Awaria małżeńska - Natasza Socha, Magdalena Witkiewicz

Wydawnictwo: Filia

Data wydania: 20 stycznia 2016

Liczba stron: 376

Pewien pozornie zwyczajny dzień z przejechanym kotem w roli głównej staje się motorem napędowym poważnych zmian w rodzinie Eweliny i Justyny. Obie panie biorą udział w wypadku komunikacyjnym, lądując w szpitalu na dłuższy czas. Pieczę nad domem przejmują mężowie, co okazuje się zdecydowanie bardziej skomplikowane niż dotąd myśleli... 

Panowie muszą wkroczyć w wir domowych obowiązków - na czele z opieką nad dziećmi, które nie mają litości. Sebastian i Mateusz zaczynają uświadamiać sobie, że ogarnięcie domu to nie lada wyczyn, któremu podołać potrafią jedynie najwytrwalsi, bo przecież... skąd ojcowie mają wiedzieć, gdzie w szafce znajduje się kawa zbożowa? Albo w jakich przedszkolach i szkołach uczą się ich dzieci? Do tego, jak można pamiętać o konieczności zebrania prania, które zostało powieszone trzy tygodnie temu? Taki natłok informacji jest nie do zniesienia... 

Ale to nie tylko poważne kryzysy, takie jak zdrada czy chorobliwa zazdrość, rozbijają związek. Miłość skutecznie wychładzają drobnostki, codzienność i rutyna, z którą nie potrafimy sobie poradzić. A kiedy nasz związek w końcu się rozpada. rozkładamy ze zdziwienia ręce - jak to się stało? Przecież byli nierozerwalni jak Maja i Gucio. Jak Bolek i Lolek. Jak Tinky Winky i jego torebka! *

Po Awarii małżeńskiej spodziewałam się przyjemnej i odprężającej lektury, okraszonej dużą dawką humoru. Dostałam to wszystko, a nawet więcej, bo ileż prawdy o kobietach i mężczyznach jest w tej powieści wiedzą tylko ci, którzy ją przeczytali. Sebastian oraz Mateusz to typowi faceci - uważają, że po powrocie z pracy należy się im odpoczynek, a pranie, gotowanie, prasowanie i sprzątanie to czynności należące do kobiet. Jednak jeśli mają dobry dzień i proponują pomoc, to co robią ich żony? Oczywiście nie korzystają z owej oferty, bo przecież same robią wszystko najlepiej! 

Niestety, drogie panie, tak to z nami właśnie jest. Narzekamy na tych swoich facetów, że nie wykazują żadnej inicjatywy, nie pomagają i najchętniej zalegliby z piwem przed telewizorem, a kiedy oferują nam swoją pomoc, to rezygnujemy, bo przecież nie posprzątają i nie ugotują tak dobrze jak my. A jeżeli podejmą się jakiegokolwiek czynności, to poprawiamy ich, gdyż nie uczynili tego, jakbyśmy oczekiwały. Czy przypadkiem nie jesteśmy same sobie winne tego, że często nasi mężczyźni unikają domowych obowiązków? Kochane, dajmy się im wykazać - nawet jeśli niedokładnie zetrą kurze, na dywanie pozostanie kilka paprochów, a ziemniaki okażą się przesolone. 

Banalne, oklepane i wyeksploatowane przez poetów motyle w brzuchu istnieją naprawdę. I to właśnie one powodują, że wszystkie ewentualne niedoskonałości partnera lewitują w naszym organizmie, sprawiając wrażenie nieistotnych, podczas gdy powinny od razu dotrzeć do mózgu i wysłać sygnał ostrzegawczy. Jak wiadomo jednak, motyle żyją krótko. Są piękne, kolorowe, baśniowe niemalże, ale również ulotne niczym zapach z odkręconej butelki perfum. Kiedy - mówiąc mniej poetycko, a bardziej obrazowo - motyl zdycha, wszystko to, co do tej pory lewitowało, również opada, a nam zostaje gwałtownie przywrócona ostrość widzenia. **

Rutyna i codzienne obowiązki sprawiają, że często małżonkowie oddalają się od siebie, skupiając jedynie na prozaicznych czynnościach. Nie zapominajmy o chwilach, w których nasze brzuchy wypełnione były motylami, a w głowie szumiało od nadmiaru endorfin. Otaczająca rzeczywistość niejednokrotnie przesłania związek, czyniąc partnerów jedynie uciążliwymi współlokatorami. Drogie panie, przestańmy odgrywać role udręczonych kur domowych, które pieklą się na myśl o domowych obowiązkach, jednocześnie zabierając się za kolejne zadania. Korzystajmy także z mężowskiej wyciągniętej dłoni - pozwólmy się wykazać, przymykając oczy na błędy, bo nie myli się ten, kto nic nie robi.  

Autorki w bardzo zabawny i jakże obrazowy sposób uświadamiają, że jeżeli człowiek chce, a niekiedy wręcz musi, poradzić sobie w nowej i trudnej sytuacji, to sprosta wyzwaniu, bo jest w stanie znieść naprawdę wiele. A jeśli dodatkowo może dzięki temu rozpalić w sobie ogień miłości na nowo, przy okazji ucząc dzieci samodzielności, to tylko żyć i nie umierać...

* cytat ze str. 209

** cytat ze str. 240-241

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy nowości, Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania oraz Pod hasłem.

Książkę możesz kupić tutaj: