Guguły - Wioletta Grzegorzewska

Wydawnictwo: Czarne

Seria/cykl: Poza serią

Data wydania: 11 lutego 2014

Liczba stron: 120

Guguły to książka przepełniona wspomnieniami wydobytymi z czeluści pamięci Wioletty Grzegorzewskiej. Urodzona w 1974 roku, wychowana w małej wsi Hektary na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej opowiada o swoim dzieciństwie. Dzieli się radościami i smutkami, młodzieńczymi rozterkami oraz różnorodnymi pierwszymi razami. Dzieciństwo naznaczone nieustannym przebywaniem na podwórku z rówieśnikami, uczęszczaniem do kościoła za usilnymi namowami babci, wiejskim życiem wspominanym z sentymentem...

Pierwsze skrzypce gra tutaj realizm, dzięki któremu każdy czytelnik ma możliwość odnalezienia cząstki siebie w opowieściach Wioletki. Autorka nie idealizuje swojego dzieciństwa i czasów dorastania - przedstawia je takimi, jakie były, nie wstydząc się i nie ukrywając pewnych, niekiedy bardzo intymnych sytuacji. Nie jest to sielanka w czystej postaci, chociaż nie brakuje w Gugułach sentymentalizmu. Wszystko jest wyważone oraz podane w odpowiednio przemyślanej dawce.

Rozdziały są króciutkie - dla mnie nieco za krótkie, bo nie zdążyłam dobrze wsiąknąć w przedstawiony świat, a już ujrzałam czystą białą kartkę oznaczającą koniec książki. Nie ukrywam, że zabrakło mi także większego skupienia się na opisywanych zdarzeniach oraz potężniejszej dawki szczegółów, choć z drugiej strony podejrzewam, że właśnie taki był zamysł autorki - minimalizm w czystej postaci. 

Chociaż lata dzieciństwa autorki nie mają nic wspólnego z moimi, wszak Wioletta Grzegorzewska jest niewiele młodsza od moich rodziców, zatem w latach 80-tych nikt nawet nie podejrzewał, że pojawię się na świecie, to poczułam bliskość z pisarką. Na szczęście jestem jeszcze z tego szczęśliwego pokolenia pozbawionego komputerów, laptopów, tabletów i smartfonów, którego jedynym zmartwieniem i powodem do płaczu był powrót do domu z podwórka (nigdy nie było dość!), dlatego doskonale rozumiem przeżycia Grzegorzewskiej.

Pielęgnujmy w sobie nasze wewnętrzne dziecko, bo tkwi ono w każdym z nas - wystarczy jedynie pamiętać o nim, pozwalając ujawnić się co jakiś czas. Podejrzewam, że niemal wszyscy możemy porównać się do tytułowych gugułów, bo mając wiele lat na karku, w głębi duszy nierzadko czujemy się niedojrzali do dorosłego życia, które jest tak skomplikowane i wymagające...

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania oraz Wyzwanie biblioteczne.