Nieważkość - Julia Fiedorczuk

Wydawnictwo: Marginesy

Data wydania:  4 lutego 2015

Liczba stron: 288

Moje oczekiwania względem Nieważkości Julii Fiedorczuk były ogromne. Opis z okładki sugeruje zmysłową, pełną tajemnic i mrocznego erotyzmu opowieść o poszukiwaniu duchowej wolności - brzmi nieźle, prawda? Uwierzyłam, iż owa lektura przyniesie mi ogrom emocji, ale niestety na nadziejach się skończyło. 

Trzy kobiety niegdyś uczęszczające do tej samej klasy, których życie potoczyło się w zupełnie różnych kierunkach. Zuzanna pracuje w warszawskiej agencji reklamowej, gdzie może chociaż w części zajmować się tym, co lubi, chociaż zdaje się dokuczać jej samotność. Helena sprząta w ośrodku konferencyjnym, a w przerwach zajmuje się domem i odwiedzinami w szpitalu u chorej matki. Bezdomna Ewa nieustannie poszukuje napojów wysokoprocentowych oraz niewielkiego kąta, w jakim mogłaby zasnąć. Nieważkość przedstawia jeden majowy dzień z ich życia, ukazując rażące różnice pomiędzy nimi, a także jedno podobieństwo rzucające się w oczy - każda z nich jest samotna...

Zuzanna, Helena i Ewa to bohaterki obracające się w znacznie różnych środowiskach, pochodzące z zupełnie innych rodzin, przez co każda z nich nabyła odmienne wartości oraz została zaopatrzona w różną dawkę możliwości, wyruszając z nimi w dorosły świat. Niestety, chcąc czy nie chcąc, dzieciństwo odgrywa niezwykle istotną rolę w naszym postępowaniu, a wsparcie ze strony rodziców to coś, czego nie można zastąpić niczym. Chociaż losy wspomnianych kobiet pokazują, że czasami nawet dobra wola rodziców nie wystarczy, kiedy w rodzinie brakuje szczerości oraz zrozumienia. 

Od razu widać, że Julia Fiedorczuk dobrze czuje się w poezji, ponieważ posługuje się niezwykle plastycznym językiem, niekiedy jednak zbyt poetyckim jak na taką powieść. Przez to mam wrażenie, iż autorka na siłę próbowała wcisnąć mądre słowa w usta swoich bohaterów, niekiedy zdecydowanie bez widocznej potrzeby. Nieważkość to historia nieco bez ładu i składu - niektóre wątki są niedokończone, pozbawione konkretnego finału. Do tego najciekawsza historia, czyli życie Ewy, jest potraktowana po łebkach - Fiedorczuk skupiła się na Zuzannie, której perypetie okazują się nudne jak flaki z olejem (tylko jeden epizod z jej życia wydaje się intrygujący).

Zainteresował mnie wątek tajemniczego zaginięcia szkolnego kolegi bohaterek, które miało rzucić cień na ich dalsze losy, odgrywając dość istotną rolę w ich życiu. Owszem, owa tematyka zostaje poruszona w książce, ale jest potraktowana po macoszemu - niby autorka przedstawia sylwetkę chłopca i jego matki, ale zaraz przeskakuje do innych tematów, doprowadzając do chaosu. Przez całą lekturę nie zauważyłam jasno przedstawionego oddziaływania tego tragicznego zdarzenia na życie głównych bohaterek, jedynie nieliczne wspomnienia owego dnia.

Istotne i najbardziej ciekawe wątki są nieco zepchnięte na boczny tor, a autorka skupia się na tym, co mogłaby pominąć. Teraźniejsze wydarzenia są okraszone zbyt dużą dawką filozoficznych wynurzeń, dlatego retrospekcje znacznie bardziej przypadły mi do gustu. Ta książka jest przesycona tak duszną atmosferą, że w pewnym momencie nie wiedziałam, czy mam czytać dalej, czy odpuścić. Zdecydowałam się na ten pierwszy krok i nie żałuję, ale ponownie na pewno nie sięgnęłabym po ten tytuł. 

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania oraz Pod hasłem.