Moje serce należy do ciebie - Alessio Puleo

Tytuł oryginału: Il mio cuore ti appartiene

Wydawnictwo: Muza

Data wydania: 11 maja 2016

Liczba stron: 384

Przedmowa Federica Mocci tak mnie pochłonęła, że z ogromnym entuzjazmem podeszłam do książki Puleo, jednocześnie obiecując sobie, iż w końcu muszę poznać twórczość przedmówcy. Początek powieści utrzymywał mnie nadal w bardzo dobrym humorze - zaskoczył mnie całkiem niezły warsztat autora, jednak z każdą kolejną przewróconą stroną moje wniebowzięcie kruszyło się jak nadłamany ząb... 

18-letnia Ylenia przeprowadza się do nowego kraju z powodów znanych jedynie jej ojcu. Początkowo jest załamana tym obrotem spraw, jednak szybko nawiązuje nowe znajomości - w tym poznaje swojego rówieśnika Alexa, który wpada jej w oko. Chłopak pochodzi z sycylijskiej rodziny, a do tego znany jest z lenistwa, niechęci do nauki oraz zamiłowania do spotkań z dziewczynami. Pod wpływem Ylenii stara się zmienić własne przyzwyczajenia, jednak nie rozumie dystansu, jaki nieustannie tworzy dziewczyna. Ylenia nosi w sobie tajemnicę, która łamie serca najbliższych...

Wiadomo, że wiele historii potoczyłoby się inaczej, gdyby ludzie tak bardzo nie kłamali, ale nie ma na to rady. Jeśli sprawy mają się tak, jak się mają, to znaczy, że jest po temu jakiś powód. *

Wiek nastoletni bywa bardzo burzliwy, a młodzież niejednokrotnie postępuje zupełnie nieracjonalnie i bezzasadnie. Jednak uważam, że to, co przystoi dwunastolatkom, niekoniecznie dobrze wygląda u osiemnastolatków, którzy powinni zachowywać się już zdecydowanie dojrzalej niż młodsi koledzy. Nie dotyczy to jednak Ylenii i Alexa, którzy niejednokrotnie postępują, jakby mieli po co najmniej sześć lat mniej. Alex wraz ze swoją bujną wyobraźnią irytuje na każdym kroku, a jego nieustanne myślenie o seksie zdaje się już przesadzone. Doskonale rozumiem, że nastolatek może mieć problemy z powściągnięciem swojej seksualności, jednak starszy chłopak powinien posiadać umiejętność poskramiania swojej żądzy w pewnych sytuacjach. Czując się odrzucony, zamiast poważnie porozmawiać z Ylenią, korzysta niemal z każdej nadarzającej się okazji bycia bliżej z jakąś dziewczyną, po czym rozpacza, bo przecież kocha inną. Litości... Chłopie, skoro jesteś pełnoletni, to zachowuj się, jak na dorosłego faceta przystało. (To apel do wszystkich tych, którzy zachowują się jak ciepłe kluchy, a gdy pojawi się okazja, to biegną z wywieszonym językiem. Trochę konsekwencji w swoich czynach!)

W zasadzie zachowanie Ylenii też pozostawia wiele do życzenia. Z jednej strony rozumiem jej rozterki, wszak sama nie wiem, jak postępowałabym na jej miejscu, ale dziewczyna nawet kiedy jeszcze nie wie, o tym co ją czeka w najbliższej przyszłości, zachowuje się jak podlotek - najpierw chce, a później nie; zaraz prosi, po czym odrzuca i płacze, że jednak chciałaby... Chyba już jestem za stara na takie historie - nie wzbudzają we mnie już nawet litości czy rozbawienia, ale irytację... dużo irytacji. 

Moje serce należy do ciebie to powieść niezwykle przewidywalna. Już sam opis, znajdujący się na tylnej okładce, jest tak sugestywny, że nie trzeba długo ruszać głową, aby domyślić się, jak potoczy się owa historia. Kolejne wydarzenia następują po sobie zdecydowanie zbyt szybko, przez co czytelnik nie ma okazji przywiązać się do bohaterów czy głębiej wczuć w ich losy. Do tego autor potraktował po macoszemu główny temat książki, skupiając się na miłosnych rozterkach nastolatków oraz ich ciągłym rozmyślaniom o współżyciu. Alessio Puleo nieustannie wraca do tematu prostytutek, wplatając go niemal wszędzie, co staje się niekiedy tak sztuczne i niepotrzebne, że zaczęłam zastanawiać się, skąd ta obsesja na punkcie pań do towarzystwa... Zabrakło mi większej ilości informacji o chorobie Ylenii, oddawaniu organów, nielegalnym handlu narządami czy dzieciństwie oraz rodzinie Alexa. Pisarz zbyt często zwracał uwagę na niepotrzebne wątki, zamiast zająć się tym, co powinno być głównym tematem tej historii. 

W tej książce znajduje się jeszcze parę wątków wzbudzających moje wątpliwości, jednak nie chcę wylewać kolejnych żalów, ponieważ podejrzewam, że ta książka może spodobać się niektórym osobom. Poleciłabym ją nastolatkom, ponieważ istnieje spora szansa na to, iż będą mogły utożsamić się z bohaterami, czego ja już nie potrafię (przynajmniej w tym przypadku, bo pomimo swojego wieku niejednokrotnie udaje mi się rozumieć niektórych bohaterów literackich, jednak Ylenia i Alex to zupełnie nie moja liga). Myślę, że niektórych ta historia może nawet doprowadzić do łez, o ile nie domyślą się od razu jej zakończenia. Osobiście uważam, iż jest to historia z ogromnym potencjałem, niestety nie został on wykorzystany, nad czym ubolewam.

* cytat ze str. 57

Książka bierze udział w wyzwaniach: Cztery pory roku, Czytamy nowości, Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania, Dziecinnie oraz Pod hasłem.