Prawo Mojżesza - Amy Harmon [PRZEDPREMIEROWO!]

Tytuł oryginału: The Law of Moses

Wydawnictwo: Editio

Seria/cykl: Prawo Mojżesza

Data wydania: 31 sierpnia 2016

Liczba stron: 360

Swego czasu Mojżesz Wright był na językach niemal całego świata, ponieważ nieczęsto zdarza się odnaleźć dziecko porzucone w koszu znajdującym się w miejskiej pralni. Personel szpitala nadaje chłopcu imię Mojżesz, bo tak jak owa postać biblijna, został znaleziony w koszu. Nazywa się go także dzieckiem cracku, gdyż urodziła go narkomanka, niestroniąca od twardych narkotyków nawet w ciąży. Tak ciężki start sprawia, że Mojżesz od samego początku zostaje obarczony piętnem, a także pewnymi nieodwracalnymi zmianami neurologicznymi. Od dziecka jest milczący i nieco mroczny, a także wybuchowy, energiczny oraz uzdolniony. Kiedy odwiedza swoją prababcię, a później zaczyna u niej mieszkać, żyje według wcześniej ustalonych reguł, jakich postanawia nie przekraczać. Aż w końcu poznaje Georgię, która nigdy nie poddaje się - nawet wtedy, gdy ktoś ją odtrąca. Ona nadal walczy w myśl zasady: "jeśli nie wpuści mnie drzwiami, wejdę oknem".   

Po raz pierwszy spotkałam się z książką, w której bohater ma tak bezcenny i oryginalny dar - widzi zmarłych oraz ich wspomnienia. To ogromna odpowiedzialność, dlatego aby jakkolwiek uporać się z nią, Mojżesz czuje nieodpartą potrzebę malowania obrazów, które widzi. Przysparza mu to wielu kłopotów, tym bardziej, że w okolicy zaczęło ginąć wiele młodych blondynek... Jedyną osobą, która wierzy mu bezgranicznie, okazuje się Georgia. Jednak chłopak stara się uczynić wszystko, aby oddalić ją od siebie, ponieważ nie chce obarczać jej swoimi problemami. Dziewczyna nie należy do tych, które rezygnują zbyt szybko - w zasadzie doskonale wiadomo, że zakazany owoc smakuje najlepiej, a to, co zabronione, kusi najbardziej. 

Bałam się tej książki. Obawiałam się, że to kolejna historia z gatunku New/Young Adult o tym samym, już nieco nudnym schemacie, którą czyta się przyjemnie, ale bez fajerwerków. Ile można czytać o tym samym? Nawet najwspanialsze opowieści mogą znudzić się, gdy od razu wiemy, jak się skończą. Teraz, gdy jestem już po tej lekturze, zapewniam, że Amy Harmon wniosła coś świeżego, za czym tęskniłam od dawna... Owszem, w Prawie Mojżesza znajduje się zły chłopak i dobra dziewczyna, ale ich charaktery nie są jedynie czarne i białe. Autorka dotyka trudnych tematów, znanych nam z innych powieści, ale dorzuca też pewne nowości, jakich na próżno szukać gdzieś indziej.

(...) być może nikt z nas nie jest bezpieczny. Nie tak prawdziwie. Nawet przy ukochanych osobach. Nawet przy osobach, które nas kochają. *

Nie wiem, jak Amy Harmon to uczyniła, ale na tej stosunkowo niewielkiej ilości stron zawarła wszystko, co najlepsze i najważniejsze. W książce dzieje się tak wiele, a z drugiej strony treść zdaje się płynąć powoli, aby czytelnik mógł rozsmakować się w niej, ale nie zachłysnąć. Dar, jaki posiada Mojżesz, zakrawa o powieść z gatunku fantastyki, czyli tego z czym mi nie po drodze. Od lat zakochana jestem w historiach przedstawiających prawdziwe życie, a nie mało realistyczne wizje autorów. W tym przypadku wspomniana zdolność została pokazana w taki sposób, że uwierzyłam w nią od pierwszej chwili, nie wątpiąc w nią ani przez sekundę. Do tego stopnia, iż zaczęłam poważnie myśleć o tym, że być może/na pewno wokół nas krążą zmarli, którzy towarzyszą nam w codziennych czynnościach, nagradzając swoją opieką...

Poczułam przerażenie, zerkając na okładkę z potwierdzeniem, iż ta historia nie kończy się happy endem. Teraz wiem, że to nie do końca prawda, chociaż pewnie zależy to od punktu widzenia danego czytelnika (owszem, nieco zawiodło mnie te niedotrzymanie słowa związane z nieszczęśliwym zakończeniem, ale z drugiej strony nie przeżyłabym tego...). Co prawda, dążąc do owego szczęścia, bohaterowie niejednokrotnie tracili grunt pod nogami, jednak życie nie oszczędza większości z nas. Jest podłe i okrutne, ale kiedy już ledwo stąpamy po ziemi, nagradza nas za podjęty wysiłek. 

Prawo Mojżesza to powieść, którą będę wspominała z łezką w oku. Ta książka pozostanie ze mną na długo. Kiedy będę zmęczona kolejną nieprzespaną nocą, wychodzącymi zębami, brakiem humoru u mojego syna czy jego płaczem spowodowanym tym, że zeszłam z pola widzenia na sekundę, to przypomnę sobie tę historię. Gdy zacznę tęsknić za kimś, kogo już nie ma przy mnie, bo odszedł za wcześnie, to wspomnę tę lekturę i uśmiechnę się, wiedząc, że na pewno owa osoba jest gdzieś przy mnie. Zapamiętam również, że czasami, aby kogoś ocalić, trzeba pozwolić mu odejść. Jednocześnie należy walczyć do samego końca i nie skreślać innych, jeśli zrobił to już każdy. Jedna osoba potrafi ocalić każdego... jeśli tylko chce.

* cytat ze str. 279

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy nowości, Czytamy powieści obyczajowe, Dziecinnie oraz Dziecięce poczytania.