Dzień cudu - Wioletta Sawicka

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Data wydania: 4 sierpnia 2016

Liczba stron: 464

W codziennej rzeczywistości nie zwracamy uwagi na różnorodne szczegóły, małe radości oraz miłe gesty kierowane w naszą stronę. Jesteśmy zabiegani, pracujemy na lepszą przyszłość, zapominając o teraźniejszości. Zapominamy, że każdy dzień powinniśmy traktować jak cud, bo nigdy nie wiemy, ile nam jeszcze pozostało...

Kiedy 25-letnia Hanka dowiaduje się o glejaku panoszącym się w jej mózgu, nie widzi dla siebie żadnego ratunku. Całe życie musiała radzić sobie sama, nie wiedząc, czym tak naprawdę jest miłość. Nie zaznała jej nawet w związku małżeńskim wziętym z rozsądku, a nie ogromnego uczucia. W domu rodzinnym nigdy nie usłyszała słów "kocham cię", nie zaznała przytulenia czy pogłaskania po głowie - cały czas zastanawia się, czym sobie zasłużyła na taką rodzinę. Przypadek sprawia, iż spotyka 40-letniego Piotra, autora bardzo poczytnych kryminałów, z którym zawiera umowę. On ma pomóc jej odejść i spełnić trzy największe marzenia, a w zamian za to - Hanka stanie się tematem do jego najnowszej powieści. Coraz więcej wspólnych chwil zbliża ich do siebie... Jednak czy wygrają oni walkę z chorobą?

Ludzie różnie reagują na wieść o chorobie, która gości w ich ciele. Niektórzy wiedzą, że nie poddadzą się i staną do walki, a inni załamują się, czekając na nieuchronne. Jestem pełna podziwu dla stawiających czoła temu, co ich czeka. Jednocześnie nie dziwię się osobom, które nie potrafią pogodzić się z okropną wiadomością i nie widzą sensu dalszej egzystencji, mającej szybko zamienić się w konieczność karmienia, mycia i przewijania umierającego człowieka... Długotrwała męka oraz powolne tracenie siebie to coś, z czym ciężko się pogodzić.

Dotąd moje pragnienia były jak gdyby w poczekalni. Dopiero teraz wyszły na peron, kiedy mój pociąg dojeżdża już do końcowej stacji. Za bardzo bałam się przeszkód, by wcześniej je uwolnić. Teraz raptem wszystko się przewartościowało. Przekonałam się, że nie wolno stawiać granic swoim marzeniom. Powinny zawsze je przekraczać. Gdyby to ode mnie zależało, do siedmiu grzechów głównych dopisałabym ósmy, grzech zaniechania. Jest dużo bardziej niewybaczalny niż cała reszta. Gdyby życie było spowiednikiem, nie dostałabym rozgrzeszenia. Za dużo przepuściłam między palcami i prawie wszystko mi umknęło.

Dzień cudu to powieść poruszająca tak istotną, bolesną i trudną tematykę, że powinna wcisnąć mnie w fotel, wyciskając morze łez. Tym bardziej, że jest to wątek bardzo mi bliski, ponieważ kilkoro członków mojej rodziny zmaga(ło) się z chorobą nowotworową, która potrafi błyskawicznie namieszać w życiu. Z tego względu nastawiłam się na niezwykle emocjonującą lekturę, a właśnie emocji bardzo mi zabrakło. Niby historia poruszająca, ale jednocześnie wydaje się napisana dość płasko, bez polotu... A te nieustanne zbiegi okoliczności stają się wręcz śmieszne.

Nie spodziewałam się takiego zakończenia, jakie funduje Wioletta Sawicka. Sama autorka informuje, że miało ono wyglądać zupełnie inaczej, ale po konsultacji z lekarzem zmieniła zdanie. Nie chcę oceniać, która droga byłaby lepsza. Mogę jedynie stwierdzić, iż finał spełnił moje oczekiwania. Generalnie cieszę się, że pisarka pokusiła się o rozmowy ze specjalistami - nie wytykając palcami, niektóre autorki powinny brać przykład z Wioletty Sawickiej.

Dzień cudu uświadamia, iż czasami złe wiadomości, pozornie niszczące nam życie, potrafią mocno namieszać, jednocześnie motywując nas do działania. Niekiedy trwamy w stagnacji, bo boimy się konsekwencji z podjęcia konkretnych decyzji - twierdzimy, że nasz los widocznie powinien wyglądać w taki sposób, zatem nie warto dążyć do diametralnych zmian. Za to stojąc na krawędzi, nie mamy niczego do stracenia, dlatego niejednokrotnie stajemy się odważniejsi i bardziej podatni na życiowe rewolucje. Do tego nigdy nie traćmy nadziei, bo wiara czyni cuda.

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy nowości, Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania, Grunt to okładka oraz Zaczytajmy się.