Margot - Michał Witkowski

Wydawnictwo: Świat Książki

Data wydania: 26 sierpnia 2009

Liczba stron: 208

Lubię odważne, kontrowersyjne i bezpruderyjne książki, poruszające tematy, o których większość ludzi boi bądź wstydzi się otwarcie pisać. Takie tytuły sprzedają się, niekiedy wywołując czytelniczą burzę oraz falę krytyki. Osobiście uważam, że w naszym kraju za mało mówi się o sprawach trudnych, dlatego niekiedy jedynym wyjściem jest przedstawienie danego tematu w książce, co może wydawać się rzeczą nieco lżejszą do przetrawienia. Z tego względu miałam całkiem poważne oczekiwania względem Margot - książki Michała Witkowskiego, który potrafi zaszokować na salonach, często irytując do granic możliwości.

Prym w książce wiodą trzy osoby - tytułowa bohaterka, Asia oraz Waldek Jesionka. Margot jest kierowcą tira, co niekiedy budzi sprzeczne odczucia szczególnie u mężczyzn, a do tego lubi szukać mocnych wrażeń. Asia to niepełnosprawna dziewczyna, która zakupuje CB-radio, żeby w jakikolwiek sposób połączyć się ze światem i poczuć się potrzebną. Waldek Jesionka, zwany Waldim Bacardi Mandarynką, z prostego chłopaka codziennie koczującego na przystanku staje się rozchwytywaną gwiazdą, o którą walczą największe stacje telewizyjne. 

Na dobrą sprawę życie każdego z bohaterów toczy się swoim torem - Margot słyszała o tajemniczej Asi, a Waldi jest znany wszystkim jako celebryta - tylko to łączy ich wszystkich ze sobą. Autor przedstawia ich losy w sposób chaotyczny, przeskakując z jednego tematu na drugi. Szczerze przyznam, że... nie mam pojęcia, jaki zamysł miał Witkowski, tworząc tę historię, ale albo zażywał jakieś nielegalne substancje podczas pisania, albo w jego głowie nie wszystko jest na swoim miejscu, co zdaje się mocno prawdopodobne, zważywszy na to, jak nieraz zachowuje się w showbiznesie. Zupełnie nie rozumiem sensu powstania tej książki - nic się tutaj nie trzyma kupy. Bohaterowie są przerysowani i denerwujący, a ich zachowanie jest często zupełnie niezrozumiałe. 

Miało być kontrowersyjnie, odważnie, wręcz bulwersująco - owszem, jest, aczkolwiek do tego jest również nieciekawie i bezsensownie. Miało być subtelnie - tylko nie mam pojęcia, kto tak stwierdził, ale jestem przekonana, że nie czytał tej książki. Miało być też zabawnie - nie śmiałam się, a poczucie humoru mam. Jedynym plusem tej książki jest chyba to, iż nie rzuciłam jej w kąt po pierwszych paru stronach, ale przemęczyłam się i przeczytałam ją do końca, chociaż nie musiałam, ale chyba jest we mnie nieco masochistki. 

Książka bierze udział w wyzwaniu: Czytamy powieści obyczajowe, Pod hasłem oraz Wyzwanie biblioteczne.