Jestem mamą. Nie mam czasu na czytanie.

Tytuł tego wpisu jest nieco przewrotny i niezgodny z prawdą, ale niejednokrotnie spotykam się ze zdziwionymi spojrzeniami, a także komentarzami przepełnionymi niedowierzaniem związanym z tym, iż mam małe dziecko i czytam. Tak, moi kochani, odkąd jestem mamą czytam jeszcze więcej niż przed porodem. Nieraz słyszę: "pewnie masz grzeczne dziecko, co daje ci czytać" czy "ja nie mam czasu, bo muszę gotować/sprzątać/zajmować się dzieckiem". Uwierzcie, ja też jestem mamą i też mam furę obowiązków, ale za bardzo kocham literaturę, aby zrezygnować z niej tylko dlatego, że zostałam matką... Serio, moje dziecko nie potrafi zająć się sobą dłużej niż kilka minut, zatem wymaga mojej nieustannej uwagi, ale czytam i to więcej niż kiedyś, gdy byłam uczennicą, której jedynym obowiązkiem było posprzątanie mieszkania w sobotę oraz ewentualna nauka na zbliżającą się klasówkę.

Przez dłuższy czas najwięcej czytałam podczas karmienia Jasia. Początkowo trwało to po 40 minut, zatem w tym czasie można było przewrócić naprawdę wiele stron. Do tego wystarczyło położyć książkę obok, a dziecko trzymać na rękach lub łóżku. Teraz owa opcja nie wchodzi już w grę - nie dość, że moje dziecko najada się w 3 minuty, to do tego książka mamy jest tak fantastyczną sprawą, że nawet głód przestaje być istotny. W takim przypadku należy wyciągać rączki i robić wszystko, aby przeczołgać się do maminej lektury, żeby poszarpać się z książką chociaż przez chwilę. Ja akurat karmię piersią i mam zamiar kontynuować to jeszcze sporo czasu, jednak w przypadku mam karmiących mlekiem modyfikowanym sprawa może wydawać się nieco prostsza - kiedy mama widzi, że dziecko zjadło konkretną ilość mleka, a brzuszek stał się pełny, to najczęściej maluch jest zadowolony i chętnie spędzi kilkanaście minut (a może nawet więcej?) wśród swoich zabawek w towarzystwie mamy, która siedzi obok z książką w dłoniach. Podczas karmienia piersią nie wiadomo, ile dziecko zjadło, więc niekiedy powodu jego marudzenia można się tylko domyślać, bo nie wiadomo czy to głód, nuda, ból bądź zły humor.

Nieraz pokazywałam Wam również zdjęcia, na których mogliście ujrzeć, że czytam podczas spacerów - nie siedząc na ławce, kiedy Jaś śpi, ale wioząc go w wózku i trzymając książkę w dłoni. Teraz stało się to niemożliwe, ponieważ syn nie usypia już na podwórku, ale ogląda widoki, często denerwując się, zatem nici z czytania. Do tego wożę go przodem do siebie, więc nie mogę oprzeć powieści na daszku wózka. Niemniej na pewno będę to praktykowała w wakacje, o ile Jaśko zechce jeszcze jeździć w swojej furze.

Kiedy jadę samochodem (jako pasażer), zawsze zabieram ze sobą książkę. Korzystam, jak mogę - do pobliskiego dużego miasta mam przynajmniej 30 kilometrów, zatem w tym czasie zawsze udaje mi się przewrócić chociaż kilkanaście stron. Poza tym, czasami mąż musi coś załatwić, a jeśli Jaś w tym czasie śpi, to również korzystam i czytam. 

Aktualnie najczęściej sadzam Jasia na macie edukacyjnej lub w łóżeczku z zabawkami i leżę obok z książką. Niestety moje dziecko nie lubi bawić się samo, ale zawsze udaje mi się wyłuskać te 5 cennych minut na lekturę. Syn bardzo zabiega o moją uwagę, dlatego zazwyczaj w przerwach na czytanie, gadam do niego i rozśmieszam, aby chociaż przez kilka minut zajął się czymś innym niż leżenie na mamie. ;-) 

Najfajniejszym czasem są dni, kiedy w domu jest mój mąż - wtedy możemy podzielić się obowiązkami związanymi z zajmowaniem się dzieckiem. Kiedy tylko pogoda dopisuje, mąż wychodzi z synkiem, a ja mogę wtedy nieco odpocząć... wiadomo jak. ;-) Chociaż najczęściej wtedy zabieram się za tworzenie nowych wpisów, ale później staram się sięgnąć po oczekującą lekturę.

Można też sięgać po książkę wieczorami, czego ja akurat nie mogę uskuteczniać z trzech prostych powodów. Po pierwsze, kiedy Jaś uśnie, w końcu mam możliwość spędzenia czasu wraz z mężem, więc wtedy lubię się "odchamić" i obejrzeć ulubiony program bądź interesujący film. Po drugie, wieczorem jestem na tyle zmęczona, że nie mam już sił ani ochoty na czytanie. Po trzecie i najważniejsze, mój syn budzi się po 7-12 razy w nocy, dlatego i tak rano wyglądam jak zombie, a gdybym miała jeszcze zarywać noc dla książki, to w ogóle mogłabym nie pokazywać się ludziom na oczy. 

Jesteś mamą i twierdzisz, że chciałabyś powrócić do czytania, ale nie masz na to czasu? Uwierz, że masz, tylko nie potrafisz (lub nie chcesz) go odpowiednio wykorzystać. Ja też sprzątam, piorę, gotuję, karmię, codziennie wychodzę z dzieckiem na podwórko, odwiedzam rodzinę, a do tego czytam, kiedy mogę. Nie robię tego zawsze, bo są dni, kiedy nawet nie tykam książki, bo po prostu nie mam takiej możliwości, ale staram się przeczytać chociaż kilka stron dziennie. Sporą rolę odgrywa tutaj to, iż nie oglądam telewizji, która jest ogromnym pochłaniaczem czasu, jaki wolę przeznaczyć na czytanie. Zamiast bezsensownie gapić się w telewizor, bawię się z dzieckiem, śpiewam i rozmawiam z nim, słuchamy radia, czytam Jasiowi bądź siedzę obok i czytam swoją książkę, korzystając z chwili.

Wszystko zmienia się jak w kalejdoskopie i wiem, że za jakiś czas Jaś będzie wdrapywał się na wszystko, co możliwe, zatem mój czas ograniczy się jeszcze bardziej. Z tego względu staram się teraz korzystać z tych kilkunastu minut dziennie, aby blog nie świecił pustkami. Dlatego, drogie mamy, jeżeli chcecie podtrzymywać swoją pasję, to bierzcie się za to, bo niektóre wymówki są naprawdę słabe. Kocham czytać i nawet gdybym miała sięgać po jedną książkę w miesiącu, to wiedziałabym, że warto. Nieważna jest ilość, istotne jest to, że chcecie i możecie! Kto jak nie my? Sama po sobie wiem, że im więcej obowiązków, tym lepsza organizacja czasu... :)

A poza tym - dawajcie dobry przykład swoim dzieciom, a tak jak mój Jaś ze wszystkich zabawek zawsze wybiorą... książki. Ja już mam małego czytelnika w domu. A Ty?

Wpis bierze udział w wyzwaniu: Dziecinnie.