Opowieść niewiernej - Magdalena Witkiewicz

Wydawnictwo: Filia

Data wydania: 20 lipca 2016

Liczba stron: 320

Zdrada to na tyle kontrowersyjny temat, że rzadko się o nim mówi. Nikt z nas nie chciałby być zdradzonym, a i zdradzenia swojego partnera większość z nas nawet sobie nie wyobraża. Jednak czy możemy zapewnić, że nigdy nie dopuścimy się takiego czynu? Czy mamy prawo oceniać tych, którzy zdecydowali się na takowy manewr? Może zdrada zdradzie nierówna?

Ewa kocha swojego męża i przez bardzo długi czas zdaje się nie zauważać, że ich związek zaczyna się sypać. Maciek od samego początku bardzo racjonalnie podchodzi do ich małżeństwa, decydując się na nie głównie ze względów ekonomicznych, bo przecież łatwiej jest z odprowadzaniem podatku, jeśli posiada się żonę. Dokładnie tak podchodzi do bycia z Ewą - uważa, że skoro już ją "posiadł", to ona ma chodzić jak w zegarku, ustępując na każdym kroku i wypełniając jego polecenia. Marzenia Macieja opierają się głównie na wybudowaniu dużego domu oraz pięcie się po szczeblach kariery zawodowej, co zupełnie nie ma związku z pragnieniami jego żony, która chciałaby zostać matką. 

Ich związek błyskawicznie zostaje pozbawiony bliskości, miłych słów i przyjemnych gestów. Za to do małżeństwa Ewy i Macieja szybko wkrada się rutyna oraz obojętność, szczególnie ze strony męża, który nie widzi potrzeby randek czy jakichkolwiek starań, skoro są już małżeństwem. Samotność we dwoje jest zdecydowanie gorsza niż w pojedynkę, gdyż w takim przypadku nie ma żadnych szans na polepszenie owej sytuacji. O miłość trzeba dbać we dwoje, bo jedna osoba może nawet stać na głowie, ale na nic zdadzą się jej starania, kiedy druga połowa nie czuje potrzeby zmiany na lepsze. 

Wiecie... Bo siebie trzeba kochać. Bardzo. I lubić siebie trzeba. I szanować. I musicie się sobie podobać. (...) Bo jeżeli sami siebie nie lubicie, nie kochacie, to jak możecie wymagać, by inni was kochali? Jeżeli sami nie zasługujecie na swoją miłość, to jak możecie zasługiwać na miłość innych? Męża? Żony? Czasem przychodzi ktoś do mnie z płaczem. "On mnie nie kocha", mówi. A ja wtedy pytam: czy ty kochasz siebie? *

Historia Ewy utwierdza mnie w przekonaniu, że nie tylko w moich okolicach istnieje przekonanie, że jeśli mąż nie pije, nie bije, nie podrywa innych kobiet i nie wychodzi z kumplami na piwo, to jest ideałem. Owszem, są to bardzo pożądane zachowania, ale gdzie jest mowa o staraniu się, pomaganiu, wsparciu, bliskości, miłości, chemii, dążeniu do realizacji wspólnych marzeń? Czy wystarczy, aby mąż nie używał przemocy wobec nas i nie upijał się codziennie, abyśmy wręcz musiały całować go po stopach i wysławiać pod niebiosa? Przy jednoczesnym usługiwaniu mu poprzez codzienny trzydaniowy obiad, podsuwanie kapci, wręczanie gazety i podawanie zimnego piwka, żeby chociaż nie przyszło mu do głowy, aby wypić je z kumplami? 

Przez cały czas kibicowałam głównej bohaterce, mocno zaciskając kciuki w celu życzenia jej wszystkiego najpiękniejszego. Do każdego w końcu powinno uśmiechnąć się szczęście, wszak lepiej późno niż wcale. Przerażający jest fakt istnienia takich ludzi jak Michał, którzy potrafią okręcić innych wokół palca w tak idealny sposób - nawet rodzice Ewy stoją po jego stronie, gdyż ów mężczyzna posiada dar przekonywania do siebie przez przeinaczanie faktów, oczywiście na swoją korzyść. Z miejsca polubiłam Michała, przyjaciela głównej bohaterki, który jawi się niemal jako ideał. Mało jest takich mężczyzn gotowych do odnalezienia gwiazdki z nieba, aby uszczęśliwić ukochaną. Co prawda, pod koniec niezdecydowanie Ewy zaczęło mnie irytować - zanim postawić wszystko na jedną kartę, kobieta błądziła i sama już nie wiedziała, czego chce. Na szczęście w końcu ogarnęła się, rozumiejąc, co jest w życiu najważniejsze.

Jakie to dziwne, że gdy człowiek jest szczęśliwy, często nawet o tym nie wie. Nie zdaje sobie z tego sprawy. Dopiero później, żyjąc wspomnieniami, zauważa, że to, co go wtedy spotkało, to było właśnie szczęście. **

Miałam już przyjemność poznać styl pisania Magdaleny Witkiewicz dzięki Awarii małżeńskiej, Pierwszej na liście oraz Szkole żon. Jednak nie spodziewałam się, że Opowieść niewiernej skradnie moje serce i sprawi, że ów tytuł znajdzie się na liście moich ukochanych książek. Poznając historię głównej bohaterki, miałam nieodparte wrażenie, że Ewa siedzi obok mnie i opowiada mi o swoim życiu, popijając ciepłą kawę z kubka, wygodnie rozsiadając się na mojej kanapie... Narracja dosłownie płynie, a książki nie sposób odłożyć. Tak mnie wciągnęła, że dosłownie musiałam zmuszać się do pójścia spać - jestem przekonana, że gdyby nie nieustanne pobudki mojego syna, to zarwałabym noc dla tej wspaniałej powieści.

Opowieść niewiernej porusza masę bardzo ważnych tematów - całkowite uzależnienie od partnera, rozkład pożycia małżeńskiego, pracoholizm, marzenia o dziecku, poronienie oraz utratę pracę z powodu blokowania etatu, kiedy zajdzie się w ciążę (o tak, kobiety w naszym kraju nie mają lekko, jeśli marzą o posiadaniu malucha). Losy Ewy pokazują, że zdrada uzależnia, ale w zasadzie potrafi doprowadzić również do czegoś konstruktywnego - umożliwia podjęcie trudnej decyzji o wprowadzeniu zmian do swojego życia. Mówi się, że czasu nie można cofnąć. Niby nie mamy takiej możliwości, ale jeśli istnieje okazja powrotu do momentu, w którym byliśmy szczęśliwi, nawet gdy wymaga to dokonania innego wyboru, to nie wahajmy się. Nigdy nie jest za późno na zmiany w życiu, które mogą doprowadzić do bycia szczęśliwym. 

* cytat ze str. 100

** cytat ze str. 113

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy nowości, Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania oraz Grunt to okładka.

Za książkę serdecznie dziękuję księgarni: