Niebieskie migdały - Katarzyna Zyskowska-Ignaciak

Wydawnictwo: Filia

Data wydania: 15 czerwca 2016

Liczba stron: 334

Kiedy dotrzemy do pewnego etapu życia, ludzie zaczynają oczekiwać od nas rozsądnego i przemyślanego postępowania, pozbawionego wszelakich mrzonek. Tym bardziej, jeśli w tym czasie zostajemy rodzicami - niekiedy wydaje się, że powinniśmy zaszyć się w domu, w pełni poświęcając się dziecku. Jednak czy istnieje konkretny wiek, gdy człowiek musi pozbawić się marzeń i przestać myśleć o niebieskich migdałach?

28-letnia Balbina Górejko, zwana zdrobniale Iną, jest młodą dziennikarką w kobiecym czasopiśmie, której życie przewraca się do góry nogami wraz z narodzinami syna. Okazuje się, że macierzyństwo nie jest tak proste i piękne, jak pokazuje prasa oraz telewizja. Szczególnie jeśli jest się samotną matką, a ojciec dziecka to znany prezenter telewizyjny, któremu nie w głowie wychowywanie dziecka. Do tego wszyscy na horyzoncie zdają się swatać Inę z kimkolwiek tylko się da, co nie ułatwia jej życia oraz odnalezienia się w roli mamy.

(...) może nie warto po małym niepowodzeniu od razu zapominać o swoich pragnieniach, czasami trzeba troszkę powalczyć (...)? *

Książka zawiera masę sympatycznych bohaterów - aż żałuję, że tak niewiele tu władczej, ale kochanej babci Stefanii, nieco ekscentrycznej matki głównej bohaterki, wspaniałomyślnego ojca o nerwach ze stali oraz wspaniałych, oddanych przyjaciół. Można tylko pozazdrościć Inie tylu dobrych ludzi, jakich ma wokół. Chociaż w swoim życiu trafiłam na kilku niezbyt odpowiednich kandydatów do swojej ręki, to może pochwalić się wiernymi bliskimi, którzy są w stanie poruszyć niebo i ziemię, aby jej pomóc. To ogromne szczęście, jakiego życzę każdemu z nas.

Główna bohaterka zderza się z rzeczywistością, która okazuje się nie tak kolorowa, jakby można było się spodziewać. Macierzyństwo nie jest łatwe - to trudna i długa droga składająca się z ogromu przeciwności oraz wymagająca masy pracy, jednak efekt jest tego wart. Częste kolki, ciągły płacz z bliżej nieznanej przyczyny, problemy ze znalezieniem odpowiedniej osoby do opieki nad dzieckiem pod naszą nieobecność, samodzielne znoszenie wózka z wysokiego piętra czy stanie w długich kolejkach, gdzie nikt nie przepuści matki z wrzeszczącym niemowlakiem, to jedynie kropla w morzu... Jednak wszystkie poświęcenia i problemy są warte ujrzenia uśmiechu na twarzy własnego dziecka, ponieważ jest to bezcenne.

Niektóre wzmianki dotyczące tematów macierzyńsko-dziecięcych wzbudziło we mnie zażenowanie, chwilę złości, jak i niedowierzanie. Po pierwsze zirytowały mnie narzekania głównej bohaterki związane z zamieszkaniem wraz z dzieckiem na trzydziestu kilku metrach kwadratowych. Doskonale wiem, że nie jest to wiele, jeśli porówna się to z metrażem, jaki posiada wiele innych osób, ale ja przebywam w takim mieszkaniu nie tylko z synem, ale także mężem i naprawdę dajemy radę. Nie jest to luksus i pewnie za kilka lat rozejrzymy się za czymś większym, szczególnie dlatego, iż mamy w planach kolejne potomstwo, ale znam wielodzietne rodziny mieszkające całe życie na takim metrażu, dlatego mama plus dziecko to nie tak wiele, jak na tyle metrów kwadratowych. Do tego dochodzi marudzenie związane z pobudką przed szóstą rano czy dwukrotnym przebudzeniem się dziecka w nocy - o ludzie, co mam powiedzieć ja, kiedy mój syn potrafi wstać dwanaście razy w ciągu dziesięciu godzin? Poza tym wzmianki o diecie matki karmiącej, która powinna żywić się jedynie gotowanymi posiłkami (obowiązkowo z gotowaną marchewką!), a o kawie tylko pomarzyć, sprawiły, iż szkoda zrobiło mi się młodych mam, które sięgną po tę lekturę i uwierzą, że tak powinno być...  Gdyby tego było mało, Kajtkowi można pozazdrościć apetytu - nie słyszałam jeszcze, aby kilkumiesięczne niemowlę potrafiło zjeść zawartość czterech słoiczków w ciągu dwóch godzin. Jednak kiedy przymknie się oko na te kilka niedopowiedzeń, wyłania się naprawdę całkiem niezła historia - być może nie zapadnie ona w głowie na długi czas, ale umili go wielu czytelniczkom. 

Twórczość Katarzyny Zyskowskiej-Ignaciak poznałam już za sprawą wspaniałej trylogii Upalne lato,  a także powieści Wieczna wiosna, dlatego z nieskrywaną przyjemnością sięgnęłam po jej nowość,  a w zasadzie wznowienie, czyli Niebieskie migdały. Tak jak spodziewałam się, to powieść bardzo lekka i poprawiająca humor, acz przewidywalna, zatem idealnie nadaje się na jesienny wieczór. Spędziłam przy niej kilka niezwykle przyjemnych chwil, dlatego mogę polecić ją wszystkim paniom potrzebującym książki dla rozluźnienia, jednocześnie nie należącej do nader głupkowatych lektur. Być może nie przekazuje ona niezwykle wartościowych rad, jednak można wysnuć z niej parę dobrych refleksji. 

* cytat ze str. 328

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy nowości, Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania oraz Pod hasłem.

Za książkę serdecznie dziękuję księgarni: