Dopóki śmierć nas nie połączy - Danuta Noszczyńska

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Data wydania: 2 sierpnia 2016

Liczba stron: 344

Małgosia to 22-latka ucząca się i pracująca na kilka etatów, aby nie powielić losu swojej matki, sióstr oraz dziesiątek kobiet ze wsi, z której pochodzi. Dziewczyna pragnie osiągnąć coś w życiu, ma cele i marzenia niezwiązane z rodzeniem dziesiątego dziecka, gotowaniem rosołu i tłuczeniem schabowych każdej niedzieli oraz dostawaniem lania od męża - tak dla zasady, aby nie rozbestwić się za mocno. Piękno i bezpretensjonalność Małgorzaty spotykają się z męskim uznaniem, czego konsekwencją staje się jej związek ze sporo starszym mężczyzną, który nie widzi świata poza swoją wybranką. Po wielu perturbacjach dziewczyna w końcu spotyka prawdziwą miłość, jednak przeszłość nie pozwala o sobie zapomnieć...

Pomimo niekiedy wulgarnego stylu bycia Małgosi, a także jej nieco wątpliwych poczynań, jest to bohaterka niezwykle sympatyczna, dzięki swojej szczerości, uroczemu nieobyciu, prostolinijności, a także posiadaniu bardzo dobrego serca wrażliwego na krzywdę. Dziewczyna w trakcie swojego niedługiego życia spotykała się z ogromem niezrozumienia ze strony najbliższych, przez co usilnie szuka oparcia w innych, doświadczając go chociażby w osobie starszej sąsiadki. 

Bądź wyrozumiały dla drugiego tak, jak jesteś pobłażliwy dla siebie.

Świetnym zabiegiem jest prowadzenie narracji z perspektywy Doroty, sąsiadki Małgosi, która opowiada o życiu młodej kobiety, odgrywając w nim znaczącą rolę. Dorota to kobieta dość dobrze odnajdująca się w swojej samotności, skupiając się w swojej pracy na pisaniu artykułów do gazety, głównie poruszających tematykę zjawisk paranormalnych. Generalnie nie przepadam za takowymi wątkami w książkach, bo wolę o tym nie myśleć i nie słuchać tego typu historii, które są dość przerażające, jednak Dorota Noszczyńska przedstawiła je w tak intrygujący sposób, iż poznawałam je z wypiekami na twarzy.

To, w jaki sposób autorka nakreśliła losy Gosi... Och, pani Danuto - jak tak można? Do tej pory nie pogodziłam się z zakończeniem, chociaż z drugiej strony zawsze to coś innego niż stereotypowe i oklepane "żyli długo i szczęśliwie". A wniosek jest jeden - jeżeli spotykamy na swojej drodze wymarzoną drugą połówkę, w której dłonie chcemy oddać swoje serce, to nie ukrywajmy przed nim tego, co działo się w naszym życiu przed jego pojawieniem się. Długo utrzymywane tajemnice nie rokują zbyt dobrze, a związek powinno budować się na szczerości. Kochający człowiek zrozumie i zaakceptuje nas z całym bagażem doświadczeń.

Historia głównej bohaterki uświadamia, jak przeogromny wpływ na dorosłe życie wywiera nasze dzieciństwo. Czasami nawet gdybyśmy stawali na głowie, aby uciec od niego, los dopadnie nas w nieoczekiwanym momencie, ucierając nosa. Danuta Noszczyńska ukazuje polską wieś rodem ze średniowiecza, gdzie nie ma żadnych szans na spełnianie marzeń oraz bycie kimś. W takim miejscu dzieci nie mają prawa głosu, a kobieta może odezwać się wtedy, gdy pozwoli mu na to pan i władca - mąż. Jedyną rozrywką jest plotkowanie w każdym możliwym miejscu, a także snucie niewyobrażalnie bezsensownych domysłów na temat tych, którzy pragną wyrwać się do miasta, marząc o lepszym życiu. 

Niech nie zmyli Was opis tej powieści, po którym można spodziewać się typowej i schematycznej obyczajówki, niewyróżniającej się niczym szczególnym na tle tego typu podobnych. Dopóki śmierć nas nie połączy to książka poruszająca wiele życiowych tematów. Do tego autorka nie idzie po najmniejszej linii oporu - tworzy zaskakujące sytuacje, które zupełnie wymykają się oczekiwaniom czytelników. Niektórzy są nieco zawiedzeni tym, że blurb znajdujący się na okładce wprowadza w błąd. Zawsze irytują mnie takie zabiegi, ale w tym przypadku cieszę się, że opis nieco mąci w głowie, bo dzięki temu cała opowieść wydaje się jeszcze bardziej interesująca.

Autorka dotyka także takich problemów, jak samotność, niemożność pogodzenia się ze stratą bliskiej osoby, znęcanie się nad zwierzętami, porachunki sąsiedzkie, zażarta walka o spadek czy pożyczki brane w parabankach, gdzie odsetki rosną w zastraszającym tempie. Lwia część tej powieści przekazuje, że nic nie zdarza się przypadkiem - nasz los jest już z góry zaplanowany, a wszelkie wydarzenia dziejące się w naszym życiu mają jakiś cel, chociaż nie zawsze jest on zrozumiały. Tym, co najbardziej zapadło mi w pamięci i co staram się praktykować, jest nieocenianie innych, jeśli samemu nie było się w danej sytuacji i nie zna się czyjejś motywacji. Póki swoim postępowaniem nie krzywdzimy nikogo, to ludzie nie powinni ferować wyroków.

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy nowości, Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania, Grunt to okładka, Pod hasłem oraz Zaczytajmy się.