Pokolenie Ikea oraz Pokolenie Ikea. Kobiety - Piotr C.

Wydawnictwo: Novae Res

Seria/cykl: Pokolenie Ikea
Data wydania: 30 maja 2012 / 23 października 2013

Liczba stron: 194 / 344

Bardzo często przeglądając najbardziej popularny portal społecznościowy, natykałam się na różnorodne cytaty z książek Piotra C. Z tego względu, że jestem molem książkowym, doszłam do wniosku, iż wypadałoby znać owe utwory, skoro tyle osób o nich mówi. Już na wstępie muszę przekazać, że czytanie nie należało do najprzyjemniejszych, ale niestety jestem książkową masochistką, zatem dotrwałam do końca, chociaż łatwo nie było.

Piotr C., zwany Czarnym, urodził się w 1976 roku. Pracuje jako radca prawny i jest gotowy zaliczyć wszystko, co się rusza. Narzeka na tzw. pokolenie Ikea, do jakiego zalicza ludzi, których stać na kupno mieszkania na kredyt, ale nie stać na jego urządzenie. Zamiast na łóżku, śpią na rzuconym na podłogę materacu z Ikei, zamiast szafy mają kartonowe pudła i regały Billy (99zł/szt.). Wielkomiejski element napływowy z małych miasteczek. Żyją, spędzając czas w pracy, pracują aby spłacić kredyt. 

Pokolenie Ikea to książka, w której Piotr C. chwali się swoimi podbojami, wierząc, iż zaliczenie kolejnej laski wzmacnia jego miejsce na liście zasłużonych. Lubię dosadny, czasami bezczelny oraz rubaszny humor, jednak żarty autora są tak prostackie, że momentami było mi go strasznie żal. Nie ma tu ani interesującej fabuły, ani czegokolwiek innego - po prostu autor rozpływa się nad rozmiarem swojego członka, podbojami miłosnymi, a także ilością pieniędzy roztrwanianych każdego weekendu.

Pokolenie Ikea. Kobiety jest bardziej rozbudowaną częścią i nieco lepiej napisaną, chociaż nadal skupia się na wszystkim tym, co poruszone było w pierwszym utworze Czarnego, czyli seks, wydalanie różności ze wszystkich otworów ciała człowieka, seks, wydawanie ogromnych pieniędzy na głupoty, seks, sporo pracy w korporacji, seks i, gdybym zapomniała, to jeszcze sporo seksu. W tej części oprócz playboya Czarnego, pojawiają się kobiety, które mniej lub bardziej wpływają na jego życie. Bliższe relacje z jedną nie przeszkadzają w nawiązywaniu intymnych kontaktów z drugą, przecież zdrada to chleb powszedni każdego człowieka, więc po co martwić się takimi drobnostkami. 

Autor jest osobą, z którą nie chciałabym przebywać w jednym pokoju nawet przez pięć minut. Jego szowinistyczna i roszczeniowa postawa, działa na mnie jak płachta na byka. Lista wymagań wobec kobiet jest niebywale długa (na jej szczycie są duże piersi), za to sam Czarny nie grzeszy inteligencją i taktem, jednocześnie mając się za bóstwo, na jakie poleci każda panienka. Najbardziej poirytowały mnie jego wywody (znajdujące się w Pokoleniu Ikea. Kobiety) dotyczące zarobków - autor zarabia 8 tysięcy netto i jeździ autem za 100 tysięcy, a narzeka, że musi spłacać kredyt. Ludzie kochani, co za biedaczek... Nie mogę pojąć, jak niektórzy wydają się żyć w zupełnie innej rzeczywistości, zapominając, że wielu rodzinom nie starcza do pierwszego dnia miesiąca, a na jedną wypłatę Czarnego muszą harować przez dobrych kilka miesięcy. 

Jakie wnioski wyciągnęłam z twórczości Piotra C.? Jeżeli facet zalicza kilkadziesiąt dziewczyn w przeciągu roku, to jest fantastycznym macho, z którego inni powinni brać przykład. Z kolei jeśli kobieta nie stroni od chwilowych przygód, co rusz zmieniając partnera łóżkowego, jest oczywiście dziwką. Ponadto, pewnie nie wiecie, ale każda kobieta jest łatwa - wystarczy ją tylko upić i wtedy zgadza się na wszystko (cóż, jeśli jest nieprzytomna, to faktycznie nie ma za bardzo możliwości przeciwstawienia się). Rzecz jasna, wszyscy faceci zdradzają, niezależnie od ich stanu cywilnego, ponieważ taka jest ich natura i nie warto z tym walczyć, a jedynie zaakceptować.

Kompletnie nie rozumiem fenomenu tych książek. W zasadzie nie mam pojęcia, dlaczego powstały. Jedynym wytłumaczeniem, jakie pojawia się w mojej głowie, to chęć pochwalenia się swoimi erotycznymi sztuczkami, licznymi podbojami oraz rzekomo dużym penisem. Do tej pory nie mogę uwierzyć w zapewnienia, że jakoby te wypociny są niezwykle popularne wśród trzydziestolatków. Serio, ten świat tak nisko upadł? Zrozumiałabym, gdyby twórczością Piotra C. zachwycali się gimnazjaliści, bo już licealiści zdają się mieć więcej oleju w głowie. Jeżeli nadal zastanawiacie się, czy warto sięgnąć po te książki, to zapewniam, że szkoda Waszego czasu - już lepiej poświęcić go na leżenie przed telewizorem bądź drapanie się po tyłku. 

Książki biorą udział w wyzwaniach:  Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania, Grunt to okładka oraz Z półki.