, że jej siostrzeniec zmarł, a po tym doszło do drugiej tragedii, czyli śmierci jej siostry. Kobieta jest na tyle zdesperowana, że jej zachowanie staje się niezwykle irytujące. Co prawda, pragnie dojść do prawdy, jednak niekiedy robi to kosztem innych. Sama nie do końca wie, czego chce, szczególnie w związku, w którym nie docenia swojego mężczyzny, twierdząc, że od szczęścia z nim woli bezpieczeństwo.

Od dawna kusiła mnie twórczość tej autorki, zatem w końcu postanowiłam zabrać się za Siostrę, która sporo czasu odczekała na domowej półce. Po tylu pozytywnych opiniach byłam niemal przekonana, że powieść porwie mnie od pierwszych stron i nie będę potrafiła odłożyć jej ani na chwilę. Och, jaki zawód poczułam już po pierwszych kilkudziesięciu stronach... Moim zdaniem, cała ta historia, pomimo interesującego tematu, jest zdecydowanie przegadana, zbyt odrealniona i chaotyczna. Pewnie rzuciłabym ją w kąt, gdyby nie to, że nie lubię zaczynać i nie kończyć książek, a do tego, jakby nie było, chciałam dowiedzieć się, jakie zakończenie zaserwuje czytelnikom Rosamund Lupton. Autorka trzyma w napięciu do ostatniej chwili, pokazując winnego dopiero na sam koniec, jednak... nie wywołało to we mnie niemal żadnych emocji, czego oczekiwałabym po takiej tematyce. 

Fabuła książki bardzo mnie zaintrygowała, jednak czytało mi się ją dość opornie, dlatego nie dołączam do grona fanów Rosamund Lupton. Wydaje mi się, że moje wrażenia po lekturze nie wynikają z tego, iż sięgnęłam po nią w nieodpowiednim czasie. Co prawda, czytałam ją podczas pobytu w szpitalu, a owa historia uświadamia, że służba zdrowia potrafi zręcznie manipulować ludźmi, budząc strach w pacjentach. Na szczęście w tym momencie trafiłam na ludzi godnych zaufania, a książka, mimo wszystko, bardziej nudziła niż intrygowała.

Książka bierze udział w wyzwaniu: Cztery pory roku, Czytamy powieści obyczajowe, Grunt to okładka, Pod hasłem oraz Z półki.