Hormonia - Natasza Socha

Wydawnictwo: Pascal

Seria/cykl: Matki, czyli córki

Data wydania: 25 maja 2016

Liczba stron: 350

W życiu każdej kobiety nadchodzi czas, kiedy powoli przestaje być ona kandydatką na potencjalną matkę, czemu towarzyszą uderzenia gorąca, bóle głowy, rozdrażnienie, gwałtowne zmiany nastroju, nerwowość, a nawet stany depresyjne. Menopauza nikomu nie kojarzy się z czymś miłym, a wręcz przeciwne - wiele kobiet boi się jej jak ognia, wierząc, że nadejście klimakterium oznacza kres bycia atrakcyjną i interesującą istotą...

Kalina niebawem będzie obchodzić 46-te urodziny, jednak Kostancja, jej matka, nadal czuje się upoważniona do kierowania życiem córki. Główna bohaterka, zawsze wyręczana i ganiona za wszystko, nie potrafi odciąć pępowiny łączącej ją z matką, przez co jej życie nieustannie stoi w miejscu, a zbliżający się czas przekwitania zaczyna jej niezwykle ciążyć. Znajomość z nieco ekstrawaganckim i jednocześnie piekielnie inteligentnym Kosmą sprawia, że Kalina zaczyna czuć się niezależną kobietą, co staje się bardzo nie w smak jej matce... Tym bardziej, iż główna bohaterka postanawia spełnić swoją osobistą listę marzeń - zachowań, o których wcześniej bała się nawet pomyśleć, aby nie zdenerwować matki.

(...) to nie starość jest przekleństwem, przekleństwem jest młodość, przerażona faktem, że też się w końcu pomarszczy. *

Z każdą kolejną stroną, na której pojawiała się matka Kaliny, moja irytacja rosła wręcz błyskawicznie. Ta kobieta tak mi działała na nerwy, że ma ogromne szczęście, iż jest jedynie postacią fikcyjną. Dawno nie spotkałam się z tak wyrachowaną i obłudną bohaterką literacką. Wpędzanie w poczucie winy własnej córki doprowadzało mnie do szewskiej pasji... Och, jak dobrze stało się, Kalino, że w końcu przejrzałaś na oczy!

Zanim pójdzie się do przodu, trzeba spojrzeć w tył. To stary psychologiczny mechanizm uświadamiający człowiekowi, że nie da się wykonać żadnego ruchu bez pogodzenia z przeszłością. Wykreowanie nowej rzeczywistości jest możliwe tylko wtedy, gdy żaden demon nie ściska nam gardła. **

Hormonia to powieść lekka i przyjemna, której lektura nie sprawia żadnej trudności. Nie jest to książka wymagająca ani ambitna, ale lubię czasami sięgnąć po takie typowe czytadło, które, mimo wszystko, porusza istotne tematy. Pod warstwą kołderki stworzonej z ironii, potężnej dozy humoru oraz wielu absurdalnych sytuacji kryje się niemała dawka mądrości skłaniających do refleksji. To historia o nadopiekuńczości, która bardzo negatywnie wpływa zarówno na dziecko, jak i matkę. Na dłuższą metę bycie matką-kwoką nikomu nie przynosi korzyści, a jedynie sprawia ogrom przykrości, rzucając wiele kłód pod nogi. To, co w dzieciństwie wydaje się naturalne, wszak każdy rodzic pragnie otoczyć swoją pociechę wielkim ramieniem i opieką, w dorosłym życiu przestaje być zdrowe. Należy darzyć dzieci miłością i wsparciem, jednocześnie dając im odpowiednią dawkę samodzielności, aby nie wychować kalek życiowych...

Nigdy nie wiadomo, który moment w życiu całkowicie je zmienia. Czasem kopnie człowieka prąd, a wtedy doznaje on wizji, po których zaczyna malować obrazy, czasem spotyka na swojej drodze guru, który namawia go by zrzucił odzież i biegał nago po lesie, szukając prawdziwego ja, a czasem trzeba sobie złamać serce. Każdy powód jest dobry, by spróbować czegoś nowego. Najtrudniej jest wyjść z kokona przyzwyczajeń, zwłaszcza takich, które dają poczucie bezpieczeństwa. ***

Historia Kaliny uświadamia, że nigdy nie jest za późno na zmiany. Życie przelewa się przez palce, biegnąc zdecydowanie zbyt szybko, jednak nie wolno zapominać, że jesteśmy po to, aby korzystać z życia, a nie siedzieć w domu z nosem spuszczonym na kwintę, użalając się nad sobą. W każdej sytuacji trzeba doszukiwać się pozytywnych stron, a nie skupiać na samych negatywach - nawet wchodzenie w okres przekwitania może być pięknym, choć jednocześnie niełatwym, momentem.

Niezmiernie cieszę się, iż na mojej półce czeka już kontynuacja Hormonii - autorka pozostawia tyle niedopowiedzeń i otwartych wątków w pierwszym tomie, że nie mogę doczekać się, aż ponownie spotkam się z poznanymi bohaterami, do jakich od razu zapałałam sympatią. 

* cytat ze str. 207
** cytat ze str. 338
*** cytat. ze str. 14

Książka bierze udział w wyzwaniach: Cztery pory roku,  Czytamy nowości, Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania, Pod hasłem oraz Zaczytajmy się.