Michalina Wisłocka. Sztuka kochania gorszycielki - Violetta Ozminkowski

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Data wydania: 3 czerwca 2014

Liczba stron: 304

Bardzo rzadko sięgam po (auto)biografie, ponieważ generalnie istnieje niewiele osób, których życie interesuje mnie tak mocno, abym chciała wiedzieć o nim niemal wszystko, a przynajmniej sporo ponad to, co można znaleźć w sieci. Jednak na fali popularności wznowionej Sztuki kochania, a także obejrzeniu filmu o tym tytule, zapragnęłam bliżej przyjrzeć się pierwszej damie polskiej seksuologii.

Michalina Wisłocka, zwana Miśką, pochodziła z bardzo wykształconej rodziny, przynajmniej jak na czasy, w których się urodziła i dorastała. Już od dziewiątego roku życia prowadziła pamiętnik, nie odpuszczając przez kolejne długie lata. Przeżyła wojnę, gruźlicę, tyfus, zapalenie mięśnia sercowego oraz szereg innych dolegliwości oraz chorób. Przeszła długą i bardzo wyboistą drogę, aby wydać książkę, która była obowiązkową lekturą w każdym domu (i to w wielu krajach). Aktualnie częściej niż o Sztuce kochania, mówi się o jej romansach oraz życiu w trójkącie. Wisłocka wraz z mężem i przyjaciółką Wandą tworzyła związek, w jakim wraz z jej ślubnym łączyła ją więź duchowa oraz umysłowa - dobrej relacji fizycznej nie było ani grama.

Szkoda, że nie było kobiety do konsultacji, gdy Pan Bóg stwarzał Ewę. Wyszło na to, że cierpi w czasie miesiączek, cierpi u bram rozkoszy, cierpi w ciąży, cierpi w czasie rodzenia. A Adam? On ma rozkosz seksualną niczym nieobwarowaną. Nie ma sprawiedliwości na tym świecie. * 

Jestem pełna podziwu za jej niesłabnący upór - nawet kiedy wszyscy rzucali jej kłody pod nogi, to ona brnęła przez to bagno. Zawsze do przodu. Jeżeli wycofywała się to tylko po to, żeby znaleźć inną drogę dojścia do tego, czego pragnie. Tym większym smutkiem napawa mnie fakt, iż nie mogła pogodzić się z upływającym czasem oraz nieubłaganą starością. Do samego końca żałowała, że zbyt wiele chwil poświęcała pracy, na czym mocno ucierpiało jej życie rodzinne. Długie lata walczyła o wzbogacenie świadomości kobiet, robiąc szum i furorę jedynie przez pewien czas - świat zaczął pędzić tak szybko, iż o Wisłockiej niemal zapomniano, a ona sama odeszła w nędzy i względnej samotności.

Jak już wcześniej wspomniałam, niezwykle rzadko sięgam po (auto)biografie. Jednak tę czytałam z niemal stałym zainteresowaniem, jakbym zagłębiała się w całkiem niezłą powieść obyczajową. Violetta Ozminkowski bardzo rzetelnie podeszła do tematu, dzieląc się różnymi anegdotami i smaczkami z życia jednej z największych ikon PRL-u. Postać Wisłockiej jest fascynująca oraz niezmiernie ciekawa. Rzecz jasna, wielu jej kontrowersyjnych zachowań nadal nie rozumiem oraz nie popieram, ale to było jej życie, więc nie nam oceniać jej postępowanie. Aborcje, życie w trójkącie, tolerowanie kochanek męża czy romanse z żonatymi mężczyznami - to kompletnie nie moja bajka, ale skoro inni dobrze czują się w takich sytuacjach, to ich sprawa.

Dzięki tej lekturze dużo lepiej poznałam Michalinę Wisłocką, dowiadując się różnych ciekawostek. Do tej pory nie miałam pojęcia, iż miała ona najprawdopodobniej niezdiagnozowany zespół Aspergera, o jakim  kompletnie nie słyszano w tamtych czasach. Do tego cierpiała na zaburzenia ortostatyczne, w wyniku których często mdlała. Co ciekawe - Wisłocka nie potrafiła sprzątać i gotować, co "odziedziczyła" także jej córka. Jestem pełna podziwu jak ta kobieta wytrzymała tyle lat w związku ze Stachem, który już od pierwszych ich spotkań byłby dla mnie skreślony. Kobieta pewna siebie związała się z mężczyzną pragnącym, aby jego żona chodziła jak w zegarku oraz spełniała jego rozkazy, będąc jedynie pomocnikiem w pracy naukowej, a nie osobą mogącą rozwijać swoje pasje i zainteresowania. Wisłocka zdecydowanie była kobietą szukającą miłości nie tutaj, gdzie trzeba...

* cytat ze str. 48

Książka bierze udział w wyzwaniach: Dziecięce poczytania oraz Pod hasłem.