Dziewczyna, którą kochałeś - Jojo Moyes [PRZEDPREMIEROWO!]

Tytuł oryginału: The Girl You Left Behind

Wydawnictwo: Między słowami

Data wydania: 11 stycznia 2017

Liczba stron: 540

Nie miałam bladego pojęcia, czego mogę spodziewać się po tej książce. Przyznam szczerze, że bałam się tej lektury ze względu na to, iż tak zachwalane Zanim się pojawiłeś nie skradło mojego serca. Na szczęście moje obawy ulotniły się już po przewróceniu kilku pierwszych stron Dziewczyny, którą kochałeś. Szybko przekonałam się, że tym razem historia stworzona przez Jojo Moyes zauroczy mnie, poruszy i porwie...

Akcja powieści rozpoczyna się w niewielkim francuskim miasteczku pod koniec 1916 roku. Pierwsze rozdziały przedstawiają życie prostych ludzi, którzy zostają wystawieni na próbę, gdzie nikt nie wychodzi bez jakiegokolwiek uszczerbku na ciele czy duszy. Wojna, mocniej lub słabiej, dotyka każdego. W pewnym momencie historia urywa się, a autorka przenosi nas do Londynu i 2006 roku, uświadamiając, że nawet pozornie nieistotne szczegóły sprzed lat przez dziesięciolecia wywierają wpływ na ludzkie życie. Jojo Moyes co jakiś czas delikatnie powraca do wspomnień wojennej zawieruchy, aby rozjaśnić w głowach zarówno czytelnikom, jak i bohaterom snutej opowieści. 

W Dziewczynie, którą kochałeś prym wiodą dwie kobiety. Francuzka Sophie prowadząca mały hotelik, starająca się choć na chwilę zapomnieć, że jej kraj znajduje się pod niemiecką okupacją, a ukochany mąż przebywa gdzieś daleko. Angielka Liv, która nie potrafi pogodzić się z utratą męża, a jej jedyne pocieszenie w starannie pielęgnowanej samotności stanowi obraz pewnej kobiety. Pomimo tego, iż obie żyją w zupełnie innych czasach i odrębnej rzeczywistości, łączy je więcej, niż można byłoby przypuszczać. Ich siła, dobroć, umiejętność zażartej walki o szczęście to coś, czego można pozazdrościć. 

Liczy się tylko prawda (...). Bez niej żonglujesz jedynie durnymi wyobrażeniami innych ludzi.*

Do gustu przypadły mi obie części książki - zarówno te z początku XX wieku, jak i te poruszające bardziej współczesne realia. Niemniej muszę oddać hołd retrospekcjom, które wywołały we mnie najwięcej emocji. To właśnie opowieści Sophie trafiły do mnie najmocniej, sprawiając, że niejednokrotnie moje serce chciało wyrwać się z piersi. Każda historia wojenna wzrusza i sprawia cierpienie, ale jednocześnie daje siłę oraz wiarę w ludzi, którzy pomimo kłód rzucanych pod nogi, wojny i głodu, potrafią okazać serce innym, dzieląc się resztkami tego, co posiadają. Wśród bólu, łez, tęsknoty i śmierci można odnaleźć skrawki ludzkiej dobroci, która jak nic innego potrafi utrzymać przy życiu.

Utwór Jojo Moyes porusza temat walki - nie tylko dobra ze złem, ale także walki z samym sobą oraz o to, co kochamy. Czasami wydaje się ona z góry przegrana, jednak póki jest przynajmniej iskierka nadziei, wiara nie powinna osłabnąć ani na sekundę. Generalnie życie słynie z tego, że nie rozpieszcza nas zbyt mocno, nieraz zsyłając na nas jakąś tragedię. Takie momenty osłabiają naszą siłę, ale należy pamiętać, że nie wolno nieustannie tkwić w przeszłości, rozgrzebując ją na nowo. Trzeba ruszać z miejsca, nawet jeśli sprawia to przeogromny ból - w końcu stanie się nieco mniejszy i słabszy, a my odkryjemy życie na nowo.

Życzę każdemu, aby mógł kończyć rok taką powieścią. Człowiek od razu pozytywniej patrzy na przyszłość i wierzy, że nadchodzący czas będzie jeszcze piękniejszy. Jednak nie zwracajcie uwagi na to, czy rok się kończy, zaczyna, a może dopiero mija jego połowa - zaczytujcie się w tej historii, bo jest warta każdej pochwały. 

* cytat ze str. 454

Książka bierze udział w wyzwaniach:  Czytamy nowości, Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania oraz Zaczytajmy się.