Macierzyństwo non-fiction. Relacja z przewrotu domowego - Joanna Woźniczko-Czeczott

Wydawnictwo: Czarne

Seria/cykl: Bez Fikcji O...

Data wydania: 23 maja 2012

Liczba stron: 200

Życie po narodzeniu dziecka ulega diametralnej zmianie. Jakbyśmy nie starali się dbać o przeszłość, z żony i męża przeobrażamy się w matkę oraz ojca - tymi rolami społecznymi będziemy żyć przez dalsze lata. Liczne próby powracania do tego, co było przed pojawieniem się malca, najczęściej spalają na panewce, ponieważ głównym tematem, a wręcz całym światem staje się łysy i bezzębny brzdąc, dosłownie robiący pod siebie.

Macierzyństwo non-fiction. Relacja z przewrotu domowego to książka, którą poleciłabym głównie rodzicom, bo oni już doskonale wiedzą, jak to wszystko wygląda od strony kulis, zatem niejednokrotnie przytakną Joannie Woźniczko-Czeczott. Bezdzietni mogą przerazić się wizją, jaką roztacza autorka, co spowoduje, że nigdy nie poczują się gotowi do bycia rodzicem. Chociaż warto pamiętać, że żadne poradniki i mądrzy ludzie nie przygotują nas do starcia z maluchem - to praca, w której nieraz matka urabia się po łokcie, ale (jakby bezsensownie czy infantylnie to brzmiało) warto, bo każdy uśmiech, buziak czy dotyk dziecka wynagradza wszystko.

W zasadzie lwia część tej książki dotyczy frustracji, z jaką nieustannie zmaga się autorka, a także wiele matek na całym świecie. Woźniczko-Czeczott daje upust swojej złości spowodowanej brakiem informacji o tym, jak naprawdę wygląda macierzyństwo, gdy autorka była jeszcze przed podjęciem owej decyzji. Nieustannie zachęcana przez dzieciatych znajomych postanowiła również skorzystać z tej radości, jaką jest bycie mamą, co zdecydowanie nie spełniło jej oczekiwań. Na pewno niejedna kobieta utożsami się z twórczynią owego dziennika, jednak ja nie do końca należę do tej grupy. Będąc nastolatką, miałam już świadomość, że macierzyństwo to nie pączek oblany lukrem, dlatego zderzenie z rodzicielską rzeczywistością nie wprawiło mnie w osłupienie czy ogromny szok. Owszem, niektóre sprawy mnie zaskakują nadal, zmęczenie niejednokrotnie daje o sobie znać, ale nie oczekiwałam, iż będzie inaczej. Za to nóż otwiera mi się w kieszeni, gdy niektórzy, jak chociażby autorka, narzekają na budzenie się dziecka po sześciu godzinach - serio, to wielki luksus, którego jeszcze nigdy nie zaznałam, odkąd jestem mamą. Zatem życzyłabym wszystkim mamom, aby zaczęły doceniać małe sukcesy - niektórzy mają o wiele gorzej, a muszą jakoś funkcjonować.

Książka przypadła mi do gustu ze względu na poruszaną tematykę, po jaką mogę sięgać bez ustanku. Nieraz w różnych sytuacjach widziałam siebie, swoje dziecko czy bliskie otoczenie - podejrzewam, że każda mama, mniej lub bardziej, pozwoli sobie utożsamić się z autorką. Niemniej cała wizja macierzyństwa ma tutaj nieco negatywne oblicze. Mamy będą wiedziały, że to dość realistyczny obraz, jednak ci, którzy nie posiadają dzieci, mogą nastawić się zbyt pesymistycznie do roli rodzica. Joanna Woźniczko-Czeczott większość czasu skupia się na tym, co najtrudniejsze, ale w konsekwencji pokazuje, że ciężkie czasy w końcu mijają, a posiadania dziecka nie można niczym zastąpić. Bezapelacyjnie jest to skok na głęboką wodę, ale warto go dokonać, jeśli człowiek czuje się na siłach. Skoczysz? A może już skoczyłaś? Czy stoisz na brzegu i masz jeszcze obawy? Jeżeli masz w sobie odwagę - skacz. Będzie ciężko, nieraz zalejesz się łzami z bezsilności czy złości, ale na koniec przekonasz się, że było warto.

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania, Pod hasłem, Zaczytajmy się oraz Z półki.